Ορφέας Ερνέστο Τσίπρας
Ο Αλέξης Τσίπρας αποφάσισε να βγάλει το παιδί του Ορφέα Ερνέστο. Είναι να μην τον σκυλοβρίσει ο πιτσιρικάς όταν φτάσει στην εφηβεία με αυτά που κάνει;
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Χωρίς να το θέλω, τα ονόματα που οι γονείς επιλέγουν για τα παιδιά τους μου αφήνουν μια γνώμη για αυτούς.
Όσο απομακρυνόμαστε ως κοινωνία από τον τυφλοσούρτη του βγάζω-το-όνομα-των-παπούδων, τόσο πιο ελεύθερη είναι η επιλογή ονόματος και άρα περισσότερο σημαίνουσα.
Αυτοί επί παραδείγματι που ψήφιζαν κάποτε ΚΚΕ Εσωτερικού, αποτέλεσαν την πρώτη γενιά που απομακρύνθηκε από την παράδοση. Αρνήθηκε να βγάλει το «Χαράλαμπος» του παππού ή το «Χρυσούλα» της γιαγιάς και έστειλε στα σχολεία της δεκαετίας του 1980 μια μεγάλη ποσότητα από Δάφνες, Ορέστηδες και Οδυσσείς. Αντίστοιχα οι πιο δεξιές οικογένειες κινήθηκαν σε κλίμα Πλάτωνα, Αριστοτέλη κλπ. Ήταν η εποχή που οι παπάδες φρίκαραν με τα «μη χριστιανικά» ονόματα και δύσκολα τους έπειθες να βαφτίσουν παιδί που δεν είχε και ένα δεύτερο πιο συμβατικό όνομα.
Το κίνημα των Ρηγάδων γονιών πήρε τα σκήπτρα και συνέχισε στον ίδιο ρυθμό και στη δεκαετία του 1980. Στη δεκαετία του 1990 εμφανίζεται για πρώτη φορά το φαινόμενο της «Βυζαντινής Αυτοκρατορίας», το οποίο άρχισε να μεταμορφώνει τον Κώστα σε Κωνσταντίνο και τον Αλέξανδρο σε Αλέξιο. Έως το 2000, το «Κώστας» είχε εξαφανιστεί σχεδόν εντελώς από τις πόλεις και επιβίωνε στην ελληνική επαρχία. Εν τω μεταξύ και η εκκλησία είχε ανακαλύψει (sic) τους Άγιους Πάντες και διάφορους Οσίους, ώστε να μην χάνει τους πελάτες, και πλέον ανοίχθηκε πεδίο δόξης λαμπρό για πάσης φύσης όνομα, χωρίς αυτό να δείχνει "αντί-".
Τα τελευταία χρόνια στις προτιμήσεις αυτών που βαφτίζουν κυριαρχούν τα ονόματα που έχουν μια ειλικρινή σχέση με την ελληνική καταγωγή, ενώ το απαραίτητο «τουίστ» εξασφαλίζεται από μικρές αλλά χαρακτηριστικές διασκευές. Τέτοιες περιπτώσεις είναι το «Νικόλας», διάφορα γυναικεία σε –ω (Μαριώ, Μυρτώ κλπ) και το «Κωστής». Αν ήταν φαγάδικα θα ήταν νεομαγειρία.
Σε όλη την ιστορία της ονοματοδοσίας, πέρα και πάνω από τις κυρίαρχες τάσεις, υπήρχαν διάφορα ψώνια που έκαναν το χόμπυ τους όνομα του παιδιού. Τέτοιες περιπτώσεις συναντούμε στα ονόματα ανθρώπων που σήμερα συστήνονται ως Φιντέλ, Τσε, Παλινόρθωση, Φρειδερίκη, Μαραντόνα και δεν συμμαζεύεται. Οι γονείς αυτών δεν απειλούν την αισθητική μας, αλλά φανερώνουν τον αφελή ρομαντισμό τους και την επιθυμία τους για να αποτελέσουν μέρος ενός πράγματος που αναγνωρίζουν ότι τους ξεπερνά.
Από ό,τι διαβάζω ο Αλέξης Τσίπρας την επόμενη εβδομάδα σε μη θρησκευτική τελετή θα ονοματοδοτήσει το γιο του με το όνομα Ορφέας Ερνέστο. Με την πρόσληψη της πληροφορίας βρέθηκα σε αμηχανία. Τι δηλοί η επιλογή του Προέδρου για τον χαρακτήρα του; αναρωτήθηκα. Το «Ορφέας» είναι φόρος τιμής στην πολιτική καταγωγή του κόμματός του. Παρότι ο ίδιος υπήρξε ΚΝίτης, δεν θα ήταν σωστό να βγάλει το παιδί «Θανάση» αφού τώρα η κλίση του είναι πιο διεθνής και ο χώρος που εκπροσωπεί πιο “κοσμικός” από εκείνον του ΚΚΕ.
Ταυτόχρονα όμως, μαζί με όλες αυτές τις προσγειωμένες σκέψεις, ο Αλέξης Τσίπρας έχει και ένα όνειρο: Θα ήθελε το αίμα του να φτάσει στο πάνθεον των μεγαλύτερων σταρ της αριστεράς όλων των εποχών. Εύχεται το παιδί που θα μεγαλώσει να έχει λίγη από την επαναστατικότητα του Τσε Γκεβάρα και να κάνει όσα και εκείνος. Είναι παράλογο;
Όποιος είναι γονιός, καταλαβαίνει.
