Δεν υπάρχουν άγγελοι σου λέω

Ναι, το ξέρω, οι μέρες που ζούμε είναι δύσκολες. Και όλοι τη δουλειά μας προσπαθούμε να κάνουμε. Και αν δεν την κάνουμε, θα τη χάσουμε. Κι αν τη χάσουμε, τι θα κάνουμε μετά κ.ο.κ. Παρ' όλ' αυτά, αν είσαι πωλητής πόρτα-πόρτα δε σου αναγνωρίζω κανένα ελαφρυντικό. Και δεν είναι τόσο αυτό που πουλάς, αλλά ο τρόπος με τον οποίο το πουλάς. Ο τρόπος που χτυπάς τα κουδούνια κι ο τρόπος που μιλάς όταν σου ανοίγουν σαν να μην ξέρεις ποιος τα χτύπησε, αλλά ακόμη περισσότερο ο τρόπος που πατρονάρεις αυτόν που σου άνοιξε λες και είναι κανένα παιδάκι.

Είσαι πωλητής. Έχεις ένα προϊόν. Θες να το πουλήσεις. Χτύπα μου την πόρτα και άμα σε ρωτήσω ποιος είναι, πες μου ακριβώς ποιος είσαι και τι θέλεις. Στην τραβηγμένη περίπτωση που θα σου ανοίξω πες μου ακριβώς τι πουλάς και για ποιο λόγο θα πρέπει να σκεφτώ την πιθανότητα να το αγοράσω. Δε με νοιάζει αν πιστεύεις στο προϊόν σου. Δεν είσαι ο πνευματικός μου. Ένας πωλητής είσαι που θέλει τα λεφτά μου για λογαριασμό άλλων. Όσο προσπαθείς να το κρύψεις και μου μιλάς λες και είσαι άγγελος κυρίου που ήρθε να με σώσει από το “κακό” προϊόν κάνεις τα πράγματα χειρότερα. Για όλους.

Ο λόγος που μου δίνεις στα νεύρα είναι πολύ απλός. Η κατάσταση είναι αυτή που είναι, οι άνθρωποι δεν ξέρουν από πού τους έρχονται τα χτυπήματα κάθε μέρα κι εσύ προσπαθείς με μαλαγανιές και αοριστίες του τύπου “...δικαιούστε μειώσεις...” ή “...είμαστε για τα τηλεφωνικά δίκτυα...” να τους ψήσεις να σου δώσουν τα στοιχεία τους ή να σου δείξουν έναν πρόσφατο τηλεφωνικό λογαριασμό τους. Ακόμη χειρότερα. Το κάνεις σε ανθρώπους που εμφανώς δεν ξέρουν περί τίνος πρόκειται. Ίσως, βέβαια, να σου είναι πολύ πιο εύκολο να εξαπατείς γέρους και γριές.

Προ λίγων ημερών, μου χτύπησαν το κουδούνι κάτι κοπέλες. Κατάλαβα τι θέλουν και τις αγνόησα. Έλα όμως που ό,τι γίνεται στο διάδρομο ακούγεται σα να είναι δίπλα στο αυτί σου. Τις άκουσα λοιπόν να μιλούν στην ηλικιωμένη γυναίκα δίπλα σα να μιλούν σε μωρό, να αποφεύγουν να απαντήσουν ευθέως στις ερωτήσεις της και να της πιπιλίζουν συνεχώς το μυαλό με τις λέξεις “μειώσεις” και “δικαιούστε”. Η γιαγιά απέφυγε με κόπο το πρέσινγκ δύο σε έναν, αλλά εγώ είχα φορτώσει. Λίγο αργότερα κι αφού η ίδια ιστορία συνέβη άλλες δυο φορές στον όροφό μου, άκουσα τα βήματά τους. Πλησίαζαν προς το μέρος μου. Ήταν δυνατόν; Πετάχτηκα ως την πόρτα και τσέκαρα απ' το μάτι. Ήταν. Οι άγγελοι κυρίου έρχονταν να με σώσουν απ' την “κακή” τηλεφωνική μου σύνδεση. Κλάσματα του δευτερολέπτου μετά, βρίσκονταν μερικά εκατοστά μακριά απ' την πόρτα μου και χτυπούσαν και πάλι το κουδούνι μου.

Είναι γνωστό ότι σε μια καλή ταινία τρόμου, τη δουλειά κάνουν οι ήχοι που προηγούνται της εικόνας. Πρώτα ακούς την απειλή και πολύ μετά τη βλέπεις. Ενδιάμεσα, η φαντασία σου έχει κάνει όλη την απαραίτητη προετοιμασία ώστε να πάρεις τα σώβρακά σου στο χέρι.

Δεν τις χάλασε καθόλου λοιπόν όταν άρχισα να βροντάω την πόρτα στη μάπα τους και να βγάζω δυνατές κραυγές που κυμάνθηκαν από “έξω” και “απατεώνες” πριν καταλήξουν με τη λέξη “αντίχριστοι”, μια απαραίτητη μεσσιανική πινελιά κατάλληλη για άγγελους σαν κι αυτούς. Την ώρα που βρόνταγα και φώναζα τσιτωμένος, χάζευα με ηδονή μέσα απ' το ματάκι την αυθόρμητη ταινία τρόμου που συνέλαβα και σκηνοθέτησα επί τόπου. Α δ ρ ε ν α λ ί ν η. Εκείνες, σαστισμένες, κατέβηκαν βιαστικά τις σκάλες και μάλλον έφυγαν χωρίς να δοκιμάσουν σε άλλον όροφο. Οι γείτονες, σαστισμένοι κι αυτοί, άνοιξαν τις πόρτες και αναρωτήθηκαν μεταξύ τους τι ήταν αυτό που άκουσαν.

Την επομένη, δύο άλλες κοπέλες εμφανίστηκαν στην πολυκατοικία, μέσα στο καταμεσήμερο, λίγο μετά τις 3. Μέσα στο κ α τ α μ ε σ ή μ ε ρ ο! Δε χτύπησαν σε μένα. Η γειτόνισα που άνοιξε τις αποπήρε με τη στοιχειώδη αγένεια που επιβάλλεται σ' αυτές τις περιπτώσεις... Καμιά τους δεν επέστρεψε από τότε.