Μην κλαις για την ΕΡΤ που έχασες, αλλά για 'κείνη που θα βρεις
Φαντάζομαι ότι ο λόγος που μπήκε λουκέτο στην ΕΡΤ πριν την επικείμενη ψήφιση της διάλυσης και επανίδρυσής της είναι προφανής σε όλους μας.
Φαντάζομαι ότι ο λόγος που μπήκε λουκέτο στην ΕΡΤ πριν την επικείμενη ψήφιση της διάλυσης και επανίδρυσής της είναι προφανής σε όλους μας. Οι πιθανότητες η δημόσια ραδιοτηλεόραση να κάνει άμεση αντιπολίτευση στο ίδιο το κλείσιμό της, αλλά και σε όλες τις μέχρι σήμερα κυβερνητικές επιλογές, τις οποίες βεβαίως οι δημοσιογράφοι της στήριζαν θεωρώντας τον εαυτό τους εξασφαλισμένο —να πήραν άραγε τοις μετρητοίς όσα είχε πει κάποτε ο Κεδίκογλου;—, ήταν πολύ μεγάλες για να αγνοηθούν.
Από μία σκοπιά είναι προληπτική λογοκρισία, αφού το να κλείσεις μεν τα μέσα που αποτελούν το φερέφωνό σου δε μπορεί να ονομαστεί λογοκρισία από μόνο του, αλλά το να τους το βουλώσεις λίγο πριν τους απολύσεις με τη βούλα, πώς αλλιώς να ονομαστεί;
Παράλληλα, είναι και μια άγαρμπη επίδειξη της περίφημης πυγμής που απαιτείται απ' τις ελληνικές κυβερνήσεις εδώ καιρό στο μέτωπο της δημοσιονομικής μεταρρύθμισης, καθώς και ένα σουτ της τελευταίας στιγμής —τι σουτ δηλαδή, κάρφωμα στη μάπα μας— για να κλείσουμε εκείνη την τρύπα των 2000 απολύσεων άρον άρον κι από Σεπτέμβριο βλέπουμε. Προφανώς, το θέμα ήταν ότι η ΕΡΤ έπρεπε να αλλάξει νομικό καθεστώς, ώστε να γίνει πιο ευέλικτη ως εταιρεία —με ό,τι συνεπάγεται αυτό— και να μπει έτσι κι αυτή στη νέα εποχή δίπλα στις υπόλοιπες πρώην δημόσιες υπηρεσίες. Περίμενε κανείς ότι με κάποιον τρόπο, αυτό δε θα γινόταν; Λάθος του.
Η αναδιάρθρωση φυσικά, άσχετα με το αν η ΕΡΤ θα έμενε ή όχι εξ ολοκλήρου κρατική στον αιώνα τον άπαντα, θα μπορούσε να είχε γίνει κι αλλιώς αν όλοι οι εμπλεκόμενοι, εντός και εκτός, το ήθελαν. Όμως προτίμησαν να κάνουν την πάπια, οι μεν επέλεξαν να αγνοούν τις προτάσεις που είχαν κατατεθεί και οι δε να πηγαινοφέρνουν την καημένη την Μπίλιω άδικα πέρα-δώθε και να θυσιάζουν μοσχάρια σαν τη Γιουροβίζιον στο βωμό της δήθεν εξυγίανσης, περιμένοντας να περάσουν τη μπόρα του μνημονίου στεγνοί και περικόπτοντας απ' όσους ήταν πιο εύκολο να “περικοπούν”.
Δε βαριέσαι. Σύμφωνα με τον Γιάννη Ζουγανέλη, χτες το βράδυ ζήσαμε ένα νέο Πολυτεχνείο κι αυτό είναι που μετράει και θα λέμε στα παιδιά μας για να γελάμε όλοι μαζί πριν καταθέσουμε το στεφάνι μας στη Μεσογείων.
Εν τω μεταξύ, όποιος βράζει στο ίντερνετ την τελευταία 15ετία, θα θυμάται πολύ καλά το μαζικό —και καλά— ηλεκτρονικό κίνημα που, μ' επιχειρήματα ανάλογα μ' εκείνα του Κεδίκογλου, απαιτούσε να απαλλαχθεί απ' την επιβάρυνση να πληρώνει την ΕΡΤ αναφερόμενο στο εν λόγω τέλος με τον γλαφυρό, διαχρονικού συμβολισμού χαρακτηρισμό “χαράτσι”.
