10 τύποι που συναντάς στο πασχαλινό τραπέζι
Ο θείος που θα κάτσει με τη νεολαία, ο ξάδερφος που έγινε βήγκαν και άλλοι οκτώ τύποι που κάθονται μαζί σου γύρω από το τραπέζι την Κυριακή του Πάσχα.
της Ηρώς Κουνάδη
Ο θείος που θα κάτσει με τη νεολαία: Και θα πει μέτρια ανέκδοτα με τα οποία θα προσποιηθείς ότι γελάς, γιατί είναι προτιμότερο να λέει μέτρια ανέκδοτα από το να φέρνει τους πάντες σε δύσκολη θέση απευθύνοντας ερωτήσεις τύπου «τι έγινε Πετράκη, καμιά γκομενίτσα παίζει;» στον γκέι ξάδερφό σου.
Ο ξάδερφος που έγινε βήγκαν/ έκοψε το κάπνισμα και το αλκοόλ/ ασπάστηκε τον Ινδουισμό: Κάθεται σε μια γωνιά και σας κοιτάζει όλους με ένα φρύδι υψωμένο πάνω από το νηφάλιο βλέμμα του, επαναλαμβάνοντας ότι «δεν έχει πρόβλημα, για τον εαυτό του το έκανε, δεν θα υποχρεώσει κανένα να ασχοληθεί με την υγεία του».
Η μαμά που ζαλίζεται με ένα (1) ποτήρι κρασί: Κι αφού ζαλιστεί, θα πιάσει θέση σε μια ήσυχη γωνίτσα, και θα κάθεται εκεί με κοκκινισμένα μάγουλα, γελώντας με τα πάντα –απαραιτήτως με χέρι μπροστά στο στόμα, γιατί ντρέπεται και που «μέθυσε» και που της φαίνονται τα πάντα αστεία.
Ο μπαμπάς που αγχώνεται με τη σούβλα: Επιστρατεύει τρεις θείους κι άλλους δύο φίλους του για το δέσιμο/ γύρισμα/ ξεπέτσιασμα, κι αφού περνάει ένα τρίωρο αγχωμένος να τρέχει γύρω-γύρω κρατώντας ή αναζητώντας κληματσίδες και άλλα σουβλο-σύνεργα, τελικά κάθεται σε ένα σκαμπουδάκι δίπλα στη σούβλα, από το οποίο δε σηκώνεται παρά μόνο για να χαιρετίσει τον κόσμο που φεύγει, αργά το απόγευμα.
Το καινούριο αίσθημα κάποιου από το σόι: Τους κοιτάζει όλους με προσποιητό χαμόγελο, προσπαθώντας να κρύψει την αμηχανία του/της και το γεγονός ότι του φαίνεστε όλοι εξαιρετικά περίεργοι. Όταν του απευθύνουν τον λόγο, είναι εννιά φορές στις δέκα για να του πουν «φάε κάτι, όποιος ντρέπεται μένει νηστικός».
Η θεία που κάνει μόνο ερωτήσεις: Πότε θα πάρεις πτυχίο; Τι ενοίκιο πληρώνεις στην Αθήνα; Τι έγινε παιδιά, κουφέτα πότε θα φάμε; Με εκείνη την επέμβαση Μαιρούλα μου τι έκανες; Μιχάλη τη σούβλα πόσο την πήρες; Ανάσταση πού κάνατε; Κόσμο είχε; Η Χαρούλα του Θανάση παντρεύτηκε; Του Αγίου Πνεύματος φέτος πότε πέφτει;
Η μακρινή ξαδέρφη που κρυφογουστάρεις: Και θα προσπαθήσεις για μια χρονιά ακόμα να της την πέσεις ανεπιτυχώς, προσποιούμενος την όασή της μέσα σε αυτή τη βουκολική κόλαση και πιάνοντας κουβέντα για ταινίες και συναυλίες.
Τα 5χρονα που βαριούνται: Θέλουν να ανέβουν στην ταράτσα, μετά θέλουν να τα πας στο κοτέτσι να «δουν» τα κοτοπουλάκια (έτσι λένε, στην πραγματικότητα θέλουν να τα κυνηγήσουν), μετά θέλουν να παίξετε, μετά θέλουν να μάθουν γιατί το παντελόνι σου είναι τέτοιο χρώμα και μετά να τους εξηγήσεις γιατί το Πάσχα τρώμε αρνί και γιατί καπνίζεις αφού δεν κάνει.
Αυτός που κάνει όλο τον χαβαλέ: Σώζει κάθε χρόνο την παρτίδα, με έγκαιρες παρεμβάσεις στις πιο αμήχανες στιγμές. Είναι είτε περιζήτητος εργένης, είτε παντρεμένος με μια εξαιρετικά ήσυχη ύπαρξη, μονίμως κεφάτος και ανεπηρέαστος από οικογενειακά δράματα. Τον ζηλεύετε όλοι.
Ο μουσικάντης: Ξινίζει τα μούτρα του σε κάθε πρώτη νότα κάθε τραγουδιού, φροντίζοντας να κάνει γνωστή την αποστροφή του για οτιδήποτε ακούτε, με ατάκες όπως «στροφή στην ποιότητα», «αυτό ο Κονιτόπουλος το έχει πει καλύτερα» και «όποιος λέει νησιώτικα και εννοεί Πάριο είναι αστοιχείωτος».
