7 έλληνες καλλιτέχνες που δεν ήξερες
Νόμιζες ότι οι μόνοι αξιόλογοι έλληνες που έχει να επιδείξει η μικρή μας χώρα είναι ο Λάνθιμος, ο Σεφέρης και ο Χατζιδάκις;
Τον Λάνθιμο τον έμαθες από τον Κυνόδοντα, τη Μόνικα από τότε που έπαιξε στο Ηρώδειο και ίσως να νομίζεις ότι αυτό ήταν, η Ελλάδα δεν έχει άλλα καλλιτεχνικά μυαλά για τα οποία μπορεί να καυχιέται. Κι όμως η χώρα των μόλις 10.000.000 κατοίκων έχει γεννήσει δημιουργούς οι οποίοι δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τους ξένους. Κι εμείς αποφασίσαμε να σου συστήσουμε επτά από αυτούς.
Θεόδωρος Κουρεντζής
Για όσους δεν τον γνωρίζουν, ο Θεόδωρος Κουρεντζής είναι ένας από τους πιο επιτυχημένους μαέστρους της Ρωσίας. Με μια πρώτη ματιά, θα πίστευες ότι έχεις να κάνεις με έναν κλασικό ροκ σταρ με τα πέτσινα μπουφάν και τα biker δαχτυλίδια. Πρόκειται για μία ιδιάζουσα προσωπικότητα γεμάτη αντιθέσεις: από τη μία τακτικός επισκέπτης του Άγιου Όρους, από την άλλη δηλωμένος φαν των Dead Kennedys, από τη μία αντισυμβατικός, από την άλλη ταυτισμένος με την ρωσική κλασική μουσική. Μεταξύ των διακρίσεων που έχει κερδίσει βρίσκονται 7 «χρυσές μάσκες» (το σημαντικότερο θεατρικό βραβείο της Ρωσίας), η υποψηφιότητα για βραβείο Emmy (μαζί με τον αδερφό του, Βαγγελίνο) και το Βραβείο Όπερας του BBC Music Magazine.
Theo Triantafyllidis
Ο Θεόκλητος Τριανταφυλλίδης είναι ό,τι πιο φρέσκο μπορείς να δεις στην σύγχρονη ελληνική τέχνη. Δημιουργεί επαυξημένα γλυπτά –αν δεν καταλαβαίνεις τι είναι το επαυξημένος, θα σου πούμε ότι είναι το σχέδιο το οποίο μπορείς να δεις να παίρνει σώμα και μορφή με 3d γυαλιά- και επιχειρεί μέσω της εικονικής πραγματικότητας να σε ταξιδέψει στην πραγματικότητα που έχει πλάσει εκείνος στο μυαλό του. Θα σου πούμε όσο πιο απλά γίνεται ότι χρησιμοποιεί συσκευές εντοπισμού διαστάσεων δωματίου κι εσύ ενώ έχεις εμβυθιστεί σε μία εικονική πραγματικότητα, μπορείς να αλληλεπιδράσεις με τα έργα του και ο αλγόριθμος που βρίσκεται από πίσω τους να τα κάνει να αλλάξουν μορφή. Σημειωτέον: Το Anti-Gone του Τεό Τριανταφυλλίδη με τη στήριξη του ιδρύματος Ωνάση, κάνει πρεμιέρα στις 26 Ιανουαρίου στο 2020 Sundance Film Festival, στο πλαίσιο του καινοτόμου New Frontier.
Billy Gee
Ακόμα ένα παιδί του ιδρύματος Ωνάση, ο Billy Gee ή κατά κόσμον Βασίλης Γρυπάρης, είναι ένας καλλιτέχνης τον οποίο πρέπει να γνωρίζεις. Η σχέση του με το street art ήταν η μοίρα που δεν απαρνήθηκε ποτέ. Το 1993 και ενώ ήταν ακόμα ένα μαθητούδι του Γυμνασίου, μυήθηκε στην κουλτούρα του skate. Μετά από 9 χρόνια και έναν τραυματισμό στο πόδι ο Billy Gee άρχισε να ζωγραφίζει εξώφυλλα για την έντυπη Athens Voice. Tο καλλιτεχνικό βιογραφικό, εκτός από τα εξώφυλλα της Athens Voice, κάποια εκ των οποίων συμπεριελήφθησαν σε έκθεση του Μουσείου Μπενάκη, έχει δουλειές του στο μουσείο Μπουζιάνη και τοιχογραφίες σε Ελλάδα και εξωτερικό. Billy Gee is the boy that your girlfriend told you not to worry about.
Αργύρης Παπαδημητρόπουλος
Μετά τον Λάνθιμο και την Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη, ένας έλληνας σκηνοθέτης που πρέπει να έχεις αποθηκεύσει στον λογαριασμό σου στο IMDB είναι ο Αργύρης Παπαδημητρόπουλος. Είναι ο μαέστρος πίσω από το “Wasted Youth”. Αν και η τελευταία του ταινία, «Suntan», δεν απέσπασε υποψηφιότητα για τα βραβεία Όσκαρ, απέσπασε μία θέση στην καρδιά του Guardian ο οποίος έκρινε ότι η ταινία θα προταθεί για το πολυπόθητο βραβείο. Μετά το Suntan και το Wasted Youth ακολούθησε το Monday, αγγλόφωνη ταινία, διεθνούς παραγωγής με οσκαρικούς συνεργάτες όπως ο executive producer του La La Land, Φρεντ Μπέργκερ. Αν η ανοδική του πορεία συνεχίσει με αυτόν τον τρόπο, ίσως και να έχουμε πολλά ακόμα να δούμε.
