Τελικά, δεν έγινε συρμός

Με δύο σπασμένα δόντια που θα έφτιαχνα το ίδιο απόγευμα ξεκίνησα πρωί-πρωί για το σταθμό Λαρίσης. Μπαίνοντας στην αποβάθρα είδα ότι έπαιζε μανούρα. Πλησιάζοντας έμαθα ότι οι εργαζόμενοι στον ΟΣΕ θα προχωρούσαν στη στάση εργασίας που είχαν ανακοινώσει εδώ και καιρό, από τις 12.00 μμ μέχρι τις 17.00 μμ, στο πλαίσο της οποίας το δρομολόγιό μας δε θα γινόταν με πρωινή απόφαση του αρμόδιου συνδικαλιστικού οργάνου.

Κοίταξα την ώρα. Ήταν 8.10 πμ κι οι άνθρωποι που δεν είχαν ακούσει τον ντελάλη που οι εργαζόμενοι του ΟΣΕ έστειλαν σε κάθε γειτονιά της πόλης ώστε να μας πληροφορήσει πως με σημερινή απόφασή τους δε θα γινόταν καμία πρωινή διαδρομή ζητούσαν να μάθουν με ποια λογική ακυρώνεται το δρομολόγιο των 8.27 πμ που ολοκληρώνεται στο τέρμα της διαδρομής στις 13.03 μμ.

13.03 είπα;

Ααααααααα! Κάτσε, κάτσε! Τώρα κατάλαβα. Οι εργαζόμενοι, κουρδισμένοι όπως είναι απ' τον κουρδιστή τους να παγώσουν στις 12.00 μμ ακριβώς και να ξαναζωντανέψουν στις 17.00 μμ ακριβώς, δε θα μπορούσαν να διεκπεραιώσουν ολόκληρη τη διαδρομή κι εμείς, οι φτωχοί επιβάτες, θα μέναμε στη μέση του πουθενά με ένα μάτσο παγωμένους εργαζόμενους του ΟΣΕ κι ένα τρένο ακυβέρνητο, να περιμένουμε να πάει 17.00 μμ για να ολοκληρωθεί το ταξίδι μας. Για το καλό μας λοιπόν η ξαφνική πρωινή απόφαση κι όχι για να πιουν κάποιοι το καφεδάκι τους στη ζεστούλα αντί να βολοδέρνουν με το τρένο πέρα δώθε. Αναρωτιέμαι τι θα γινόταν αν το τρένο έφτανε στο τέρμα του στις 12.03 μμ.

Σίγουρα, των μικροπρεπών και ασήμαντων μετακινήσεών μας προέχει η διατήρηση ενός αδιαμφισβήτητου δημοσιουπαλληλικού κεκτημένου: του να μη δουλεύεις ποτέ περισσότερο απ' τον συνάδελφό σου που θα δουλέψει λιγότερο την ίδια μέρα. Αύριο, άλλωστε, μπορεί να είσαι εσύ αυτός.

Κι όμως...

Κάποιοι από εμάς, αχάριστοι και τραμπούκοι από γέννας, ζητήσαμε το λόγο απ' τους υπαλλήλους που έτυχε να δουλεύουν (αααααααααααχαχαχα τι κορόιδα αλήθεια) εκείνη τη στιγμή. Η παπαρολογία έδωσε και πήρε, λόγω αγανάκτησης απ' τη μια και λόγω αμηχανίας απ' την άλλη, αλλά το μόνο που κρατώ είναι το τηλεφώνημα ενός υπαλλήλου στον συνδικαλιστή που, προφανώς, είχε ενημερώσει νωρίτερα για την απόφαση ν' ακυρωθεί το δρομολόγιο: “Τι είναι αυτά που κάνετε... Φοβόμαστε πλέον... Ο κόσμος έχει γίνει επιθετικός.”

Η αλήθεια είναι ότι δεν υπήρξε καμία παρεκτροπή. Στο μυαλό του υπαλλήλου όμως η πιθανότητα παρεκτροπής είχε αρχίσει να δικαιολογείται γιατί και αυτός, μάλλον, το ίδιο θα έκανε στη θέση μας. Παίρνοντας απόφαση ότι δε θα φτιάξω τα δόντια μου αυτό το απόγευμα κινήθηκα προς το γκισέ για να πάρω πίσω τα λεφτά μου. Στο τζάμι ήταν κολλημένη η σχετική ανακοίνωση:

“Ο ΣΥΡΜΟΣ 884 ΔΕ ΘΑ ΓΙΝΕΙ.”

“...”

Περίμενα τη σειρά μου, πλησίασα κι έδωσα το εισιτήριο στον ταμία. “Σ' αποζημιώνω, έτσι;” με ρώτησε και πέταξε τα λεφτά στο άνοιγμα του γκισέ... Όχι φίλε μου! Ό χ ι! Δ ε ν με αποζημιώνεις. Απλώς, μου δίνεις τα λεφτά μου πίσω.

Πήρα τα 13 ευρώ και 30 λεπτά μου κι έφυγα. Στο δρόμο κάποιος με ρώτησε τι ώρα είναι. Ήταν ψιλοισχνός κι ένιωσα ότι με παίρνει να του ζητήσω το δίκιο μου. Πριν καταλάβει τι έγινε κατέβασα τη γροθιά μου στη μάπα του. Σωριάστηκε κάτω και τον άρχισα στα κλωτσίδια. Δεν πρόλαβε να αρθρώσει λέξη διαμαρτυρίας και του έχωσα τα 13 ευρώ και 30 λεπτά στο στόμα. Τα κέρματα ψιλοαποτέλειωσαν τα δόντια που του είχα ήδη σπάσει. Μάζεψα την τσάντα μου, τίναξα τα αίματά του από πάνω μου και συνέχισα το δρόμο μου.

“Όχι σήμερα καπιταλισμέ... Όχι σε μένα!” σκέφτηκα με ικανοποίηση και μόστραρα χωρίς ντροπή το λειψό χαμόγελό μου στον κόσμο.