Batman vs Superman: Σουπερ-ηρωικό υπερθέαμα
Ο Ζακ Σνάιντερ σκηνοθετεί ένα χορταστικό υπερθέαμα και μας ανοίγει την όρεξη για τις ταινίες Μπάτμαν εναντίον Σούπερμαν που θα ακολουθήσουν.
του Λουκά Τσουκνίδα
Μετά την Marvel, ήρθε και η ώρα της DC να εκμεταλλευτεί το κομιξοσύμπαν της και ν' αρχίσει να μας βομβαρδίζει με ταινίες γεμάτες από ήρωές της που ενώνουν τις δυνάμεις τους για ν' αντιμετωπίσουν νέες, μεγαλύτερες απειλές για τη φτωχή, ανυπεράσπιστη ανθρωπότητα. Πριν, λοιπόν, από τα δύο “Justice League”, την όρεξη έρχεται να μας ανοίξει το “Batman vs Superman: Dawn of Justice” του Ζακ Σνάιντερ (που έχει αναλάβει και τ' άλλα), ο οποίος ξαναβρίσκει τη φόρμα του και μας σερβίρει ένα ακόμη γεμάτο σουπερηρωικό υπερθέαμα, αρκούντως απολαυστικό με όλα τα καλά και τα κακά του.
Η υπόθεση
Μετά τις τελευταίες “εμφανίσεις” του, ο Σούπερμαν αποκτά διαστάσεις Θεού μεταξύ ανθρώπων, κάτι που κάνει τον Μπρους Γουέιν (ή Μπάτμαν) ν' ανησυχεί και τον μεγιστάνα “ερευνητή” Λεξ Λούθορ να τρίβει τα χέρια του. Για να φτάσει πιο κοντά στον σκοπό του (την απόλυτη εξουσία, φυσικά), αρκεί να βρει έναν πονηρό τρόπο να εξουδετερώσει τον πιο “αθάνατο” απ' τους δύο φύσει και θέσει αντιπάλους του...
Η κριτική
Δεν νομίζω ότι υπάρχει αμφιβολία ότι, εφόσον ο Ζακ Σνάιντερ ανέλαβε την εργολαβία της εξόρμησης της DC στο γήπεδο που μέχρι τώρα είχε μονοπωλήσει η Marvel, το αποτέλεσμα θα είναι εντυπωσιακό και “τουμπανιασμένο” ανάλογα με τα μεγέθη που καλείται να υπερκεράσει (βλέπε “X-Men”, “Avengers”, “Iron Man”, “Captain America”). Βεβαίως, η πίτα φτάνει για όλους, αφού οι φανς του είδους δεν έχουν αγκυλώσεις και συρρέουν σε οτιδήποτε καλύπτει τις ανάγκες τους για κόμιξ σε IMAX οθόνη. Με λίγα λόγια, δεν είναι τόσο τα λεφτά, όσο το γόητρο που θα ορίσει το ρυθμό. Η μονομαχία μόλις άρχισε...
Και άρχισε με μια... μονομαχία, μεταξύ Σούπερμαν και Μπάτμαν, δύο απ' τους πιο πολυδιαβασμένους χαρακτήρες κόμιξ, που καλούνται εδώ να κοιτάξουν ο ένας τον άλλον στα μάτια και να “τα ρίξουν” μπροστά στο κοινό τους. Αιτία, η φαινομενικά ασταμάτητη δύναμη του πρώτου, την οποία ο δεύτερος θεωρεί επικίνδυνη αν ο κρυπτονιανός αποφασίσει να αλλάξει μυαλά γιατί π.χ. “στη ζωή, τους καλούς τους πατάνε...”
Αυτό είναι και το επιχείρημα του Λεξ Λούθορ, ο οποίος βρέθηκε στα άγρια νιάτα του να διευθύνει μια αυτοκρατορία και να διεξάγει μόνος του (απ' ό,τι φαίνεται) πολύπλοκες επιστημονικές έρευνες προς τη δημιουργία του απόλυτου υπερόπλου κατά του Σούπερμαν. Μιας και εκτός από σκοτεινή ιδιοφυΐα είναι και έμφυτα κακός, φτάνει τελικά στον στόχο του με τις παραδοσιακές μεθόδους της εξαπάτησης, της αλόγιστης βίας και του εκβιασμού. Θέτει, έτσι, τους δύο προστάτες των πολιτών αντιμέτωπους με σκοπό να μείνει μόνο ένας τον οποίο θα κάνει μια χαψιά το καινούργιο υπερόπλο του. Στην υπόθεση, μπλέκεται φυσικά και η ατρόμητη ρεπόρτερ Λόις Λέιν, αλλά και μια μυστηριώδης γυναίκα που αποδεικνύεται εξαιρετικά πολύτιμη.
