Επίτηδες πήρα την πιο πρωινή πτήση για Φλωρεντία. Μπορεί η ώρα αναχώρησης να ήταν... βάρβαρη και να έχασα κάμποσες ώρες ύπνου, κέρδισα όμως μία ολόκληρη μέρα σε μία από τις πιο όμορφες Ευρωπαϊκές πόλεις. Κι αυτό άξιζε κάθε θυσία!...
Ο καιρός στην Φλωρεντία ήταν υπέροχος. Είχε μία όμορφη ανοιξιάτικη λιακάδα που ανεδείκνυε την ομορφιά της πόλης χωρίς να έχει ζέστη. Περπάτησα αρκετά, αν και οι τουρίστες ήταν σε κάποια σημεία αισθητά υπερβολικοί. Ώσπου πείνασα - πήρα λοιπόν το δρόμο κατά μήκος του ποταμού Άρνο και κατευθύνθηκα, όπως είχα σχεδιάσει, στο θρυλικό Harry's Bar.
Τελευταία φορά που είχα βρεθεί σε Harry's Bar, ήταν στο original, στη Βενετία. Η ατμόσφαιρα όμως και στο αδερφάκι του στην Φλωρεντία ήταν η ίδια. Αριστοκρατική, όμορφα ρετρό, αυθεντικά Ιταλική και πολύ old school (με την καλή έννοια). Ζήτησα τραπέζι έξω, για να έχω θέα στο ποτάμι, και ξεκίνησα - εννοείται - με το αυθεντικό Bellini (που επινόησε στο Harry's Bar της Βενετίας ο Hemingway πριν από αρκετές δεκαετίες). Τα πιάτα που επέλεξα ήταν από την παραδοσιακή, την ιστορική ενότητα του καταλόγου, και ήταν απολαυστικότατα. Τα κλασικά tortellini με σάλτσα ραγού και το steak tartare που θεωρείται το κορυφαίο της Φλωρεντίας και ένα από τα καλύτερα στον κόσμο (και το οποίο εννοείται ότι φτιάχτηκε μπροστά μου). Ο επίλογος γράφτηκε με μία ποικιλία από Τοσκανέζικα pecorini, ενώ τα κρασιά του γεύματος (σε ποτήρι) ήταν το ερυθρό Castello di Nippozzano Riserva 07 από το γειτονικό Chianti Ruffina με το φαγητό, και το αγαπημένο μου Aleatico της Elba με τα τυριά. Ο λογαριασμός δεν ήταν ευκαταφρόνητος, αλλά άξιζε πέρα για πέρα. Εν τω μεταξύ, χωρίς να ζητήσω το παραμικρό, μου έγινε και μία έκπτωση 20% στο τελικό ποσόν, την οποία βεβαίως μοιράστηκα με τους σερβιτόρους στο φιλοδώρημα. Αξίζει, πάντως, να σημειώσω ότι τσέκαρα τις τιμές των κρασιών στη λίστα, και σε καμία από τις ετικέτες που γνώριζα η τιμή σερβιρίσματος δεν έφτανε το 100% επί της λιανικής (που είχα σημειώσει στις κάβες τις πόλης που είχα επισκεφτεί νωρίτερα)! Περισσότερα για το Harry's Bar της Φλωρεντίας θα βρείτε στην ιστοσελίδα του, www.harrysbarfirenze.it.
|ig:1-7|
Το απόγευμα, η ομάδα των δημοσιογράφων της FIJEV (είναι η Παγκόσμια Ομοσπονδία Δημοσιογράφων Οίνου και Αποσταγμάτων) που προσκληθήκαμε για αυτό το οδοιπορικό στην Τοσκάνη, συναντηθήκαμε στο λόμπι του ξενοδοχείου μας και φύγαμε για το οινο-εστιατόριο Gusta Vino. Εκεί μας περίμεναν οινοποιοί που εκπροσωπούσαν την Ένωση (Consorzio) της ζώνης Chianti Ruffina DOCG (την οποία δεν θα είχαμε χρόνο να επισκεφτούμε - εγώ βέβαια την έχω επισκεφτεί στο παρελθόν), για να δοκιμάσουμε τα κρασιά τους συνοδεύοντας αυθεντικές γεύσεις της Τοσκανέζικης κουζίνας. Αυτές περιλάμβαναν συκωτάκια πουλιών σε ψωμάκι, τυριά και αλλαντικά, Ribolitta (διπλοβρασμένη χειμωνιάτικη σούπα λαχανικών - τυπικό πιάτο της ντόπιας κουζίνας αλλά και της cuccina povera), πατσά και χτένι μοσχαρίσιο μαγειρευτό με ολόκληρους κόκκους πιπεριού. Τα κρασιά είχαν πολύ ενδιαφέρον - το Chianti Ruffina είναι μία περιοχή έξω από τη Φλωρεντία η οποία έχει εξαιρετικό terroir για κόκκινα κρασιά με βάση το Sangiovese, ωστόσο δεν απολαμβάνει της διεθνούς φήμης της ζώνης του Chianti Classico DOCG. Αυτό όμως που έκανε τη βραδιά ακόμα πιο ξεχωριστή ήταν η παρουσία πολύ διακεκριμένων οινοποιών της ζώνης - ανάμεσά τους η Tiziana Frescobaldi, την οποία γνωρίζω από παλιά, και ο Μαρκήσιος Bernardo Gondi, τον οποίο γνώρισα απόψε.
