Σταματία, το γένος Αργυροπούλου: Η Ουζουνίδου λάμπει
Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος σκηνοθετεί έναν απολαυστικό μονόλογο, ερμηνευμένο αριστοτεχνικά από την Ελένη Ουζουνίδου.
της Ιωάννας Μπλάτσου
Κοιτά προσεκτικά μέσα από τις μισόκλειστες κουρτίνες του σπιτιού της και σχολιάζει ακαταπαύστως τα τεκταινόμενα στη γειτονιά: «Αντί, στην ηλικία που ευρίσκομαι, να περνώ τις ημέρες της ζωής μου με ηρεμίαν, με λίγη χαρά τέλος πάντων, βρε παιδί μου, είναι τώρα να υφίσταμαι την ταραχή που επήρα; Πού χρωστώ, δηλαδή, εγώ, και γίνομαι μάρτυς ζωής παντελώς αμαρτωλής; Ας όψονται οι συνθήκες. Αν δεν είχαν συμβεί όλα όσα με ευρήκαν, δεν θα είχα φτάσει να περιφέρομαι στου καθενός το σπίτι, εξαγοράζουσα χρηματικώς αγάπη και στοργή». Από κει και για την επόμενη μιάμιση ώρα, οι θεατές παραδίνονται άνευ όρων στη χαριτωμένη παρλάτα της Σταματίας, το γένος Αργυροπούλου, κόρης «ανώτερου υπάλληλου του Υπουργείου Εμπορίου», διαπαιδαγωγημένης με τα χρηστά ήθη της εποχής.
Οι ερμηνευτικοί χυμοί της Ελένης Ουζουνίδου
Χρησιμοποιώντας ένα ιδιότυπο γοητευτικό γλωσσικό ιδίωμα, κράμα καθαρεύουσας και δημοτικής, η Σταματία, αυτό το υπέροχο συγγραφικό δημιούργημα του Κώστα Σωτηρίου, ζωντανεύει μέσα από τους ερμηνευτικούς χυμούς και το γενναιόδωρο ταλέντο της Ελένης Ουζουνίδου και αφηγείται τις ελάχιστες χαρές και τις περίσσιες στεναχώριες της με τέτοια χαρά και ζέση ζωής που πραγματικά φωτίζει τη σκηνή του θεάτρου, κόντρα στα όσα ζοφερά ζούμε έξω από αυτήν.
Η κεφάτη σκηνοθεσία του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου αντιπαρατάσσει διακριτικά αλλά καίρια τον περιχαρακωμένο μικρόκοσμο της Σταματίας απέναντι σε μείζονα γεγονότα του μεγάκοσμου της Μεταπολιτευτικής Ελλάδας, με ευχάριστο σκωπτικό χιούμορ. Έτσι, οι Χρυσαυγίτες που συνοδεύουν τη Σταματία στην τράπεζα, στα αθώα μάτια της είναι «τα παλικάρια με το πένθος» (ένεκα της μαύρης αμφίεσής τους), ενώ στο τέλος, όταν η Σταματία τραγουδά το ρομαντικό «Ηρθες αργά», ακούγεται πειραγμένο μουσικά το εμβατήριο «Περνάει ο στρατός, της Ελλάδος φρουρός».
Εξαιρετικό το τίγκα στο σεμεδάκι -από την κουρτίνα μέχρι το χαλί- σκηνικό της Μαγδαληνής Αυγερινού, καθρέφτης του συντηρητικού, παστρικού μεσοαστισμού της Σταματίας, αυτής της μεγαλοκοπέλας του ’50 που αποσπά το πιο ηχηρό και παρατεταμένο χειροκρότημα της σεζόν από τους θεατές της.