Όσο απομακρυνόμαστε ως κοινωνία από τον τυφλοσούρτη του βγάζω-το-όνομα-των-παπούδων, τόσο πιο ελεύθερη είναι η επιλογή ονόματος και άρα περισσότερο σημαίνουσα.
Αυτοί επί παραδείγματι που ψήφιζαν κάποτε ΚΚΕ Εσωτερικού, αποτέλεσαν την πρώτη γενιά που απομακρύνθηκε από την παράδοση. Αρνήθηκε να βγάλει το «Χαράλαμπος» του παππού ή το «Χρυσούλα» της γιαγιάς και έστειλε στα σχολεία της δεκαετίας του 1980 μια μεγάλη ποσότητα από Δάφνες, Ορέστηδες και Οδυσσείς. Αντίστοιχα οι πιο δεξιές οικογένειες κινήθηκαν σε κλίμα Πλάτωνα, Αριστοτέλη κλπ. Ήταν η εποχή που οι παπάδες φρίκαραν με τα «μη χριστιανικά» ονόματα και δύσκολα τους έπειθες να βαφτίσουν παιδί που δεν είχε και ένα δεύτερο πιο συμβατικό όνομα.
Το κίνημα των Ρηγάδων γονιών πήρε τα σκήπτρα και συνέχισε στον ίδιο ρυθμό και στη δεκαετία του 1980. Στη δεκαετία του 1990 εμφανίζεται για πρώτη φορά το φαινόμενο της «Βυζαντινής Αυτοκρατορίας», το οποίο άρχισε να μεταμορφώνει τον Κώστα σε Κωνσταντίνο και τον Αλέξανδρο σε Αλέξιο. Έως το 2000, το «Κώστας» είχε εξαφανιστεί σχεδόν εντελώς από τις πόλεις και επιβίωνε στην ελληνική επαρχία. Εν τω μεταξύ και η εκκλησία είχε ανακαλύψει (sic) τους Άγιους Πάντες και διάφορους Οσίους, ώστε να μην χάνει τους πελάτες, και πλέον ανοίχθηκε πεδίο δόξης λαμπρό για πάσης φύσης όνομα, χωρίς αυτό να δείχνει "αντί-".
Τα τελευταία χρόνια στις προτιμήσεις αυτών που βαφτίζουν κυριαρχούν τα ονόματα που έχουν μια ειλικρινή σχέση με την ελληνική καταγωγή, ενώ το απαραίτητο «τουίστ» εξασφαλίζεται από μικρές αλλά χαρακτηριστικές διασκευές. Τέτοιες περιπτώσεις είναι το «Νικόλας», διάφορα γυναικεία σε –ω (Μαριώ, Μυρτώ κλπ) και το «Κωστής». Αν ήταν φαγάδικα θα ήταν νεομαγειρία.
Σε όλη την ιστορία της ονοματοδοσίας, πέρα και πάνω από τις κυρίαρχες τάσεις, υπήρχαν διάφορα ψώνια που έκαναν το χόμπυ τους όνομα του παιδιού. Τέτοιες περιπτώσεις συναντούμε στα ονόματα ανθρώπων που σήμερα συστήνονται ως Φιντέλ, Τσε, Παλινόρθωση, Φρειδερίκη, Μαραντόνα και δεν συμμαζεύεται. Οι γονείς αυτών δεν απειλούν την αισθητική μας, αλλά φανερώνουν τον αφελή ρομαντισμό τους και την επιθυμία τους για να αποτελέσουν μέρος ενός πράγματος που αναγνωρίζουν ότι τους ξεπερνά.
Από ό,τι διαβάζω ο Αλέξης Τσίπρας την επόμενη εβδομάδα σε μη θρησκευτική τελετή θα ονοματοδοτήσει το γιο του με το όνομα Ορφέας Ερνέστο. Με την πρόσληψη της πληροφορίας βρέθηκα σε αμηχανία. Τι δηλοί η επιλογή του Προέδρου για τον χαρακτήρα του; αναρωτήθηκα. Το «Ορφέας» είναι φόρος τιμής στην πολιτική καταγωγή του κόμματός του. Παρότι ο ίδιος υπήρξε ΚΝίτης, δεν θα ήταν σωστό να βγάλει το παιδί «Θανάση» αφού τώρα η κλίση του είναι πιο διεθνής και ο χώρος που εκπροσωπεί πιο “κοσμικός” από εκείνον του ΚΚΕ.
Ταυτόχρονα όμως, μαζί με όλες αυτές τις προσγειωμένες σκέψεις, ο Αλέξης Τσίπρας έχει και ένα όνειρο: Θα ήθελε το αίμα του να φτάσει στο πάνθεον των μεγαλύτερων σταρ της αριστεράς όλων των εποχών. Εύχεται το παιδί που θα μεγαλώσει να έχει λίγη από την επαναστατικότητα του Τσε Γκεβάρα και να κάνει όσα και εκείνος. Είναι παράλογο;
Όποιος είναι γονιός, καταλαβαίνει.
