Να το ξέρεις Κική, η κοινωνία που ζούμε είναι ταξική

Κι ενώ ακόμη ένας άνθρωπος των γραμμάτων ένιωσε στο πετσί του τι σημαίνει το να μη συντάσσεσαι ανοιχτά με το πιο “ριζοσπαστικό” τμήμα της κοινωνίας μας παπαγαλίζοντας τις προκάτ απόψεις των καθοδηγητών του, εγώ προτιμώ να εστιάσω σε κάτι εντελώς ασήμαντο, το οποίο είδα ήδη γραμμένο πάρα πολλές φορές για να το αγνοήσω.

Πολλά απ' τα σχόλια που γράφτηκαν για το Δημουλά-γκέιτ ξεκινούν απρόκλητα, κατά τη γνώμη μου, με τόνο απολογητικό και κάποια παραλλαγή της φράσης: “αν και δε μου αρέσει καθόλου η ποίηση της Κικής Δημουλά και τη θεωρώ υπερτιμημένη...”

Πρώτον: Ποιος νοιάζεται φίλε σχολιαστή και ποιος σε ρώτησε αν σου αρέσει η ποίηση της Κικής Δημουλά; Ποιος νοιάζεται, βασικά, αν διαβάζεις ποίηση.

Κανείς.

Δεύτερον: Για ποιο λόγο ακριβώς, το να σνομπάρεις τη δουλειά της Κικής Δημουλά, αμφισβητώντας έτσι την αποστασιοποιημένη, “αστική” οπτική που —υποθέτω ως άσχετος με το λογοτεχνικό αυτό είδος— την έχει κάνει τόσο αποδεκτή στο μεσοαστικό κοινό και τόσο μισητή στους κύκλους των χαμένων ποιητόφιλων συνάμα, βοηθά την προσπάθειά σου να την υπερασπιστείς έναντι μιας κλασικής περίπτωσης κίτρινης, λασπολογικής δημοσιογραφίας;

Το αντίθετο. Ρίχνεις νερό στο μύλο της δημοσιογράφου που σε όλο το κείμενο εστιάζει σ' αυτήν ακριβώς την ιδιότητά της αποκαλώντας την, όχι με τ' όνομά της, αλλά “η ποιήτρια”, υπενθυμίζοντάς μας από ποιο βάθρο καλούμαστε να την γκρεμίσουμε μετά τις “αποκαλύψεις” που μόλις διαβάσαμε.

Ας είναι. Ίσως είναι κι αυτή μια επιτυχία της συντάκτριας που ήξερε πόσο αμφιλεγόμενη είναι η Κική Δημουλά μεταξύ των πιθανών υποστηρικτών της και το χρησιμοποίησε υπέρ της. Άλλωστε, το πόσο σωστά δούλεψε τη γκεμπελική ψιλοβελονιά φαίνεται στο άψογο φινίρισμα που μας επιφύλασσε παρακάτω:

“Λένε πως είναι εξαιρετική ποιήτρια η Δημουλά. Το πιστεύω, όταν συναντώ ποιήματα της μου φαίνονται ωραία, αλλά διάλεξα να διαβάσω κάτι τις άγιες τούτες μέρες που δεν ήταν ποίημα. Διάλεξα ένα κείμενο πιο ποιητικό απ' όλα τα ποιήματα, πιο επαναστατικό απ' όλες τις επαναστάσεις, πιο ουτοπικό απ' όλες τις ουτοπίες, πιο ιστορικό απ' όλες τις ιστορίες, τη Χάρτα του ΟΗΕ για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Τη βρήκα στο Ίντερνετ και μελέτησα την ημέρα του ορθόδοξου Πάσχα, πλημμύρισα κατάνυξη, ανατρίχιασα απο δέος.”

Σ' αυτό το υπέροχο προπαγανδιστικό κέντημα αντιλαμβανόμαστε ότι “η ποιήτρια” και “πνευματικός άνθρωπος” ήταν χαμένη απ' την αρχή, πριν καν ανοίξει το στόμα της για χάρη των atenistas. Είχε ν' αναμετρηθεί, ως ποιήτρια και ως άνθρωπος, με κάτι πολύ μεγαλύτερο απ' ό,τι θα περίμενε κι η ίδια όταν αποδεχόταν την πρόταση να μιλήσει για τη γειτονιά της. Είχε ν' αναμετρηθεί με τις παναθρώπινες αξίες και φυσικά, έχασε.

Παρ' όλ' αυτά, ο θρίαμβος του κειμένου αποτελεί και την ίδια τη συντριβή του αφού, συγχρόνως με την ήττα της Κικής, αντιλαμβανόμαστε ότι όλοι οι πνευματικοί άνθρωποι και οι άνθρωποι της τέχνης και των γραμμάτων είναι τιποτένιοι και η δουλειά τους ασήμαντη μπροστά στη “Χάρτα του ΟΗΕ”, όπως και σε όλα τ' άλλα αντίστοιχα “μανιφέστα” που ο καθένας μπορεί να τοιχοκολάει και να αυνανίζεται στη θέα τους.

Κάτι που μου θύμισε τότε που στο σπίτι μας, εκεί στο γενναίο Νέο Κόσμο, είχαμε τοιχοκολλήσει τη Διακύρηξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου πάνω απ' τη χέστρα, εκεί που όποιος κατουρούσε —σ' αυτή την πρωτόλεια εκδοχή της η προπαγάνδα δούλευε μόνο με τ' αρσενικά υποκείμενα— δεν μπορούσε παρά να διαβάσει το κείμενο που είναι πιο ποιητικό απ' όλα τα ποιήματα, πιο επαναστατικό απ' όλες τις επαναστάσεις, πιο ουτοπικό απ' όλες τις ουτοπίες, πιο ιστορικό απ' όλες τις ιστορίες, πριν την τινάξει και συνεχίσει τη ζωή του έχοντας πλημμυρίσει με κατάνυξη και ανατριχιάσει από δέος.


Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v