Θοδωρής Καλλιφατίδης
Το «Αγάπη και Ξενιτιά» το ξέρεις; Το «Μια νέα πατρίδα έξω από το παράθυρό μου»; Όχι; Μα πώς γίνεται να μην γνωρίζεις έναν έλληνα συγγραφέα που έχει τιμηθεί με σημαντικά διεθνή λογοτεχνικά βραβεία και όλα τα βιβλία του κυκλοφορούν σε είκοσι γλώσσες; Ο δεύτερος Θοδωρής σε αυτήν τη λίστα είδε την περίοδο της Κατοχής τους γερμανούς κατακτητές να δέρνουν τα αδέρφια του μέχρι αναισθησίας, έδειραν τον ίδιο και τελικά μαζί με τον πατέρα του να τους σέρνουν στη φυλακή. Μετά από μία μετακόμιση στην Αθήνα και έναν ξενιτεμό στη Σουηδία, ο Θοδωρής Καλλιφατίδης έγινε αυτό που πρόσταξε η μοίρα του: ένας καταξιωμένος συγγραφέας.
Τούλα Λιμναίος
Αν ο μόνος άνθρωπος τον οποίο έχεις ακουστά και σχετίζεται με τον χορό είναι η Pina Bausch, τότε καλό είναι να γνωρίσεις την Τούλα Λιμναίος. Η Λιμναίος ξεκίνησε τα πρώτα της βήματα ως μέλος ενός στούντιο χορού της σχολής Folkwang υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση της Pina Bausch. Η χορογράφος άρχισε να αποκτά φήμη στο ευρύ κοινό όταν ίδρυσε την ομάδα landscapes, ωστόσο η καριέρα της απογειώθηκε και οι χορογραφίες της ταξίδεψαν σε δεκάδες χώρες του κόσμου με την επόμενη ομάδα της cie toula limnaios.
Το 2001 με την ομάδα της cie toula limnaios κέρδισε το βραβείο του Φεστιβάλ Meeting Neuer Tanz και μόλις δύο χρόνια αργότερα η Τούλα άνοιξε τον Halle Tanzbühne Berlin, χώρος που δεν άργησε να γίνει μία διεθνώς αναγνωρισμένη αίθουσα για τη τέχνη του χορού. Οι διακρίσεις άρχισαν να διαδέχονται η μία την άλλη με το πρώτο της δυνατό επίτευγμα να είναι μία γενναιόδωρη χρηματοδότηση από τη Γερουσία για τον πολιτισμό του Βερολίνου. Ακολούθησε το βραβείο Εξέχον Σύνολο στον Ανεξάρτητο χορό από το Ταμείο Παραστατικών Τεχνών για το 2008 και το 2011 το ίδρυμα της έδωσε άλλο ένα βραβείο το George Tabori. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά η Τούλα το 2007 έγινε καθηγήτρια στην Ακαδημία Δραματικών τεχνών «Ernst Busch» στο Βερολίνο, θέση στην οποία έμεινε ένα χρόνο.
Αφροδίτη Ψαρρά
Για αυτό που κάνει η Αφροδίτη Ψαρρά, δεν υπάρχει κάποια ειδική κατηγορία για να την κατατάξουμε. Για να κατανοήσετε τι κάνει αυτή καλλιτέχνιδα θα σας πούμε πρώτα με τι ασχολείται: ασχολείται με τη σύγχρονη χειροτεχνία, τη λαϊκή παράδοση, την ψηφιακή σύνθεση ήχου, τα ηλεκτρονικά κλωστοϋφαντουργικά προϊόντα κι όλα αυτά αποδοσμένα με ρετρο-φουτουριστική αισθητική. Η Αφροδίτη έκανε τη ζωηρή της φαντασία και το πάθος της για τη cyberpunk λογοτεχνία και κουλτούρα το αντικείμενο έρευνας της. Το ακαδημαϊκό κασέ της περιλαμβάνει το Πολυτεχνείο της Ζυρίχης, όπου και ασχολήθηκε με τη δημιουργία wearable technology, τα physical prototypes και το toy hacking, τη σχολή Καλών Τεχνών της Μαδρίτης από όπου πήρε και το διδακτορικό της και το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, του οποίου είναι βοηθός καθηγητή στο Κέντρο Ψηφιακών Τεχνών και Πειραματικών Μέσων. Αν νιώθετε ότι μέχρι τώρα διαβάζετε κάποια γλώσσα προγραμματισμού, θα αποπειραθούμε να το απλοποιήσουμε όσο γίνεται: η Ψαρρά προσπαθεί να προσεγγίσει με διεπιστημονικό τρόπο την Τέχνη. Χρησιμοποίησε για παράδειγμα, ένα Arduino (μηχανηματάκι που χρειάζεσαι για να χτυπήσεις παλαμάκια και να ανάψεις το φως) και έφτιαξε ένα ρούχο ανοικτού λογισμικού το οποίο κοσμούσαν κεντημένα ηλεκτρονικά. Η ίδια περιγράφει την θέση της στο καλλιτεχνικό γίγνεσθαι ως δημιουργός και σχεδιάστρια διεπαφών και μηχανισμών που παρέχουν μία κριτική και ποιητική ερμηνεία του κόσμου που μας περιβάλλει και συμπληρώνει πως θα ήθελε να δει αυτά τα δεδομένα σε ανοικτούς server που θα χρησιμοποιηθούν για την επιστήμη προς όφελος του ανθρώπου, για καλλιτεχνικούς σκοπούς ή για την προώθηση της έρευνας σε επιστημονικά φαινόμενα.
