Ο Πιατάς γίνεται Ισορροπιστής αεροσκαφών στην Αθηναΐδα

της Ιωάννας Γκομούζα

Η παραγωγή του ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας κατηφόρισε στην Αθήνα με τον Δημήτρη Πιατά σε μια… πτήση βαρέων βαρών.

Ο Αλέξανδρος Ελεφάντης είναι ένας ευτραφής κύριος από αυτούς που, βλέποντάς τους, μπορεί και να σχολίαζες αρνητικά ή έστω να παρατηρούσες με περιφρόνηση. Κι ας υπήρξε ως μικρό παιδί αδύνατος, πετσί και κόκαλο, με ποδαράκια σαν κληματσίδες. Tα μισοψημένα συκωτάκια μόσχου που τον τάιζε συστηματικά η μάνα του κόντρα στην αναιμία, δεν άργησαν να κάνουν τη δουλειά τους, και με το παραπάνω μάλιστα. Με τα χρόνια, το σασί του βαραίνει και τα κιλά του σπάνε ζυγαριές, με όλα τα ζόρια που αυτό συνεπάγεται - την καζούρα στο σχολείο, τη χλεύη και τα πικρόχολα σχόλια των περαστικών στον δρόμο, την απομόνωση και τη δυσκολία στις σχέσεις. Ώσπου μια πτήση με ισχυρές αναταράξεις έρχεται να του αλλάξει ανέλπιστα τη ζωή και το προσωπικό φορτίο του να γίνει «εφόδιο» για μια υποσχόμενη και ιδιαίτερα προσοδοφόρα προοπτική. Ή μήπως όχι;

Με αφετηρία το προσωπικό βίωμα, στη νουβέλα «Ισορροπιστής αεροσκαφών», ο Θόδωρος Θεοδωρίδης επιδιώκει, μέσα από τη μυθοπλασία, να ξετυλίξει το όνειρο του ανθρώπου (του υπέρβαρου, αλλά ίσως όχι μόνο) να απογειωθεί. Χρησιμοποιώντας την έννοια της πτήσης από την κυριολεξία στη μεταφορά της, μέσα από μια σειρά εικόνων και σκηνών συχνά συμβολικών, καταθέτει μια αφήγηση με στοιχεία χιούμορ, (αυτό)σαρκασμού και πικρής ειρωνείας για τη λαχτάρα του ανθρώπου να πετάξει. Να απαλλαγεί από τα βαρίδια μιας ζωής καθηλωμένης στη δεινή καθημερινότητα και να ανοίξει τα φτερά του προς το όνειρο, την κοινωνική αποδοχή, την καταξίωση, την ευτυχία.

Το κείμενο πρωτοπαρουσιάστηκε τον περασμένο Απρίλιο σε μορφή θεατρικού αναλογίου στην Καβάλα. Στην κάθοδό του στην Αθηναΐδα, ως θεατρική παράσταση πλέον, ανεβαίνει σε σκηνοθεσία του Θοδωρή Γκόνη, με τον Δημήτρη Πιατά στον κεντρικό ρόλο.

Μέσα σε μια σκηνογραφία που ορίζουν οι βιογραφικές συνισταμένες του ήρωα, ένα τραπέζι ταβέρνας, ένα ψυγείο «ντυμένο» με φυλλάδια delivery φαγητού και μινιατούρες αεροπλανάκια, ο γνωστός ηθοποιός παίρνει πάνω του την παράσταση. Με σπίθα παιδική στο βλέμμα και την ενέργεια ενός ευτραφούς… Νουρέγεφ , ποντάροντας στην αμεσότητά του με το κοινό, στην σκηνική του εμπειρία αλλά και σε κατεκτημένα ερμηνευτικά «χαρτιά». Οι τόνοι όμως ανεβαίνουν συχνά χωρίς εύηχο αποτέλεσμα και τελικά η υπόθεση πλατειάζει κουραστικά (φτάνοντας ως τον… πλανήτη Άρη), χωρίς να καταφέρει πάντα να σε κάνει συμμέτοχο στην ονειροπόληση του ήρωα.