Νομίζω πως για τον Σνάιντερ, αλλά και για την DC, εκείνο που έχει σημασία είναι να μη φύγει κανείς απ' την αίθουσα νομίζοντας πως είδε μία χλιαρή ταινία που επιχειρεί να συνδυάσει την καταιγιστική δράση με τους ενδιαφέροντες χαρακτήρες, χάνοντας την ισορροπία μεταξύ των δύο. Άλλωστε, όσα ξέρουμε για τους ήρωες είναι αρκετά και όσοι δεν ήταν μυημένοι απ' τα κόμιξ δεν έχουν δικαιολογία μετά από τόσες ταινίες. Κατά συνέπεια, βλέπουμε μία πλοκή που πηγαίνει προς γνώριμους προορισμούς μέσα από μονοπάτια που δε δείχνουν ιδιαίτερα απάτητα. Με σφιχτοδεμένη αφήγηση, φρενήρη ρυθμό και καλοστημένη δράση.
Το καλό είναι πως ο Χένρι Κάβιλ ανεβάζει λίγο τους τόνους απ' την αδιάφορη ερμηνεία του στο “Man of Steel”, ενώ ο Μπεν Άφλεκ στέκεται στο ύψος των περιστάσεων κι ας μην είναι Κρίστιαν Μπέιλ. Άλλωστε, ούτε ο Σνάιντερ είναι Κρίστοφερ Νόλαν. Την παράσταση πάντως κλέβουν η Έιμι Άνταμς, ο Τζέρεμι Άιρονς (στο ρόλο του Άλφρεντ) και ο Τζέσε Άιζενμπεργκ, ο οποίος μας δίνει έναν πολύ καλό νεαρό Λεξ Λούθορ, αν και δεν ξεφορτώνεται εντελώς τις αγαπημένες του μανιέρες που φέρνουν συνειρμικά στο μυαλό όλους τους άλλους ρόλους του.
Το “Superman v Batman: Dawn of Justice” είναι μια καλή σουπερηρωική ταινία που μας “φτιάχνει” και για όσες θ' ακολουθήσουν.
Βγαίνουν ακόμη:
Το συμπαθητικό πολεμικό δράμα “A Perfect Day”, το αδιάφορο βιογραφικό δράμα “Chocolat”, το “Eva Doesn't Sleep” του Πάμπλο Αγκουέρο, το “Κυπαρίσσι του Βυθού” του Νίκου Κορνήλιου, το “Παραμύθι Χωρίς Όνομα” του Κώστα Καλπατζίδη και τα ντοκιμαντέρ “Επόμενος Σταθμός: Ουτοπία” και “Γεια σας και Καλή Αντάμωση ως Νικητές!”
Μετά την Marvel, ήρθε και η ώρα της DC να εκμεταλλευτεί το κομιξοσύμπαν της και ν' αρχίσει να μας βομβαρδίζει με ταινίες γεμάτες από ήρωές της που ενώνουν τις δυνάμεις τους για ν' αντιμετωπίσουν νέες, μεγαλύτερες απειλές για τη φτωχή, ανυπεράσπιστη ανθρωπότητα. Πριν, λοιπόν, από τα δύο “Justice League”, την όρεξη έρχεται να μας ανοίξει το “Batman vs Superman: Dawn of Justice” του Ζακ Σνάιντερ (που έχει αναλάβει και τ' άλλα), ο οποίος ξαναβρίσκει τη φόρμα του και μας σερβίρει ένα ακόμη γεμάτο σουπερηρωικό υπερθέαμα, αρκούντως απολαυστικό με όλα τα καλά και τα κακά του.
Η υπόθεση
Μετά τις τελευταίες “εμφανίσεις” του, ο Σούπερμαν αποκτά διαστάσεις Θεού μεταξύ ανθρώπων, κάτι που κάνει τον Μπρους Γουέιν (ή Μπάτμαν) ν' ανησυχεί και τον μεγιστάνα “ερευνητή” Λεξ Λούθορ να τρίβει τα χέρια του. Για να φτάσει πιο κοντά στον σκοπό του (την απόλυτη εξουσία, φυσικά), αρκεί να βρει έναν πονηρό τρόπο να εξουδετερώσει τον πιο “αθάνατο” απ' τους δύο φύσει και θέσει αντιπάλους του...
Η κριτική
Δεν νομίζω ότι υπάρχει αμφιβολία ότι, εφόσον ο Ζακ Σνάιντερ ανέλαβε την εργολαβία της εξόρμησης της DC στο γήπεδο που μέχρι τώρα είχε μονοπωλήσει η Marvel, το αποτέλεσμα θα είναι εντυπωσιακό και “τουμπανιασμένο” ανάλογα με τα μεγέθη που καλείται να υπερκεράσει (βλέπε “X-Men”, “Avengers”, “Iron Man”, “Captain America”). Βεβαίως, η πίτα φτάνει για όλους, αφού οι φανς του είδους δεν έχουν αγκυλώσεις και συρρέουν σε οτιδήποτε καλύπτει τις ανάγκες τους για κόμιξ σε IMAX οθόνη. Με λίγα λόγια, δεν είναι τόσο τα λεφτά, όσο το γόητρο που θα ορίσει το ρυθμό. Η μονομαχία μόλις άρχισε...