Ο θείος που θα κάτσει με τη νεολαία: Και θα πει μέτρια ανέκδοτα με τα οποία θα προσποιηθείς ότι γελάς, γιατί είναι προτιμότερο να λέει μέτρια ανέκδοτα από το να φέρνει τους πάντες σε δύσκολη θέση απευθύνοντας ερωτήσεις τύπου «τι έγινε Πετράκη, καμιά γκομενίτσα παίζει;» στον γκέι ξάδερφό σου.
Ο ξάδερφος που έγινε βήγκαν/ έκοψε το κάπνισμα και το αλκοόλ/ ασπάστηκε τον Ινδουισμό: Κάθεται σε μια γωνιά και σας κοιτάζει όλους με ένα φρύδι υψωμένο πάνω από το νηφάλιο βλέμμα του, επαναλαμβάνοντας ότι «δεν έχει πρόβλημα, για τον εαυτό του το έκανε, δεν θα υποχρεώσει κανένα να ασχοληθεί με την υγεία του».
Η μαμά που ζαλίζεται με ένα (1) ποτήρι κρασί: Κι αφού ζαλιστεί, θα πιάσει θέση σε μια ήσυχη γωνίτσα, και θα κάθεται εκεί με κοκκινισμένα μάγουλα, γελώντας με τα πάντα –απαραιτήτως με χέρι μπροστά στο στόμα, γιατί ντρέπεται και που «μέθυσε» και που της φαίνονται τα πάντα αστεία.
Ο μπαμπάς που αγχώνεται με τη σούβλα: Επιστρατεύει τρεις θείους κι άλλους δύο φίλους του για το δέσιμο/ γύρισμα/ ξεπέτσιασμα, κι αφού περνάει ένα τρίωρο αγχωμένος να τρέχει γύρω-γύρω κρατώντας ή αναζητώντας κληματσίδες και άλλα σουβλο-σύνεργα, τελικά κάθεται σε ένα σκαμπουδάκι δίπλα στη σούβλα, από το οποίο δε σηκώνεται παρά μόνο για να χαιρετίσει τον κόσμο που φεύγει, αργά το απόγευμα.
Το καινούριο αίσθημα κάποιου από το σόι: Τους κοιτάζει όλους με προσποιητό χαμόγελο, προσπαθώντας να κρύψει την αμηχανία του/της και το γεγονός ότι του φαίνεστε όλοι εξαιρετικά περίεργοι. Όταν του απευθύνουν τον λόγο, είναι εννιά φορές στις δέκα για να του πουν «φάε κάτι, όποιος ντρέπεται μένει νηστικός».
Η θεία που κάνει μόνο ερωτήσεις: Πότε θα πάρεις πτυχίο; Τι ενοίκιο πληρώνεις στην Αθήνα; Τι έγινε παιδιά, κουφέτα πότε θα φάμε; Με εκείνη την επέμβαση Μαιρούλα μου τι έκανες; Μιχάλη τη σούβλα πόσο την πήρες; Ανάσταση πού κάνατε; Κόσμο είχε; Η Χαρούλα του Θανάση παντρεύτηκε; Του Αγίου Πνεύματος φέτος πότε πέφτει;
Η μακρινή ξαδέρφη που κρυφογουστάρεις: Και θα προσπαθήσεις για μια χρονιά ακόμα να της την πέσεις ανεπιτυχώς, προσποιούμενος την όασή της μέσα σε αυτή τη βουκολική κόλαση και πιάνοντας κουβέντα για ταινίες και συναυλίες.
Τα 5χρονα που βαριούνται: Θέλουν να ανέβουν στην ταράτσα, μετά θέλουν να τα πας στο κοτέτσι να «δουν» τα κοτοπουλάκια (έτσι λένε, στην πραγματικότητα θέλουν να τα κυνηγήσουν), μετά θέλουν να παίξετε, μετά θέλουν να μάθουν γιατί το παντελόνι σου είναι τέτοιο χρώμα και μετά να τους εξηγήσεις γιατί το Πάσχα τρώμε αρνί και γιατί καπνίζεις αφού δεν κάνει.
Αυτός που κάνει όλο τον χαβαλέ: Σώζει κάθε χρόνο την παρτίδα, με έγκαιρες παρεμβάσεις στις πιο αμήχανες στιγμές. Είναι είτε περιζήτητος εργένης, είτε παντρεμένος με μια εξαιρετικά ήσυχη ύπαρξη, μονίμως κεφάτος και ανεπηρέαστος από οικογενειακά δράματα. Τον ζηλεύετε όλοι.
Ο μουσικάντης: Ξινίζει τα μούτρα του σε κάθε πρώτη νότα κάθε τραγουδιού, φροντίζοντας να κάνει γνωστή την αποστροφή του για οτιδήποτε ακούτε, με ατάκες όπως «στροφή στην ποιότητα», «αυτό ο Κονιτόπουλος το έχει πει καλύτερα» και «όποιος λέει νησιώτικα και εννοεί Πάριο είναι αστοιχείωτος».
