Τα pokemon δεν ειναι ο Σατανάς
Το pokemon οργιάζει και διάφοροι κράζουν. Όμως τι είναι αυτό που δεν αντέχουμε στις μόδες; Μήπως τον εαυτό μας;
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Μπορεί να φταίει το ότι μεγαλώνω, αλλά όλο και περισσότερο δυσκολεύομαι να γοητευτώ από τις μόδες που συνεπαίρνουν κόσμο και κοσμάκη. Μάλιστα, το πιο ανησυχητικό είναι ότι όλο και περισσότερα πράγματα μου φαίνονται «ίδια».
Ωστόσο, όσο πιο δύσκολα παίρνω μέρος στο τζέρτζελο, τόσο πιο δύσκολα απορρίπτω και το όλο θέμα. Έτσι συνέβη και με τα pokemon. Προφανώς είναι κάτι που δεν με αφορά προσωπικά. Δεν έχω κανένα σκοπό να τρέχω από εδώ και από εκεί φιλοδοξώντας να «φυλακίσω» καρτούν στο τηλέφωνό μου. Παρομοίως όμως δεν βλέπω που είναι το κακό σε αυτούς που το κάνουν.
Μα όπως όλες οι μόδες αποτελεί μια ελάχιστα πνευματώδη ασχολία θα μπορούσε να αντιτείνει κανείς. Η αλήθεια είναι ότι οι προτιμήσεις που είναι μαζικές συνήθως σημαίνουν ευκολία στην αισθητική και στην σκέψη. Αυτό όμως δεν είναι από μόνο του καταδικαστέο. Οι τιμητές της pokemon μανίας μέμφονται τους παίκτες για το ότι δεν ασχολούνται στον ίδιο χρόνο με κάτι πιο δημιουργικό/έξυπνο/ωφέλιμο.
Είναι ακριβώς η κριτική που απευθύνεται στη νεολαία (πόσο μπαγιάτικη λέξη!) διαχρονικά: Μην ακούς ραδιόφωνο, θα χαζέψεις», «αμάν με αυτόν κινηματογράφο», «χορεύετε με αυτά τα γιεγιέδικα όλη την ημέρα και τι καταλαβαίνετε;» ή «κλείσε το χαζοκούτι πια». Στη βάση αυτής της κριτικής βρίσκεται ο συντηρητισμός των μεγαλύτερων και η τάση τους να θεωρούν ότι «όλα ήταν καλύτερα παλιά».
Το παιχνίδι των Pokemon είναι μια αθώα μπούρδα, όπως συνήθως είναι τα δημοφιλή πράγματα. Όσο κόσμος διασκεδάζει και ξεδίνει μέσω αυτού, όλα είναι μια χαρά- πολλώ μάλλον που οι περισσότεροι από τους μετέχοντες ρίχνουν και αρκετό περπάτημα κυνηγώντας τα αντικείμενα του πόθου τους.
Οι μόδες έρχονται και παρέρχονται. Αυτό που έχει αλλάξει τελευταία έχει να κάνει με την είσοδο των social media στο σκηνικό και με την ταχύτητα με την οποία επιβάλλονται οι νέες τάσεις. Αυτό αφήνει όσους είναι «απέξω» ακόμη πιο έκθαμβους για την ταχύτητα με την οποία εγκαταστάθηκε η τάδε ή η δείνα χαζομαρούλα.
Η καθημερινότητα των πολλών όμως συντίθεται από τέτοιες χαζομαρούλες: Από το να βλέπουν μεσημεριανάδικα και τούρκικα, να ασχολούνται με τη σόου μπιζ, να διαβάζουν λογοτεχνική υποκουλτούρα και να βλέπουν αδιαλείπτως facebook- τη νέα τηλεόραση. Δεν φταίνε τα έρμα τα pokemon.
Ωστόσο, όσο πιο δύσκολα παίρνω μέρος στο τζέρτζελο, τόσο πιο δύσκολα απορρίπτω και το όλο θέμα. Έτσι συνέβη και με τα pokemon. Προφανώς είναι κάτι που δεν με αφορά προσωπικά. Δεν έχω κανένα σκοπό να τρέχω από εδώ και από εκεί φιλοδοξώντας να «φυλακίσω» καρτούν στο τηλέφωνό μου. Παρομοίως όμως δεν βλέπω που είναι το κακό σε αυτούς που το κάνουν.
Μα όπως όλες οι μόδες αποτελεί μια ελάχιστα πνευματώδη ασχολία θα μπορούσε να αντιτείνει κανείς. Η αλήθεια είναι ότι οι προτιμήσεις που είναι μαζικές συνήθως σημαίνουν ευκολία στην αισθητική και στην σκέψη. Αυτό όμως δεν είναι από μόνο του καταδικαστέο. Οι τιμητές της pokemon μανίας μέμφονται τους παίκτες για το ότι δεν ασχολούνται στον ίδιο χρόνο με κάτι πιο δημιουργικό/έξυπνο/ωφέλιμο.
Είναι ακριβώς η κριτική που απευθύνεται στη νεολαία (πόσο μπαγιάτικη λέξη!) διαχρονικά: Μην ακούς ραδιόφωνο, θα χαζέψεις», «αμάν με αυτόν κινηματογράφο», «χορεύετε με αυτά τα γιεγιέδικα όλη την ημέρα και τι καταλαβαίνετε;» ή «κλείσε το χαζοκούτι πια». Στη βάση αυτής της κριτικής βρίσκεται ο συντηρητισμός των μεγαλύτερων και η τάση τους να θεωρούν ότι «όλα ήταν καλύτερα παλιά».
Το παιχνίδι των Pokemon είναι μια αθώα μπούρδα, όπως συνήθως είναι τα δημοφιλή πράγματα. Όσο κόσμος διασκεδάζει και ξεδίνει μέσω αυτού, όλα είναι μια χαρά- πολλώ μάλλον που οι περισσότεροι από τους μετέχοντες ρίχνουν και αρκετό περπάτημα κυνηγώντας τα αντικείμενα του πόθου τους.
Οι μόδες έρχονται και παρέρχονται. Αυτό που έχει αλλάξει τελευταία έχει να κάνει με την είσοδο των social media στο σκηνικό και με την ταχύτητα με την οποία επιβάλλονται οι νέες τάσεις. Αυτό αφήνει όσους είναι «απέξω» ακόμη πιο έκθαμβους για την ταχύτητα με την οποία εγκαταστάθηκε η τάδε ή η δείνα χαζομαρούλα.
Η καθημερινότητα των πολλών όμως συντίθεται από τέτοιες χαζομαρούλες: Από το να βλέπουν μεσημεριανάδικα και τούρκικα, να ασχολούνται με τη σόου μπιζ, να διαβάζουν λογοτεχνική υποκουλτούρα και να βλέπουν αδιαλείπτως facebook- τη νέα τηλεόραση. Δεν φταίνε τα έρμα τα pokemon.