Και άρχισε με μια... μονομαχία, μεταξύ Σούπερμαν και Μπάτμαν, δύο απ' τους πιο πολυδιαβασμένους χαρακτήρες κόμιξ, που καλούνται εδώ να κοιτάξουν ο ένας τον άλλον στα μάτια και να “τα ρίξουν” μπροστά στο κοινό τους. Αιτία, η φαινομενικά ασταμάτητη δύναμη του πρώτου, την οποία ο δεύτερος θεωρεί επικίνδυνη αν ο κρυπτονιανός αποφασίσει να αλλάξει μυαλά γιατί π.χ. “στη ζωή, τους καλούς τους πατάνε...”
Αυτό είναι και το επιχείρημα του Λεξ Λούθορ, ο οποίος βρέθηκε στα άγρια νιάτα του να διευθύνει μια αυτοκρατορία και να διεξάγει μόνος του (απ' ό,τι φαίνεται) πολύπλοκες επιστημονικές έρευνες προς τη δημιουργία του απόλυτου υπερόπλου κατά του Σούπερμαν. Μιας και εκτός από σκοτεινή ιδιοφυΐα είναι και έμφυτα κακός, φτάνει τελικά στον στόχο του με τις παραδοσιακές μεθόδους της εξαπάτησης, της αλόγιστης βίας και του εκβιασμού. Θέτει, έτσι, τους δύο προστάτες των πολιτών αντιμέτωπους με σκοπό να μείνει μόνο ένας τον οποίο θα κάνει μια χαψιά το καινούργιο υπερόπλο του. Στην υπόθεση, μπλέκεται φυσικά και η ατρόμητη ρεπόρτερ Λόις Λέιν, αλλά και μια μυστηριώδης γυναίκα που αποδεικνύεται εξαιρετικά πολύτιμη.
Νομίζω πως για τον Σνάιντερ, αλλά και για την DC, εκείνο που έχει σημασία είναι να μη φύγει κανείς απ' την αίθουσα νομίζοντας πως είδε μία χλιαρή ταινία που επιχειρεί να συνδυάσει την καταιγιστική δράση με τους ενδιαφέροντες χαρακτήρες, χάνοντας την ισορροπία μεταξύ των δύο. Άλλωστε, όσα ξέρουμε για τους ήρωες είναι αρκετά και όσοι δεν ήταν μυημένοι απ' τα κόμιξ δεν έχουν δικαιολογία μετά από τόσες ταινίες. Κατά συνέπεια, βλέπουμε μία πλοκή που πηγαίνει προς γνώριμους προορισμούς μέσα από μονοπάτια που δε δείχνουν ιδιαίτερα απάτητα. Με σφιχτοδεμένη αφήγηση, φρενήρη ρυθμό και καλοστημένη δράση.
Το καλό είναι πως ο Χένρι Κάβιλ ανεβάζει λίγο τους τόνους απ' την αδιάφορη ερμηνεία του στο “Man of Steel”, ενώ ο Μπεν Άφλεκ στέκεται στο ύψος των περιστάσεων κι ας μην είναι Κρίστιαν Μπέιλ. Άλλωστε, ούτε ο Σνάιντερ είναι Κρίστοφερ Νόλαν. Την παράσταση πάντως κλέβουν η Έιμι Άνταμς, ο Τζέρεμι Άιρονς (στο ρόλο του Άλφρεντ) και ο Τζέσε Άιζενμπεργκ, ο οποίος μας δίνει έναν πολύ καλό νεαρό Λεξ Λούθορ, αν και δεν ξεφορτώνεται εντελώς τις αγαπημένες του μανιέρες που φέρνουν συνειρμικά στο μυαλό όλους τους άλλους ρόλους του.
Το “Superman v Batman: Dawn of Justice” είναι μια καλή σουπερηρωική ταινία που μας “φτιάχνει” και για όσες θ' ακολουθήσουν.
Βγαίνουν ακόμη:
Το συμπαθητικό πολεμικό δράμα “A Perfect Day”, το αδιάφορο βιογραφικό δράμα “Chocolat”, το “Eva Doesn't Sleep” του Πάμπλο Αγκουέρο, το “Κυπαρίσσι του Βυθού” του Νίκου Κορνήλιου, το “Παραμύθι Χωρίς Όνομα” του Κώστα Καλπατζίδη και τα ντοκιμαντέρ “Επόμενος Σταθμός: Ουτοπία” και “Γεια σας και Καλή Αντάμωση ως Νικητές!”
