Room: Η ερμηνεία της χρονιάς σε μια εξαιρετική ταινία
Η Μπρι Λάρσον κλέβει την παράσταση σε ένα οικογενειακό δράμα, συγκλονιστικό αλλά και ισορροπημένο, με μια ερμηνεία που διεκδικεί με αξιώσεις το Όσκαρ.
του Λουκά Τσουκνίδα
Έχοντας καταθέσει τα ερμηνευτικά διαπιστευτήριά της στο “Short Term 12” του Ντέστιν Ντάνιελ Κρέτον, η Μπρι Λάρσον επανέρχεται φέτος σε ένα ρόλο από εκείνους που χτίζουν καριέρες, σαρώνει τα βραβεία πρώτου γυναικείου ρόλου και διεκδικεί με σοβαρές αξιώσεις το αντίστοιχο Όσκαρ. Μιλώ για το “Room” του ανερχόμενου ιρλανδού Λένι Έιμπραμσον, μια ταινία καλοστημένη, καλογραμμένη κι εξαιρετικά ισορροπημένη ως προς το θέμα της, την οποία η υπέροχη ερμηνεία της Μπρι Λάρσον, απλώς απογειώνει.
Η υπόθεση
Η Τζόι και ο γιος της Τζακ, ζουν τα τελευταία επτά χρόνια μέσα σε ένα δωμάτιο, αιχμάλωτοι του Όουλντ Νικ, ενός άνδρα που απήγαγε την κοπέλα από κοριτσάκι και την άφησε έγκυο λίγο μετά. Έχοντας μεγαλώσει στο “Δωμάτιο”, ο Τζακ δεν έχει καμία εικόνα του κόσμου έξω απ' αυτό, στα επτά του όμως, οι ευφάνταστες ιστορίες της μητέρας του δεν αρκούν πια για να αντέξει χωρίς απαντήσεις. Η Τζόι το ξέρει και γι' αυτό έχει ένα σχέδιο...
Η κριτική
Βασισμένο σε ένα μυθιστόρημα της ίδιας της σεναριογράφου, Έμα Ντόναχιου, το οποίο βασίστηκε, με τη σειρά του, σε ιστορίες αιχμαλωσίας που βγήκαν στο φως τα τελευταία χρόνια, το “Room” είναι ένα ιδιαίτερο οικογενειακό δράμα γύρω από τις ηρωικές προσπάθειες μιας μητέρας (που ξεκίνησε ως ανήλικη-μητέρα) να προστατεύσει τον γιο της από την πραγματικότητα που βιώνουν μαζί. Η Τζόι Νιούσομ αγνοείται από συγγενείς, φίλους και αρχές εδώ και επτά χρόνια και ξέρει πια πώς η μόνη της ελπίδα είναι να δραπετεύσει. Το παιδί που έφερε στον κόσμο, όντας αιχμάλωτη, λειτουργεί ως μοχλός για τη δική της ενηλικίωση και ως κίνητρο για να διατηρήσει τις ελπίδες της ζωντανές.
Αν και το θέμα προσφέρεται για αφηγηματικές υπερβολές και συναισθηματικές κορώνες, οι δημιουργοί κρατούν την ιστορία τους απολύτως προσγειωμένη, δίνοντας μας τα στοιχεία αργά-αργά και δείχνοντάς μας με ποιον τρόπο κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί στην διπλανή αυλή με δράστη έναν φαινομενικά “κανονικό” άνθρωπο της διπλανής πόρτας. Ο αγώνας της μητέρας να διαφυλάξει όχι μόνο τη ζωή αλλά και την ψυχή του μικρού Τζακ γίνεται αισθητός μέσα απ' τις περιγραφές του παιδιού και την αγνή, “αμόλυντη” αντίληψη που έχει αποκτήσει για τον μικρόκοσμο του “Δωματίου” σε σχέση με το σύμπαν πέρα απ' τον φεγγίτη. Όσο για τον Όουλντ Νικ, τον βλέπουμε αρχικά ως βίαιο θύτη μέσα απ' τις γρίλιες της ντουλάπας, όπου ο Τζακ κρύβεται κατά τις επισκέψεις του, για να μας αποκαλυφθεί τελικά, όχι ως τέρας, αλλά ως ένας απλός καθημερινός άνθρωπος.