Κοιτά προσεκτικά μέσα από τις μισόκλειστες κουρτίνες του σπιτιού της και σχολιάζει ακαταπαύστως τα τεκταινόμενα στη γειτονιά: «Αντί, στην ηλικία που ευρίσκομαι, να περνώ τις ημέρες της ζωής μου με ηρεμίαν, με λίγη χαρά τέλος πάντων, βρε παιδί μου, είναι τώρα να υφίσταμαι την ταραχή που επήρα; Πού χρωστώ, δηλαδή, εγώ, και γίνομαι μάρτυς ζωής παντελώς αμαρτωλής; Ας όψονται οι συνθήκες. Αν δεν είχαν συμβεί όλα όσα με ευρήκαν, δεν θα είχα φτάσει να περιφέρομαι στου καθενός το σπίτι, εξαγοράζουσα χρηματικώς αγάπη και στοργή». Από κει και για την επόμενη μιάμιση ώρα, οι θεατές παραδίνονται άνευ όρων στη χαριτωμένη παρλάτα της Σταματίας, το γένος Αργυροπούλου, κόρης «ανώτερου υπάλληλου του Υπουργείου Εμπορίου», διαπαιδαγωγημένης με τα χρηστά ήθη της εποχής.
Οι ερμηνευτικοί χυμοί της Ελένης Ουζουνίδου
Χρησιμοποιώντας ένα ιδιότυπο γοητευτικό γλωσσικό ιδίωμα, κράμα καθαρεύουσας και δημοτικής, η Σταματία, αυτό το υπέροχο συγγραφικό δημιούργημα του Κώστα Σωτηρίου, ζωντανεύει μέσα από τους ερμηνευτικούς χυμούς και το γενναιόδωρο ταλέντο της Ελένης Ουζουνίδου και αφηγείται τις ελάχιστες χαρές και τις περίσσιες στεναχώριες της με τέτοια χαρά και ζέση ζωής που πραγματικά φωτίζει τη σκηνή του θεάτρου, κόντρα στα όσα ζοφερά ζούμε έξω από αυτήν.
Η κεφάτη σκηνοθεσία του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου αντιπαρατάσσει διακριτικά αλλά καίρια τον περιχαρακωμένο μικρόκοσμο της Σταματίας απέναντι σε μείζονα γεγονότα του μεγάκοσμου της Μεταπολιτευτικής Ελλάδας, με ευχάριστο σκωπτικό χιούμορ. Έτσι, οι Χρυσαυγίτες που συνοδεύουν τη Σταματία στην τράπεζα, στα αθώα μάτια της είναι «τα παλικάρια με το πένθος» (ένεκα της μαύρης αμφίεσής τους), ενώ στο τέλος, όταν η Σταματία τραγουδά το ρομαντικό «Ηρθες αργά», ακούγεται πειραγμένο μουσικά το εμβατήριο «Περνάει ο στρατός, της Ελλάδος φρουρός».
Εξαιρετικό το τίγκα στο σεμεδάκι -από την κουρτίνα μέχρι το χαλί- σκηνικό της Μαγδαληνής Αυγερινού, καθρέφτης του συντηρητικού, παστρικού μεσοαστισμού της Σταματίας, αυτής της μεγαλοκοπέλας του ’50 που αποσπά το πιο ηχηρό και παρατεταμένο χειροκρότημα της σεζόν από τους θεατές της.
Info:
Θέατρο του Νέου Κόσμου
Αντισθένους 7 & Θαρύπου, Νέος Κόσμος, τηλ.: 2109212900
Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Τετ 18.30, Πεμ 21.15, Σαβ 18.30, Κυρ 21.30
Τιμές εισιτηρίων: €8, €10, €12
Από τις 22/4 έως τις 17/5, η παράσταση θα παίζεται στη Θεσσαλονίκη, στο Θέατρο Άνετον (Παρασκευοπούλου 42 & Κωνσταντινουπόλεως, Θεσσαλονίκη, Τηλ. 2310 869869).
Θέατρο του Νέου Κόσμου
Αντισθένους 7 & Θαρύπου, Νέος Κόσμος, τηλ.: 2109212900
Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Τετ 18.30, Πεμ 21.15, Σαβ 18.30, Κυρ 21.30
Τιμές εισιτηρίων: €8, €10, €12
Από τις 22/4 έως τις 17/5, η παράσταση θα παίζεται στη Θεσσαλονίκη, στο Θέατρο Άνετον (Παρασκευοπούλου 42 & Κωνσταντινουπόλεως, Θεσσαλονίκη, Τηλ. 2310 869869).
