Vengeance: Εκδίκηση στην εκδίκηση

Μια ταινία που ονομάζεται εκδίκηση δε θα μπορούσε να έχει κανένα άλλο θέμα. Καθαρή, ανόθευτη, δικαιολογημένη και ταγμένη. Βέβαια, ακούγοντας το όνομα του Τζόνι Χάλιντεϊ ως ο τυπάς που σκάει απ' τη Γαλλία για να εκδικηθεί για το χαμό των εγγονιών του και το μακέλεμα της κόρης του από πληρωμένους τραμπούκους των Τριάδων του Μακάο, σκέφτεσαι όσο να 'ναι την ποζεριά και την επίδραση που έχουν επάνω της τα γεράματα ενός αμετανόητου μπον-βιβέρ. Κι είναι αλήθεια, ο 67χρονος Τζόνι (που ήταν η δεύτερη επιλογή μετά τον προφανή Αλέν Ντελόν) φαίνεται κάποιες στιγμές ταλαιπωρημένος και το βαμμένο μαλλί του απλή υπερβολή, αλλά, ευτυχώς, ο άλλος Τζόνι εκμεταλλεύεται τα υπερήφανα γηρατειά με σχετική αξιοπρέπεια.

Ο άλλος Τζόνι, είναι ο Τζόνι Το, σκηνοθέτης του “Vengeance” και ό,τι πιο κοντινό έχει ο σημερινός κινηματογραφικός κόσμος στον Σέρτζιο Λεόνε, αλλά στο Χονγκ Κονγκ. Ο Το φέρνει τον μυστηριώδη, συνταξιοδοτημένο σκληρό, Φρανκ Κοστελό (Τζόνι Χάλιντεϊ) σ' ένα περιβάλλον άγνωστο, με άλλους κώδικες, όπου θα πρέπει να προσαρμοστεί ώστε να εκδικηθεί και να επιβιώσει συγχρόνως. Πάνω που αρχίζει να μυρίζεται τι συμβαίνει, συναντά ένα τρίο πληρωμένων δολοφόνων ενώ φεύγουν από μία δουλειά εντός του ξενοδοχείου του. Τους στρατολογεί άμεσα και καταστρώνει μαζί τους το σχέδιο της εύρεσης και τιμωρίας των κακών, των άλλων πληρωμένων δολοφόνων δηλαδή.



Το τρίο αυτό, δεν είναι άλλο από τρεις συνήθεις πρωταγωνιστές στις ταινίες του Τζόνι Το που άλλοτε είναι υπερφορτωμένες με στιλ κι άλλοτε διαθέτουν μια πολύ καλή ισορροπία με τους χαρακτήρες και την πλοκή τους. Η ταινία αυτή ανήκει στις πρώτες, αλλά, ο δημιουργός πηγαίνει τις γνώριμες μανιέρες του λίγο πιο μακριά και το χαίρεται πραγματικά, όποτε έχει να στήσει και να αφηγηθεί μια σκηνή μάχης ή μια σκηνή όπου η ένταση μεταξύ των αντρών που είναι παρόντες χτυπάει κόκκινο (είτε είναι φίλοι είτε είναι εχθροί) και τα επίπεδα τεστοστερόνης καλούν για έλεγχο της WADA.

Φυσικά, το σχέδιο που έχει καταστρώσει ο Φρανκ και οι νέοι φίλοι του δε δουλεύει όπως θα 'πρεπε, ο ίδιος δεν είναι τόσο ανθεκτικός πια, τα γηρατειά έχουν επηρεάσει τη μνήμη του σε επικίνδυνο βαθμό, ενώ κι οι χίτμεν που βρήκε δεν είναι οι συμβατικοί κάνω-τη-βρωμοδουλειά-γυρίζω-στα-παιδιά-μου τύποι. Έτσι η ταινία αποκτά μια άγρια ομορφιά προς το τέλος, αν και όσα γίνονται είναι πολύ τραβηγμένα για να σε απορροφήσουν πραγματικά και το αίμα που χύνεται άφθονο θυμίζει υπερβολικά paintball για να ταρακουνηθείς απ' το μακελειό.

Ας είναι, το στιλ του Το είναι απαράμιλλο κι απορώ πώς δεν τον έχει καπελώσει ακόμη ο Ταραντίνο ή κάνας άλλος παρόμοιος ψευτοσυμπαραγωγός ονοματοπώλης του Δυτικού σινεμά. Δείτε αυτό για ν' ανοίξει η όρεξη και μόνο κι ύστερα βρείτε τις παλιότερές του. Τα σπάνε!