Τι σημαίνει το όνομά σου; (μέρος Β)

Αν αναρωτιέσαι τι σημαίνει το όνομά σου και δεν το βρήκες στο πρώτο μέρος https://www.in2life.gr/article/2005836/ti-shmainei-to-onoma-soy-meros-a του αφιερώματός μας καθόλου μη στεναχωριέσαι.

Η στιγμή έφτασε για εσένα που το όνομά σου περιλαμβάνεται στο δεύτερο μισό της αλφαβήτας. Δες παρακάτω τη σημασία μερικών από τα δημοφιλέστερα ελληνικά ονόματα.

Λ

Λάζαρος: (εβραϊκή) Ελεάζαρ= αυτός που τον έχει βοηθήσει ο Θεός.

Λεωνίδας: λαός + οιδα + γνωρίζω, αυτός που γνωρίζει τον λαό ή εκ του λέων, λιοντάρι.

Λυδία: 1) από το λυδός= λείος, απαλός, αυτή που έχει λεία και απαλή επιδερμίδα. 2) η καταγόμενη από τη Λυδία, την αρχαία χώρα της Μ. Ασίας.

 

Μ

Μάρθα: (αραμαϊκή) Marta= κυρία, οικοδέσποινα.

Μαρία: προέρχεται από τη λέξη Μαριάμ της αραμαϊκής γλώσσας που μιλιόταν στη Μέση Ανατολή. Σημαίνει πίκρα, οργή, παράπονο.

Μαρίνα: η θαλασσινή.

Μάρκος: εκ του mars (Άρης), ο φιλοπόλεμος.

Μενέλαος: μένος + λαός, αυτός που εκπροσωπεί την ορμή του λαού.

Μηνάς: πιθανώς εκ του "μηνώ", στέλνω μήνυμα, ειδοποιώ.

Μιλτιάδης: μίλτος: ερυθρά βαφή, κοκκινωπός, στο χρώμα του αίματος.

Μιχαήλ: από την εβραϊκή λέξη Mikhaél, όμοιος με τον Θεό.

 

Ν

Ναταλία: η λέξη προέρχεται από τη μεταφορά του γαλλικού natalie= γενέθλια, ημέρα γεννήσεως.

Ναυσικά: ναυς + καίνυμαι: υπερτερώ, αυτή που υπερτερεί στην θάλασσα.

Νεφέλη: νέφω: χύνω ύδωρ, αυτή που φέρνει το σκότος

Νικηφόρος: νίκη + φέρω, αυτός που φέρνει τη νίκη

Νικόλαος: νίκη + λαός, αυτός που χαρίζει τη νίκη στον λαό.

 

Ξ

Ξενοφών: ξένος + φωνέω, αυτός που ηχεί ξένα, παράξενα.

 

Ο

Οδυσσέας: οδύσσομαι: διώκομαι, αυτός που διώκεται.

Όθων: από τη γερμανική Otto < πρωτογερμανική *audaz (πλούτη) ο έχων πλούτη και περιουσία

Όλγα: από αρχαία σκανδιναβική ρίζα, η υγιής, η ευτυχισμένη.

Ορέστης: όρος + ίσταμαι, ο ορεινός

 

Π

Παρασκευή: παρα + σκευάζω, αυτή που προετοιμάζει

Περικλής: περί + κλέος, ο ένδοξος, ο φημισμένος

Πέτρος: από το αρχαίο ουσιαστικό πέτρος (πέτρα). ο σταθερός, ο ακλόνητος

Πηνελόπη: από τις αρχαίες ελληνικές λέξεις πήνη (νήμα) + λέπω (ξετυλίγω). Η υφάντρια

 

Ρ

Ρέα: προελληνικής προέλευσης, εκ του ράος= έτοιμος, η έτοιμη

Ρήγας: (μεσαιωνική ελληνική) εκ του ρηξ> λατινικά rex, ο βασιλιάς

Ρωμανός: εκ της "ρώμης"= δύναμη, ο σφριγηλός

 

Σ

Σάββας: (εβραϊκή) από το Σάββατο.

Σέργιος: αυτός που του αρέσει ο περίπατος, το σεργιάνι

Σοφοκλής: σοφός + κλέος, ο έχων δόξα σοφού

Σπυρίδων: πιθανόν να προέρχεται από το αρχαίο ουσιαστικό σπυρίς, γεν. σπυρίδος (ψαροκόφινο). Επομένως Σπυρίδων είναι ο κοφινάς, ο καλαθάς

Σταμάτιος/Σταματία/Σταματούλα: αυτός/ή που σταματάει κάτι

Στέλλα: (λατινικά) stella= το αστέρι

Στέργιος: στέργω = δείχνω στοργή

Στυλιανός: εκ του στύλος, αυτός που στεριώνει σαν στύλος.

Σωκράτης: σώζω + κράτος, αυτός που σώζει το κράτος, ο ισχυρός.

Σωτήρης: εκ του σωτήρ= ο λυτρωτής

 

Τ

Τατιάνη: (λατινικά) tatianus, ονομασία ρωμαϊκής φυλής

Τερέζα: από το ελλην. θερίζω δηλώνοντας γονιμότητα και κατ΄ άλλους από το τοπωνύμιο Θήρα

Τηλέμαχος: τηλέ: μακριά + μάχομαι

Τρύφων: ο φιλήδονος

 

Φ

Φαίδρα: θηλυκό του Φαῖδρος < φαιδρός < φαίνω, η λαμπερή, η χαρούμενη

Φαίδων: εκ του φαιδρός, χαρούμενος, γελαστός

Φίλιππος: φίλος + ίππος, ο φίλος των αλόγων

Φραγκίσκος: από τη λατινική λέξη Franciscus (γαλλικός), ο γνήσιος Γάλλος ή αυτός που αγαπά τη Γαλλία

Φοίβος: εκ του φάος= φωτεινός

Φώτιος: από το αρχαίο ουσιαστικό φως, γεν. φωτός (ο φωτεινός, ο λαμπρός)

Φωτεινή: η θηλυκή μορφή του ονόματος Φώτιος (η λαμπερή)

 

Χ

Χαράλαμπος: από τα ουσιαστικά χαρά + λάμπω. αυτός που λάμπει από χαρά

Χαρίκλεια: αρχαίο όνομα από τα ουσιαστικά χάρις (η χάρη) + κλέος (δόξα), η ξακουστή για τη χάρη της

Χρήστος: παράλληλη γραφή του Χρίστος. Υπάρχει και μια άλλη εκδοχή-λιγότερο πιθανή, από το επίθετο χρηστός (χρήσιμος, ωφέλιμος)

Χαρίλαος: χάρη + λαός, αυτός που έχει την εύνοια του λαού

Χριστόφορος: Χριστός + φέρω, ο φέρων τον Χριστό