Το δράμα των αριστερόχειρων
Είσαι αριστερόχειρας; Σε καταλαβαίνουμε. Και συμμεριζόμαστε το δράμα σου, σε δώδεκα προτάσεις που δεν θα καταλάβουν ποτέ οι χαζοί δεξιόχειρες.
της Ηρώς Κουνάδη
Μπορεί να είμαστε, όπως λέγαμε και μερικά χρόνια πριν, εξυπνότεροι, ομορφότεροι και καλύτεροι στο σεξ σε σχέση με τους δεξιόχειρες (που θα σπεύσουν να αμφισβητήσουν στα σχόλια τον ακλόνητο αυτόν ισχυρισμό, μην τους δώσετε σημασία) ζούμε, όμως, ένα δράμα, κυρίως επειδή είμαστε αναγκασμένοι να επιβιώνουμε σε έναν κόσμο φτιαγμένο από εκείνους για εκείνους. Κι έχουμε και τα στοιχεία που το αποδεικνύουν, κύριε Πρόεδρε. Ταυτιστείτε ελεύθερα.
Πράγματα που λένε οι άνθρωποι όταν σε βλέπουν να γράφεις με το αριστερό χέρι:
- Ωχ, είσαι αριστερόχειρας;
- Έχω έναν [ξάδερφο/ ανιψιό/ συμμαθητή από το δημοτικό] που είναι αριστερόχειρας.
Κάθε φορά, σε κάθε χειραψία, απλώνεις ενστικτωδώς το αριστερό σου χέρι. Και συνήθως –ειδικά αν πρόκειται για μεγαλύτερο σε ηλικία άνθρωπο– έρχεσαι αντιμέτωπος με ανασηκωμένο φρύδι.
Μιλώντας για μεγαλύτερους σε ηλικία ανθρώπους, αν γεννήθηκες εκεί γύρω στο ’80 ή πιο πριν, όλο και κάποιος θα είχε προσπαθήσει να σε «απαλλάξει» από το «κουσούρι» σου. Με τα αμφίβολα αποτελέσματα να περιλαμβάνουν είτε στραβό κράτημα μολυβιού με το δεξί χέρι (και την ερώτηση «πώς γράφεις έτσι;» να σε κυνηγάει όλη σου τη ζωή) είτε αισχρά γράμματα, είτε και τα δύο.
Αυτός εδώ ο εφιάλτης σε φροντιστήρια και πανεπιστημιακές αίθουσες:
Τα ψαλίδια, τα μαχαίρια, τα μπρίκια, τα σπιράλ τετράδια και γενικώς όλα τα αντικείμενα καθημερινής χρήσης έχουν φτιαχτεί για την καταδυναστευτική πλειοψηφία των δεξιόχειρων (αλλά να ‘ναι καλά αυτό εδώ το μαγαζάκι που μας καταλαβαίνει).
Τα χέρια μας, αφότου γράψουμε οτιδήποτε με στυλό που δεν στεγνώνει συγκλονιστικά γρήγορα, μοιάζουν κάπως έτσι:
Το αριστερά και το δεξιά είναι, στο μυαλό ενός αριστερόχειρα, δύο πολύ σχετικές έννοιες –συνήθως, όχι ιδιαίτερα αντιθετικές μεταξύ τους.
Η μεγαλύτερη πρόκληση όταν ήσουν μικρός ήταν εκείνος ο θείος που όποτε σε έβλεπε έλεγε «κόλλα το».
Και πάντα προτιμούσες τις αγκαλιές σαν τρόπο χαιρετισμού κι αποχαιρετισμού.
Το να προσπαθείς να γράψεις με μαρκαδόρο σε λευκό πίνακα δεν είχε κανένα νόημα.
…Όπως και η φράση «δε μοιάζεις με αριστερόχειρα» από κάποιον που μόλις σε είδε να γράφεις με το αριστερό.
Μπορεί να είμαστε, όπως λέγαμε και μερικά χρόνια πριν, εξυπνότεροι, ομορφότεροι και καλύτεροι στο σεξ σε σχέση με τους δεξιόχειρες (που θα σπεύσουν να αμφισβητήσουν στα σχόλια τον ακλόνητο αυτόν ισχυρισμό, μην τους δώσετε σημασία) ζούμε, όμως, ένα δράμα, κυρίως επειδή είμαστε αναγκασμένοι να επιβιώνουμε σε έναν κόσμο φτιαγμένο από εκείνους για εκείνους. Κι έχουμε και τα στοιχεία που το αποδεικνύουν, κύριε Πρόεδρε. Ταυτιστείτε ελεύθερα.
Πράγματα που λένε οι άνθρωποι όταν σε βλέπουν να γράφεις με το αριστερό χέρι:
- Ωχ, είσαι αριστερόχειρας;
- Έχω έναν [ξάδερφο/ ανιψιό/ συμμαθητή από το δημοτικό] που είναι αριστερόχειρας.
Κάθε φορά, σε κάθε χειραψία, απλώνεις ενστικτωδώς το αριστερό σου χέρι. Και συνήθως –ειδικά αν πρόκειται για μεγαλύτερο σε ηλικία άνθρωπο– έρχεσαι αντιμέτωπος με ανασηκωμένο φρύδι.
Μιλώντας για μεγαλύτερους σε ηλικία ανθρώπους, αν γεννήθηκες εκεί γύρω στο ’80 ή πιο πριν, όλο και κάποιος θα είχε προσπαθήσει να σε «απαλλάξει» από το «κουσούρι» σου. Με τα αμφίβολα αποτελέσματα να περιλαμβάνουν είτε στραβό κράτημα μολυβιού με το δεξί χέρι (και την ερώτηση «πώς γράφεις έτσι;» να σε κυνηγάει όλη σου τη ζωή) είτε αισχρά γράμματα, είτε και τα δύο.
Αυτός εδώ ο εφιάλτης σε φροντιστήρια και πανεπιστημιακές αίθουσες:
Τα ψαλίδια, τα μαχαίρια, τα μπρίκια, τα σπιράλ τετράδια και γενικώς όλα τα αντικείμενα καθημερινής χρήσης έχουν φτιαχτεί για την καταδυναστευτική πλειοψηφία των δεξιόχειρων (αλλά να ‘ναι καλά αυτό εδώ το μαγαζάκι που μας καταλαβαίνει).
Τα χέρια μας, αφότου γράψουμε οτιδήποτε με στυλό που δεν στεγνώνει συγκλονιστικά γρήγορα, μοιάζουν κάπως έτσι:
Το αριστερά και το δεξιά είναι, στο μυαλό ενός αριστερόχειρα, δύο πολύ σχετικές έννοιες –συνήθως, όχι ιδιαίτερα αντιθετικές μεταξύ τους.
Η μεγαλύτερη πρόκληση όταν ήσουν μικρός ήταν εκείνος ο θείος που όποτε σε έβλεπε έλεγε «κόλλα το».
Και πάντα προτιμούσες τις αγκαλιές σαν τρόπο χαιρετισμού κι αποχαιρετισμού.
Το να προσπαθείς να γράψεις με μαρκαδόρο σε λευκό πίνακα δεν είχε κανένα νόημα.
…Όπως και η φράση «δε μοιάζεις με αριστερόχειρα» από κάποιον που μόλις σε είδε να γράφεις με το αριστερό.