Συνεπώς, το πρώτο μισό της ταινίας είναι ένα βραδύκαυστο θρίλερ, το “Δωμάτιο” μοιάζει, διαδοχικά, πότε τεράστιο και πότε μικροσκοπικό και η αγωνία χτίζεται μεθοδικά καθώς γνωριζόμαστε με τους πρωταγωνιστές και μαθαίνουμε το, όχι και τόσο σίγουρο, σχέδιο απόδρασης της μητέρας. Η Μπρι Λάρσον είναι σ' αυτό το διάστημα εξαιρετική. Αποδίδει με πειστικότητα έναν χαρακτήρα που μοιάζει να ακροβατεί στα όρια των αντοχών του, παρ' ότι είναι λογικό να τα έχει ξεπεράσει από καιρό, και σιγοντάρει όποτε χρειάζεται τον μικρό συμπρωταγωνιστή της Τζέικομπ Τρεμπλέι που έχει αναλάβει έναν εξίσου απαιτητικό ρόλο.
Είναι όμως στο δεύτερο μέρος που οι δύο ερμηνείες ξεχωρίζουν πραγματικά, όταν αποσυνδέονται η μία απ' την άλλη και δοκιμάζονται σε ένα καινούργιο περιβάλλον, εκείνο του κόσμου απ' τον οποίο η Τζόι απομακρύνθηκε βίαια και λείπει καιρό κι ο Τζακ δε γνώρισε ποτέ του. Η συγγραφέας και σεναριογράφος, παραμένοντας πιστή στο προσγειωμένο ύφος που μας έχει συνηθίσει στην ταινία, στήνει μια μικρή κατάρρευση που έρχεται μέσω των μικρών, αναπόφευκτων συγκρούσεων με το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον και του τιτάνιου έργου που βλέπουν εμπρός τους, όπως μοιάζει η διαχείριση του κόσμου πέρα απ' το “Δωμάτιο”. Ο Έιμπραμσον ακολουθεί πότε την Τζόι και πότε τον Τζακ καταγράφοντας την προσαρμογή και τη σταδιακή επανένωση χάρη και στην στήριξη των δικών τους, εν μέσω μιντιακού κανιβαλισμού, δικαστικών εκκρεμοτήτων και γενικότερης αμηχανίας. Το κάνουν, όπως και στο πρώτο μισό, χτίζοντας εκ νέου μία ατμόσφαιρα αγωνίας, αυτή τη φορά κόντρα στο φάντασμα της ιδρυματοποίησης και της ψυχικής καταρράκωσης.
Το “Room” είναι μια πολύ καλή ταινία με μια πραγματικά αξιομνημόνευτη κεντρική ερμηνεία.
Βγαίνουν ακόμη:
Η παρωδία “Fifty Shades of Black”, το δράμα του Χρήστου Βούπουρα “7 Θυμοί”, η κωμωδία του Χρήστου Δήμα “Ο μαγικός καθρέφτης” και το ντοκιμαντέρ του Βαγγέλη Καλαμπάκα “Ο Θεός δε μοιράζει καραμέλες”.
Έχοντας καταθέσει τα ερμηνευτικά διαπιστευτήριά της στο “Short Term 12” του Ντέστιν Ντάνιελ Κρέτον, η Μπρι Λάρσον επανέρχεται φέτος σε ένα ρόλο από εκείνους που χτίζουν καριέρες, σαρώνει τα βραβεία πρώτου γυναικείου ρόλου και διεκδικεί με σοβαρές αξιώσεις το αντίστοιχο Όσκαρ. Μιλώ για το “Room” του ανερχόμενου ιρλανδού Λένι Έιμπραμσον, μια ταινία καλοστημένη, καλογραμμένη κι εξαιρετικά ισορροπημένη ως προς το θέμα της, την οποία η υπέροχη ερμηνεία της Μπρι Λάρσον, απλώς απογειώνει.
Η υπόθεση
Η Τζόι και ο γιος της Τζακ, ζουν τα τελευταία επτά χρόνια μέσα σε ένα δωμάτιο, αιχμάλωτοι του Όουλντ Νικ, ενός άνδρα που απήγαγε την κοπέλα από κοριτσάκι και την άφησε έγκυο λίγο μετά. Έχοντας μεγαλώσει στο “Δωμάτιο”, ο Τζακ δεν έχει καμία εικόνα του κόσμου έξω απ' αυτό, στα επτά του όμως, οι ευφάνταστες ιστορίες της μητέρας του δεν αρκούν πια για να αντέξει χωρίς απαντήσεις. Η Τζόι το ξέρει και γι' αυτό έχει ένα σχέδιο...
Η κριτική
Βασισμένο σε ένα μυθιστόρημα της ίδιας της σεναριογράφου, Έμα Ντόναχιου, το οποίο βασίστηκε, με τη σειρά του, σε ιστορίες αιχμαλωσίας που βγήκαν στο φως τα τελευταία χρόνια, το “Room” είναι ένα ιδιαίτερο οικογενειακό δράμα γύρω από τις ηρωικές προσπάθειες μιας μητέρας (που ξεκίνησε ως ανήλικη-μητέρα) να προστατεύσει τον γιο της από την πραγματικότητα που βιώνουν μαζί. Η Τζόι Νιούσομ αγνοείται από συγγενείς, φίλους και αρχές εδώ και επτά χρόνια και ξέρει πια πώς η μόνη της ελπίδα είναι να δραπετεύσει. Το παιδί που έφερε στον κόσμο, όντας αιχμάλωτη, λειτουργεί ως μοχλός για τη δική της ενηλικίωση και ως κίνητρο για να διατηρήσει τις ελπίδες της ζωντανές.
