Ότι βρωμάει σα σκουπίδια, είναι σκουπίδια

Η δουλειά του σκουπιδιάρη είναι απλή: Σκάει μύτη με το όχημα, πηδάει κάτω μαζί με το συνάδελφό του, τσιμπάνε τον κάδο, τον προσαρμόζουν στο ανυψωτικό, κάνουν σήμα στον οδηγό να το σηκώσει κι ύστερα, αφού εκείνος τον αδειάσει στον περιστρεφόμενο κάδο και τον ξανακατεβάσει, τον βάζουν στη θέση του, ξαναπηδάν πάνω στο όχημα κ.ο.κ. Ίσως και να ήταν η πιο εύκολη δουλειά του κόσμου, πλην μιας μικρής λεπτομέρειας. Για να γίνουν όλα αυτά τόσο απλά και φυσικά δεν αρκεί μόνο να το θέλουν οι εργάτες. Πρέπει να το θέλουν κι εκείνοι που πετάν τα σκουπίδια.

Απ' ότι φαίνεται, εκείνοι δεν το θέλουν. Οι απλοί κανόνες που κάνουν την παραπάνω δουλειά πιο εύκολη και λιγότερο ανθυγιεινή για όσους εμπλέκονται δε μοιάζουν ν' αγγίζουν κανέναν κι έτσι οι κάδοι στις γειτονιές μας είναι σαν πολλές μικρές χωματερές που περιμένουν κάθε μέρα τους σκουπιδιάρηδες να τις καθαρίσουν με τα χέρια ή με τις κάταισχρες σκούπες που κρέμονται στο πλάι του οχήματος. Θα μου πεις, εντάξει μωρέ και τι έγινε; Γι' αυτό δεν τους πληρώνουμε άλλωστε;

Η χειρότερη εκδοχή αυτής της πιθηκάνθρωπης συμπεριφοράς, όμως, κυριαρχεί όποτε οι εργάτες καθαριότητας αποφασίσουν να εξασκήσουν το δικαίωμά τους στην απεργία, όπως έγινε τον Οκτώβρη που μας πέρασε. Μια μικρής κλίμακας κρίση για τη δημόσια υγεία ελοχεύει κάθε φορά και λόγω παντελούς έλλειψης σχεδίου αντιμετώπισης από τους αρμόδιους φορείς, η μοίρα της καθαριότητας των δρόμων και της υγείας όλων μας βρίσκεται στο έλεος των πολιτών. Και τότε είναι που η κατάσταση γίνεται επικίνδυνη και η κρίση ανεβαίνει τις κλίμακες δύο-δύο.

Ρητορικές ερωτήσεις: Γιατί βρε καραγκιόζη έλληνα πολίτη θυμάσαι να πετάξεις ό,τι έπιπλο, κουτί, παρτάλι, ρετάλι, πόρτα, στρώμα, μπάζο, μπιντέ, χρυσό οδηγό σου περισσεύει τις ημέρες που γνωρίζεις πολύ καλά ότι κανείς δε μαζεύει τα σκουπίδια; Γιατί πρέπει να πετάς δύο μισάνοιχτες σακουλίτσες λαϊκής την ημέρα και μαζί με τους μπαμπουίνους συμπολίτες σου να φτιάχνετε βουνά από σκουπίδια έξω απ' την πόρτα του γείτονα; Γιατί πρέπει να κάνεις την κατάσταση δυσκολότερη απ' ό,τι είναι ήδη κι ύστερα να βρίζεις όλους τους άλλους;

Περιττές απαντήσεις: Θα σου πω εγώ γιατί. Γιατί έτσι γουστάρεις αγόρι μου. Γιατί έτσι γ ο υ σ τ ά ρ ε ι ς. Λεβεντιά μου εσύ. Κ α μ ά ρ ι του τόπου. Ασυμβίβαστε, αγανακτισμένε, μικρέ ήρωα της καθημερινότητας. Ή ρ ω α. Όσο πληρώνεις για τα σπασμένα θα τα σπας όποτε και όπως σου καπνίσει. Αλλά και να μην πληρώνεις πάλι δίκιο θα 'χεις. Δ ί κ ι ο. Μην ακούς κανένανε. Μ' ακούς τι σου λέω; Όχι; Έτσι μπράβο.