Εγώ πάλι είμαι από 'κείνους που, χωρίς να έχω συσκευή τηλεόρασης ούτε ραδιοφώνου, δεν είχα και δεν έχω κανένα πρόβλημα να πληρώνω ένα μηνιαίο τέλος για τη ρημάδα την ΕΡΤ, αρκεί να πληρεί μια σειρά προϋποθέσεων, απαραίτητων σε μια κρατική ραδιοτηλεόραση που φιλοδοξεί να παίζει ένα στοιχειώδη ρόλο στη ρύθμιση του επιπέδου του δημόσιου λόγου και της συλλογικής μας κουλτούρας προς τα πάνω. Ενώ φυσικά, ας μην ξεχνάμε ότι οι υπηρεσίες ενημέρωσης προς συμπολίτες μας με συγκεκριμένες ιδιαιτερότητες που με την προσθήκη του ίντερνετ διευρύνονται αρκετά, αποτελούν τμήμα του περιβόητου κοινωνικού κράτους που όλοι θέλουμε —και κανείς δεν καταλαβαίνει πως λειτουργεί— και δεν πρόκειται να πληρώνονται ποτέ από χορηγίες ή διαφημίσεις.
Σήμερα πάντως που όλοι έχουν βάλει πλερέζες, πιστεύω ακράδαντα πως οι περισσότεροι, πότε οπαδοί και πότε πολέμιοι της ΕΡΤ, αν ερωτηθούν δε θα έχουν να εκφέρουν καμία σοβαρή άποψη για το πως πρέπει να λειτουργεί ένα κρατικό (και όχι δημόσιο γιατί όλα δημόσια είναι απ' όσο ξέρω, πλην του συνδρομητικού) ΜΜΕ και φυσικά δεν έχουν αντιληφθεί τι πήγαινε λάθος τόσα χρόνια στην, καθόλου ανεξάρτητη υπενθυμίζω, κρατική τηλεόραση κυρίως...
Όταν δηλαδή ανοιγόκλειναν ψηφιακά κανάλια χωρίς λόγο, καλύπτονταν με τυμπανοκρουσίες αθλητικά και πολιτιστικά γεγονότα μηδαμινής σημασίας για τους περισσότερους, πηγαινοέρχονταν σε θέσεις διευθυντές και έκτακτα στελέχη τηλεσελέμπριτιζ, διέρρεαν ποσά προκλητικά που αφορούσαν γελοία τηλεγλέντια κονσέρβα και άλλες ασήμαντες παραγωγές, βομβαρδιζόμασταν από διαφημίσεις και νούμερα τηλεθέασης χωρίς προφανή λόγο για ένα κρατικο-δίαιτο και τελο-δίαιτο μέσο, λογοκρίνονταν προγράμματα που απευθύνονται σε ενήλικες και η τράπουλα των τριών κύριων καναλιών ανακατευόταν ξανά και ξανά, με νέα logos, ονομασίες και οργάνωση προγράμματος και μας σερβιριζόταν σαν ανανέωση και “αναδιάρθρωση”.
Ας είναι. Τουλάχιστον υπάρχει ακόμη το κανάλι της Βουλής κι η Θεία Λειτουργία δε θα πάψει να μεταδίδεται από τις κρατικές συχνότητες. Αμήν!
Από μία σκοπιά είναι προληπτική λογοκρισία, αφού το να κλείσεις μεν τα μέσα που αποτελούν το φερέφωνό σου δε μπορεί να ονομαστεί λογοκρισία από μόνο του, αλλά το να τους το βουλώσεις λίγο πριν τους απολύσεις με τη βούλα, πώς αλλιώς να ονομαστεί;
Παράλληλα, είναι και μια άγαρμπη επίδειξη της περίφημης πυγμής που απαιτείται απ' τις ελληνικές κυβερνήσεις εδώ καιρό στο μέτωπο της δημοσιονομικής μεταρρύθμισης, καθώς και ένα σουτ της τελευταίας στιγμής —τι σουτ δηλαδή, κάρφωμα στη μάπα μας— για να κλείσουμε εκείνη την τρύπα των 2000 απολύσεων άρον άρον κι από Σεπτέμβριο βλέπουμε. Προφανώς, το θέμα ήταν ότι η ΕΡΤ έπρεπε να αλλάξει νομικό καθεστώς, ώστε να γίνει πιο ευέλικτη ως εταιρεία —με ό,τι συνεπάγεται αυτό— και να μπει έτσι κι αυτή στη νέα εποχή δίπλα στις υπόλοιπες πρώην δημόσιες υπηρεσίες. Περίμενε κανείς ότι με κάποιον τρόπο, αυτό δε θα γινόταν; Λάθος του.