Αν και το θέμα προσφέρεται για αφηγηματικές υπερβολές και συναισθηματικές κορώνες, οι δημιουργοί κρατούν την ιστορία τους απολύτως προσγειωμένη, δίνοντας μας τα στοιχεία αργά-αργά και δείχνοντάς μας με ποιον τρόπο κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί στην διπλανή αυλή με δράστη έναν φαινομενικά “κανονικό” άνθρωπο της διπλανής πόρτας. Ο αγώνας της μητέρας να διαφυλάξει όχι μόνο τη ζωή αλλά και την ψυχή του μικρού Τζακ γίνεται αισθητός μέσα απ' τις περιγραφές του παιδιού και την αγνή, “αμόλυντη” αντίληψη που έχει αποκτήσει για τον μικρόκοσμο του “Δωματίου” σε σχέση με το σύμπαν πέρα απ' τον φεγγίτη. Όσο για τον Όουλντ Νικ, τον βλέπουμε αρχικά ως βίαιο θύτη μέσα απ' τις γρίλιες της ντουλάπας, όπου ο Τζακ κρύβεται κατά τις επισκέψεις του, για να μας αποκαλυφθεί τελικά, όχι ως τέρας, αλλά ως ένας απλός καθημερινός άνθρωπος.
Συνεπώς, το πρώτο μισό της ταινίας είναι ένα βραδύκαυστο θρίλερ, το “Δωμάτιο” μοιάζει, διαδοχικά, πότε τεράστιο και πότε μικροσκοπικό και η αγωνία χτίζεται μεθοδικά καθώς γνωριζόμαστε με τους πρωταγωνιστές και μαθαίνουμε το, όχι και τόσο σίγουρο, σχέδιο απόδρασης της μητέρας. Η Μπρι Λάρσον είναι σ' αυτό το διάστημα εξαιρετική. Αποδίδει με πειστικότητα έναν χαρακτήρα που μοιάζει να ακροβατεί στα όρια των αντοχών του, παρ' ότι είναι λογικό να τα έχει ξεπεράσει από καιρό, και σιγοντάρει όποτε χρειάζεται τον μικρό συμπρωταγωνιστή της Τζέικομπ Τρεμπλέι που έχει αναλάβει έναν εξίσου απαιτητικό ρόλο.
Είναι όμως στο δεύτερο μέρος που οι δύο ερμηνείες ξεχωρίζουν πραγματικά, όταν αποσυνδέονται η μία απ' την άλλη και δοκιμάζονται σε ένα καινούργιο περιβάλλον, εκείνο του κόσμου απ' τον οποίο η Τζόι απομακρύνθηκε βίαια και λείπει καιρό κι ο Τζακ δε γνώρισε ποτέ του. Η συγγραφέας και σεναριογράφος, παραμένοντας πιστή στο προσγειωμένο ύφος που μας έχει συνηθίσει στην ταινία, στήνει μια μικρή κατάρρευση που έρχεται μέσω των μικρών, αναπόφευκτων συγκρούσεων με το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον και του τιτάνιου έργου που βλέπουν εμπρός τους, όπως μοιάζει η διαχείριση του κόσμου πέρα απ' το “Δωμάτιο”. Ο Έιμπραμσον ακολουθεί πότε την Τζόι και πότε τον Τζακ καταγράφοντας την προσαρμογή και τη σταδιακή επανένωση χάρη και στην στήριξη των δικών τους, εν μέσω μιντιακού κανιβαλισμού, δικαστικών εκκρεμοτήτων και γενικότερης αμηχανίας. Το κάνουν, όπως και στο πρώτο μισό, χτίζοντας εκ νέου μία ατμόσφαιρα αγωνίας, αυτή τη φορά κόντρα στο φάντασμα της ιδρυματοποίησης και της ψυχικής καταρράκωσης.
Το “Room” είναι μια πολύ καλή ταινία με μια πραγματικά αξιομνημόνευτη κεντρική ερμηνεία.
Βγαίνουν ακόμη:
Η παρωδία “Fifty Shades of Black”, το δράμα του Χρήστου Βούπουρα “7 Θυμοί”, η κωμωδία του Χρήστου Δήμα “Ο μαγικός καθρέφτης” και το ντοκιμαντέρ του Βαγγέλη Καλαμπάκα “Ο Θεός δε μοιράζει καραμέλες”.
