Αφού κάτι κινείται, ας είναι και τρακτέρ

Δεν είναι πολλές οι φορές που θυμάμαι αγροτικές κινητοποιήσεις να έχουν τέτοια ανοχή- για να μην πως και ελαφριά υποστήριξη- από την ελληνική κοινωνία.

Από τα social media, τις διαπροσωπικές συζητήσεις, τα σχόλια και τα μηνύματα ακροατών και αναγνωστών σε Μέσα λίγοι άνθρωποι στρέφονται κατά των κινητοποιήσεών τους, ακόμη και μετά την απόφασή τους να κατέβουν στην Αθήνα μπλοκάροντας τους δρόμους της.

Αυτό σημαίνει πως μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης κατανοεί τα προβλήματα των αγροτών και, κυρίως, επιθυμεί να δει κάποιον να αντιστέκεται στους κυβερνητικούς χειρισμούς, οι οποίοι συνεπάγονται την επιδείνωση της οικονομικής καθημερινότητας εκατομμυρίων πολιτών.     

Η μετατόπιση είναι σημαντική. Οι αγροτικές κινητοποιήσεις μια εποχή αποτελούσαν κόκκινο πανί για την κοινή γνώμη, που θεωρούσε ότι οι γεωργικές επιδοτήσεις της δεκαετίας του 1980 και του 1990 ήταν το κατ΄ εξοχήν παράδειγμα νεοελληνικού και «βαλκάνιου» παγαποντισμού και είχαν ως αποτέλεσμα τον αδικαιολόγητο και σε βάρος της οικονομίας πλουτισμό του «κάμπου» και άλλων γεωργικών περιοχών.

Η κριτική- όσο αφελής και αν ήταν- φανέρωνε ένα «αρκετά» που ήθελε να αρθρώσει η ελληνική κοινωνία, ενώ είχε και πολιτισμικά χαρακτηριστικά αντιπαράθεσης των αστικών πληθυσμών με τους καλλιεργητές.

Είμαστε κοινή γνώμη όμως που δεν συμπαθούμε τους «σίγουρους νικητές» και που μας ελκύουν τα αουτσάιντερς. Η έλλειψη αντιπολίτευσης και η εικόνα του πανίσχυρου που περιβάλλει τον πρωθυπουργό έρχεται να προστεθεί στην λαϊκή δυσαρέσκεια για την ακρίβεια και η Αθήνα «υποδέχθηκε» -έστω βαρυγκομώντας- αυτό που φαίνεται να είναι το μόνο συντεταγμένο λαϊκό μέτωπο κατά της πολιτικής Μητσοτάκη.

Μια δικαίωση των αγροτικών αιτημάτων θα ακυρώσει το «41%» ως απάντηση σε κάθε αίτημα, ενώ μια απόρριψή τους θα οξύνει πιθανότατα την κατάσταση.

Κάτι κινείται, ας είναι και τρακτέρ.