Η αναδιάρθρωση φυσικά, άσχετα με το αν η ΕΡΤ θα έμενε ή όχι εξ ολοκλήρου κρατική στον αιώνα τον άπαντα, θα μπορούσε να είχε γίνει κι αλλιώς αν όλοι οι εμπλεκόμενοι, εντός και εκτός, το ήθελαν. Όμως προτίμησαν να κάνουν την πάπια, οι μεν επέλεξαν να αγνοούν τις προτάσεις που είχαν κατατεθεί και οι δε να πηγαινοφέρνουν την καημένη την Μπίλιω άδικα πέρα-δώθε και να θυσιάζουν μοσχάρια σαν τη Γιουροβίζιον στο βωμό της δήθεν εξυγίανσης, περιμένοντας να περάσουν τη μπόρα του μνημονίου στεγνοί και περικόπτοντας απ' όσους ήταν πιο εύκολο να “περικοπούν”.
Δε βαριέσαι. Σύμφωνα με τον Γιάννη Ζουγανέλη, χτες το βράδυ ζήσαμε ένα νέο Πολυτεχνείο κι αυτό είναι που μετράει και θα λέμε στα παιδιά μας για να γελάμε όλοι μαζί πριν καταθέσουμε το στεφάνι μας στη Μεσογείων.
Εν τω μεταξύ, όποιος βράζει στο ίντερνετ την τελευταία 15ετία, θα θυμάται πολύ καλά το μαζικό —και καλά— ηλεκτρονικό κίνημα που, μ' επιχειρήματα ανάλογα μ' εκείνα του Κεδίκογλου, απαιτούσε να απαλλαχθεί απ' την επιβάρυνση να πληρώνει την ΕΡΤ αναφερόμενο στο εν λόγω τέλος με τον γλαφυρό, διαχρονικού συμβολισμού χαρακτηρισμό “χαράτσι”.
Εγώ πάλι είμαι από 'κείνους που, χωρίς να έχω συσκευή τηλεόρασης ούτε ραδιοφώνου, δεν είχα και δεν έχω κανένα πρόβλημα να πληρώνω ένα μηνιαίο τέλος για τη ρημάδα την ΕΡΤ, αρκεί να πληρεί μια σειρά προϋποθέσεων, απαραίτητων σε μια κρατική ραδιοτηλεόραση που φιλοδοξεί να παίζει ένα στοιχειώδη ρόλο στη ρύθμιση του επιπέδου του δημόσιου λόγου και της συλλογικής μας κουλτούρας προς τα πάνω. Ενώ φυσικά, ας μην ξεχνάμε ότι οι υπηρεσίες ενημέρωσης προς συμπολίτες μας με συγκεκριμένες ιδιαιτερότητες που με την προσθήκη του ίντερνετ διευρύνονται αρκετά, αποτελούν τμήμα του περιβόητου κοινωνικού κράτους που όλοι θέλουμε —και κανείς δεν καταλαβαίνει πως λειτουργεί— και δεν πρόκειται να πληρώνονται ποτέ από χορηγίες ή διαφημίσεις.
Σήμερα πάντως που όλοι έχουν βάλει πλερέζες, πιστεύω ακράδαντα πως οι περισσότεροι, πότε οπαδοί και πότε πολέμιοι της ΕΡΤ, αν ερωτηθούν δε θα έχουν να εκφέρουν καμία σοβαρή άποψη για το πως πρέπει να λειτουργεί ένα κρατικό (και όχι δημόσιο γιατί όλα δημόσια είναι απ' όσο ξέρω, πλην του συνδρομητικού) ΜΜΕ και φυσικά δεν έχουν αντιληφθεί τι πήγαινε λάθος τόσα χρόνια στην, καθόλου ανεξάρτητη υπενθυμίζω, κρατική τηλεόραση κυρίως...
Όταν δηλαδή ανοιγόκλειναν ψηφιακά κανάλια χωρίς λόγο, καλύπτονταν με τυμπανοκρουσίες αθλητικά και πολιτιστικά γεγονότα μηδαμινής σημασίας για τους περισσότερους, πηγαινοέρχονταν σε θέσεις διευθυντές και έκτακτα στελέχη τηλεσελέμπριτιζ, διέρρεαν ποσά προκλητικά που αφορούσαν γελοία τηλεγλέντια κονσέρβα και άλλες ασήμαντες παραγωγές, βομβαρδιζόμασταν από διαφημίσεις και νούμερα τηλεθέασης χωρίς προφανή λόγο για ένα κρατικο-δίαιτο και τελο-δίαιτο μέσο, λογοκρίνονταν προγράμματα που απευθύνονται σε ενήλικες και η τράπουλα των τριών κύριων καναλιών ανακατευόταν ξανά και ξανά, με νέα logos, ονομασίες και οργάνωση προγράμματος και μας σερβιριζόταν σαν ανανέωση και “αναδιάρθρωση”.
Ας είναι. Τουλάχιστον υπάρχει ακόμη το κανάλι της Βουλής κι η Θεία Λειτουργία δε θα πάψει να μεταδίδεται από τις κρατικές συχνότητες. Αμήν!
