Ήθη και έθιμα του τόπου μου

Δεν ξέρω για ποιο λόγο, ίσως να είμαι ένας αθεράπευτα ρομαντικός νοσταλγός παλιότερων εποχών, αλλά αυτές τις ημέρες θυμήθηκα τους Ιαχωβάδες, όπως τους έλεγαν τότε οι μεγάλοι, αυτούς τους ήπιους, μετριοπαθείς πιστούς που με την ιώβεια υπομονή τους γύριζαν τη δεκαετία του '80 από πόρτα σε πόρτα για να διαδώσουν το μήνυμα της πίστης τους και να φέρουν κι άλλους ανθρώπους στο δρόμο του καλού, στη μοναδική αλήθεια και στην αποκλειστική, προφανώς, οδό της σωτηρίας της ψυχής.

24 Μαΐου 2012 Παλαιότερο των 360 ημερών

Δεν ξέρω για ποιο λόγο, ίσως να είμαι ένας αθεράπευτα ρομαντικός νοσταλγός παλιότερων εποχών, αλλά αυτές τις ημέρες θυμήθηκα τους Ιαχωβάδες, όπως τους έλεγαν τότε οι μεγάλοι, αυτούς τους ήπιους, μετριοπαθείς πιστούς που με την ιώβεια υπομονή τους γύριζαν τη δεκαετία του '80 από πόρτα σε πόρτα για να διαδώσουν το μήνυμα της πίστης τους και να φέρουν κι άλλους ανθρώπους στο δρόμο του καλού, στη μοναδική αλήθεια και στην αποκλειστική, προφανώς, οδό της σωτηρίας της ψυχής. Με τα φυλλαδιάκια τους υπό μάλης, τις ευγενείς τους φυσιογνωμίες και την στωικότητα με την οποία έβλεπαν τις πόρτες των “άλλων” να τους κλείνουν κατάμουτρα, το μόνο που ήθελαν, κι ας μην το κατάφερναν τελικά, ήταν να σε σώσουν. Κι όσοι τελικά σώζονταν διέδιδαν με τη σειρά τους το μήνυμα από καθαρή ευγνωμοσύνη υποθέτω κι από ιερή ευθύνη απέναντι στον συνάνθρωπο.

Ωραία... Η άλλη λέξη όμως γι' αυτό είναι προσηλυτισμός και, ασχέτως προθέσεων, δε συνάδει με το πνεύμα της ανεξιθρησκείας που κατ' όνομα τουλάχιστον θέλουμε οι περισσότεροι να επικρατεί. Ας είναι όμως. Και μια ψυχούλα να σωθεί, πιστεύω ότι αξίζει τον κόπο.