Είδαμε το «Και τώρα οι δυο μας» στο θέατρο Μουσούρη

της Ιωάννας Μπλάτσου

Η ζωή ενίοτε εξυφαίνει πολύ πιο ενδιαφέροντα σενάρια από τη μυθοπλασία. Ξαφνικά –και κόντρα σε όλα τα πολιτικά προγνωστικά- μια ηθοποιός-σκηνοθέτις γίνεται Υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού και μάλιστα ενώ πρωταγωνιστεί σε έργο το οποίο εστιάζει –εκτός από τη δυσαρμονική σχέση ενός ζευγαριού- στις μικροπολιτικές και τα μεγαλοσυμφέροντα ενός υπουργείου.

Η εν λόγω γνωστή και πραγματική συνθήκη είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσα δραματουργικά –και πολιτικά- από το γεμάτο κλισέ και προβλήματα έργο του Αλεξάντερ Γκέλμαν «Και τώρα οι δυο μας», στο οποίο συναντώνται για πρώτη φορά πάνω στη σκηνή η Λυδία Κονιόρδου με τον Πέτρο Φιλιππίδη υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του συναδέλφου τους Γιώργου Κιμούλη.

Το «Και τώρα οι δυο μας» δεν είναι ένα σπουδαίο έργο. Στη σύγχρονη εργογραφία, τα τέρατα της σχέσης των δύο φύλων τα έχει αποδώσει, για παράδειγμα, αριστουργηματικά ο Έντουαρντ Άλμπι στο «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;». Τα αδιέξοδα και τις ματαιώσεις μέσα στις ενδοοικογενειακές σχέσεις ο Τενεσί Ουίλιαμς στη «Λυσσασμένη γάτα». Ο Γκέλμαν φιλοδοξεί να ακολουθήσει τη δραματουργική σχολή των μεγάλων αμερικανών θεατρικών συγγραφέων, αλλά εν τέλει καταλήγει με ένα κείμενο γεμάτο κλισέ, βαρετό και εν ολίγοις πολλαπλώς προβληματικό.

Στο έργο του ρώσου συγγραφέα οι όποιες «ανατροπές» στους εναλλασσόμενους ρόλους θύτη-θύματος των δύο συζύγων είναι συχνά δραματουργικά αδικαιολόγητες. Για παράδειγμα, ενώ το πρώτο μέρος της παράστασης τελειώνει με τη Νατάσα να λέει «Θέλω να πεθάνω», αυτή η βαρύγδουπη δήλωση μένει στη συνέχεια κυριολεκτικά στον αέρα και παντελώς ανεκμετάλλευτη δραματουργικά. Επίσης, τα ατελείωτα φύγε-εσύ-να-έρθω-εγώ-για-να-ξαναφύγεις-εσύ-και-να-ξαναέρθω-εγώ πραγματικά εξοντώνουν την υπομονή του θεατή.

Ο Γιώργος Κιμούλης, εκτός από το ότι έχει στήσει μια αισθητικά άρτια παράσταση, με την αρωγή του σκηνογράφου-ενδυματολόγου Γιώργου Γαβαλά, δεν έχει μπορέσει να απαλείψει τα δραματουργικά ελλείμματα του κειμένου του Γκέλμαν. Δεν έχει καταφέρει, επίσης, να βοηθήσει τη Λυδία Κονιόρδου (Νατάσα) να μην ψευτίζει ερμηνευτικά, έτσι καθώς μοιάζει παγιδευμένη σε μια αταίριαστη μανιέρα τραγωδίας, όταν η προκείμενη συνθήκη είναι σαφώς ενός πιο ανάλαφρου έργου. Η Λυδία Κονιόρδου δίνει την εντύπωση ότι αναμένει κάτι άλλο, κάτι παραπάνω από το κείμενο το οποίο ποτέ δεν της παρέχεται και καταλήγει να μην μπορεί να συντονιστεί με τον σκηνικό της παρτενέρ Πέτρο Φιλιππίδη, παρά μόνο σε ελάχιστες σκηνές.

Ο Πέτρος Φιλιππίδης (Αντρέι), αντιθέτως, ξεπερνά τους σκοπέλους του κειμένου, αφήνει στην άκρη επιτέλους τις γνωστές καλαμπουρτζίδικες ευκολίες του –ακόμα και στις περσινές «Δάφνες και πικροδάφνες», παρ’ ότι το πλαίσιο του έργου των Δημήτρη Κεχαΐδη και Ελένης Χαβιαρά δεν το επέτρεπε, το είχε παρακάνει- και αποδεικνύει ότι είναι ένας πραγματικά χαρισματικός ηθοποιός. Αυτοπυροδοτείται και αυτοπυρακτώνεται με απαράμιλλο επαγγελματισμό, καθώς πρέπει να υπερκαλύψει την ανυπαρξία σκηνικής χημείας με τη συνάδελφό του.