Παιδικά ιδρύματα: Βοήθεια εκεί που χρειάζεται
Κρίση και παράλογη φορολογία «χτυπούν» τα παιδικά ιδρύματα της Αθήνας. Πέντε από αυτά κατορθώνουν μέχρι στιγμής να αντισταθούν. Διαβάστε τις ιστορίες τους.
του Νικόλα Γεωργιακώδη
Σε άλλες εποχές φιλοξενούσαν ορφανά παιδάκια. Σήμερα, τα Ιδρύματα Παιδικής Προστασίας φιλοξενούν κατά κύριο λόγο παιδιά άπορων οικογενειών δίνοντάς τους ελπίδες για μια καλύτερη ζωή, αντιστρέφοντας την «κακιά» τους μοίρα και θωρακίζοντας το μέλλον τους σε μια κάθε άλλο παρά φιλική κοινωνία.
Οι αιτήσεις φιλοξενίας αυξάνονται κατακόρυφα, αντικατοπτρίζοντας την ανατριχιαστική σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα. Οικογένειες «στο χείλος του γκρεμού» που δεν έχουν τα απαραίτητα προς το ζην, δεν έχουν άλλη λύση από το να στείλουν το παιδί (ή τα παιδιά τους) σε Ίδρυμα.
Τα Ιδρύματα Παιδικής Προστασίας είναι ως επί το πλείστον Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου και άρα δεν λαμβάνουν κανενός είδους κρατική ενίσχυση. Αποκλειστική πηγή εσόδων είναι η ακίνητη περιουσία των ιδρυτών τους, όμως κρίση και Δημόσιο πλήττουν ανεπανόρθωτα τα έσοδά τους, την στιγμή που αυτά καλύπτουν με την δράση τους ένα τεράστιο κενό του Κράτους Πρόνοιας (του ποιου;). Φόροι στις δωρεές, έκτακτες εισφορές, φόροι ακίνητης περιουσίας, χαράτσια και… έχει ο Θεός.
Αποτέλεσμα πολλά από εξ’ αυτών να κλείνουν το ένα μετά το άλλο, ενώ αυτά που καταφέρνουν μέχρι στιγμής και επιβιώνουν στέλνουν σήμα κινδύνου σε Κράτος και φορείς. «Κάποιοι έχουν αποφασίσει ότι τα Ιδρύματα Παιδικής Προστασίας δεν χρειάζονται, όμως ξεχνούν ότι η δουλειά που κάνουμε είναι μέρος της κοινωνικής πολιτικής που θα έπρεπε να ασκήσει το ίδιο το κράτος», λέει χαρακτηριστικά στο In2life o κ. Λεωνίδας Δραγουμάνος, Διευθυντής του Ιδρύματος Χατζηκώνστα.
Διαβάστε στα Υποθέματα του Αφιερώματος την ιστορία, το έργο και τις δυσκολίες πέντε Ιδρυμάτων Παιδικής Προστασίας: του Χατζηκυριάκειου, του Ιδρύματος Χατζηκώστα, του Ζαννείου, του Εκκλησιαστικού Ορφανοτροφείου Βουλιαγμένης και του Αμαλιειου Οικοτροφείου.
Σε άλλες εποχές φιλοξενούσαν ορφανά παιδάκια. Σήμερα, τα Ιδρύματα Παιδικής Προστασίας φιλοξενούν κατά κύριο λόγο παιδιά άπορων οικογενειών δίνοντάς τους ελπίδες για μια καλύτερη ζωή, αντιστρέφοντας την «κακιά» τους μοίρα και θωρακίζοντας το μέλλον τους σε μια κάθε άλλο παρά φιλική κοινωνία.
Οι αιτήσεις φιλοξενίας αυξάνονται κατακόρυφα, αντικατοπτρίζοντας την ανατριχιαστική σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα. Οικογένειες «στο χείλος του γκρεμού» που δεν έχουν τα απαραίτητα προς το ζην, δεν έχουν άλλη λύση από το να στείλουν το παιδί (ή τα παιδιά τους) σε Ίδρυμα.
Τα Ιδρύματα Παιδικής Προστασίας είναι ως επί το πλείστον Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου και άρα δεν λαμβάνουν κανενός είδους κρατική ενίσχυση. Αποκλειστική πηγή εσόδων είναι η ακίνητη περιουσία των ιδρυτών τους, όμως κρίση και Δημόσιο πλήττουν ανεπανόρθωτα τα έσοδά τους, την στιγμή που αυτά καλύπτουν με την δράση τους ένα τεράστιο κενό του Κράτους Πρόνοιας (του ποιου;). Φόροι στις δωρεές, έκτακτες εισφορές, φόροι ακίνητης περιουσίας, χαράτσια και… έχει ο Θεός.
Αποτέλεσμα πολλά από εξ’ αυτών να κλείνουν το ένα μετά το άλλο, ενώ αυτά που καταφέρνουν μέχρι στιγμής και επιβιώνουν στέλνουν σήμα κινδύνου σε Κράτος και φορείς. «Κάποιοι έχουν αποφασίσει ότι τα Ιδρύματα Παιδικής Προστασίας δεν χρειάζονται, όμως ξεχνούν ότι η δουλειά που κάνουμε είναι μέρος της κοινωνικής πολιτικής που θα έπρεπε να ασκήσει το ίδιο το κράτος», λέει χαρακτηριστικά στο In2life o κ. Λεωνίδας Δραγουμάνος, Διευθυντής του Ιδρύματος Χατζηκώνστα.
Διαβάστε στα Υποθέματα του Αφιερώματος την ιστορία, το έργο και τις δυσκολίες πέντε Ιδρυμάτων Παιδικής Προστασίας: του Χατζηκυριάκειου, του Ιδρύματος Χατζηκώστα, του Ζαννείου, του Εκκλησιαστικού Ορφανοτροφείου Βουλιαγμένης και του Αμαλιειου Οικοτροφείου.