Μία από 'κείνες τις υπέροχες μέρες του Οκτώβρη, λοιπόν, βγήκα μια βόλτα να χαζέψω σκουπιδόλοφους. Είναι κάτι ζεν που κάνω σε κάθε απεργία, με καθησυχάζει και με ηρεμεί και προπάντων, επιβεβαιώνει την άποψη που έχω για τους ανθρώπους γύρω μου πάνω εκεί που πάω ν' αμφισβητήσω τον εαυτό μου και να εστιάσω στα θετικά τους στοιχεία.

Μετά από κάνα τρίωρο στη γύρα, κι αφού έχω δει αρκετό κόσμο να επιβαρύνει με ποικίλους τρόπους και μηδενική συστολή την κατάσταση, βλέπω μια κυρία κι έναν κύριο να βγαίνουν απ' το σπίτι τους καλοντυμένοι, προφανώς για την κυριακάτικη βόλτα. Ο κύριος κρατά στο χέρι του μια μισάνοιχτη σακουλίτσα με σκουπίδια. Στέκομαι και τους κοιτάζω. Ο κύριος πλησιάζει τη σκουπιδόμαζα της γειτονιάς του και εναποθέτει τη συνεισφορά τους στους πρόποδες του λόφου. Τότε, η κυρία τον επιπλήττει και του λέει να ξαναπάρει τη σακούλα στο χέρι. Απορημένος μεν, παραιτημένος από καιρό δε, ο κύριος παίρνει τη σακούλα και περιμένει εντολές. Η κυρία πλησιάζει τον κάδο, διερευνά τη χωροταξία και του υποδεικνύει μια θέση-λουκούμι στην κορυφή του λόφου, εντός των νοητών πλευρικών ορίων του κάδου. Ο κύριος συναινεί και βάζει τη σακούλα εκεί που πρέπει...

Αναθάρρησα αμέσως. Τουλάχιστον, σ' αυτούς τους δύσκολους καιρούς που οι αξίες καταβαραθρώνονται, δε χάθηκε η υπερπολύτιμη πολιτική ορθότητα. Κάποιοι βρίσκουν την ελπίδα εκεί που χάνεται, βρίσκουν το ακλόνητο αξιολογικό κριτήριο εκεί που όλα συμψηφίζονται προς τα κάτω και μας τονίζουν ότι είναι πιο σωστό να βάζεις τα σκουπίδια σου επάνω στον κάδο απ' ότι δίπλα. Δεν είναι και λίγο να παραμένεις ακέραιος εν μέσω του χάους. Αυτά τα μικρά πράγματα, άλλωστε, είναι που ξεχωρίζουν τους ανθρώπους απ' τα πρωτεύοντα.

Λίγες μέρες μετά η απεργία έληξε. Η κρίση συνεχίστηκε, όμως, για όλες τις 15 περίπου μέρες που χρειάστηκε στους εργάτες να μαζέψουν εντελώς όσα σκουπίδια είχαν μαζευτεί κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεών τους. Κι είμαι σίγουρος ότι τους κάναμε να το μετανιώσουν. Την άλλη φορά θα το σκεφτούν πολύ καλά πριν αφήσουν τα σκουπίδια να μαζευτούν βουνά έξω απ' τα σπίτια μας όσο αυτοί τα βάζουν με το κωλοκράτος που μας έχει ξεχάσει όλους και μας βάζει να πλακωνόμαστε μεταξύ μας για να τα τρώνε αυτοί και οι δικοί τους που κάνουν κουμάντο από πίσω με όλα τα λαμόγια εδώ κι εκεί που με χρυσά κουτάλια και δικαιοσύνη της πλάκας αφού κανένας δε μπαίνει μέσα ποτέ κι έρχονται να μου πουν εμένα δεν ξέρω εγώ τι παίζεται πάνω στο δικό μας το τομάρι θα τους μαυρίσω όλους τους κερατάδες που... ΣΛΑΠ!