|ig:8-11|
Και βέβαια είναι δύσκολο να χάσει κανείς όταν έχει έναν Μαρκήσιο στην παρέα του, κι αυτό αποδείχτηκε περίτρανα στην δική μας περίπτωση απόψε. Μετά το φαγητό και τη γευσιγνωσία, ο Bernardo μας προσκάλεσε στο παλάτι της οικογένειάς του, που βρίσκεται λίγο πιο πέρα, στην καρδιά του ιστορικού κέντρου της πόλης. Αφού μας έκανε ο ίδιος μία πριβέ ξενάγηση στους χώρους του palazzo, ανεβήκαμε στην ονειρεμένη του ταράτσα, όπου απολαύσαμε την μαγευτική θέα στην πόλη, δοκιμάζοντας την τελευταία εσοδεία του Vin Santo του οινοποιείου Gondi. Και, κάπως έτσι, ολοκληρώθηκε η πρώτη μέρα στην Φλωρεντία...
Σε λίγες ώρες από την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, αναχωρούμε για το Chianti Classico. Αναμείνατε στις οθόνες σας για νεότερα!...
Ο καιρός στην Φλωρεντία ήταν υπέροχος. Είχε μία όμορφη ανοιξιάτικη λιακάδα που ανεδείκνυε την ομορφιά της πόλης χωρίς να έχει ζέστη. Περπάτησα αρκετά, αν και οι τουρίστες ήταν σε κάποια σημεία αισθητά υπερβολικοί. Ώσπου πείνασα - πήρα λοιπόν το δρόμο κατά μήκος του ποταμού Άρνο και κατευθύνθηκα, όπως είχα σχεδιάσει, στο θρυλικό Harry's Bar.
Τελευταία φορά που είχα βρεθεί σε Harry's Bar, ήταν στο original, στη Βενετία. Η ατμόσφαιρα όμως και στο αδερφάκι του στην Φλωρεντία ήταν η ίδια. Αριστοκρατική, όμορφα ρετρό, αυθεντικά Ιταλική και πολύ old school (με την καλή έννοια). Ζήτησα τραπέζι έξω, για να έχω θέα στο ποτάμι, και ξεκίνησα - εννοείται - με το αυθεντικό Bellini (που επινόησε στο Harry's Bar της Βενετίας ο Hemingway πριν από αρκετές δεκαετίες). Τα πιάτα που επέλεξα ήταν από την παραδοσιακή, την ιστορική ενότητα του καταλόγου, και ήταν απολαυστικότατα. Τα κλασικά tortellini με σάλτσα ραγού και το steak tartare που θεωρείται το κορυφαίο της Φλωρεντίας και ένα από τα καλύτερα στον κόσμο (και το οποίο εννοείται ότι φτιάχτηκε μπροστά μου). Ο επίλογος γράφτηκε με μία ποικιλία από Τοσκανέζικα pecorini, ενώ τα κρασιά του γεύματος (σε ποτήρι) ήταν το ερυθρό Castello di Nippozzano Riserva 07 από το γειτονικό Chianti Ruffina με το φαγητό, και το αγαπημένο μου Aleatico της Elba με τα τυριά. Ο λογαριασμός δεν ήταν ευκαταφρόνητος, αλλά άξιζε πέρα για πέρα. Εν τω μεταξύ, χωρίς να ζητήσω το παραμικρό, μου έγινε και μία έκπτωση 20% στο τελικό ποσόν, την οποία βεβαίως μοιράστηκα με τους σερβιτόρους στο φιλοδώρημα. Αξίζει, πάντως, να σημειώσω ότι τσέκαρα τις τιμές των κρασιών στη λίστα, και σε καμία από τις ετικέτες που γνώριζα η τιμή σερβιρίσματος δεν έφτανε το 100% επί της λιανικής (που είχα σημειώσει στις κάβες τις πόλης που είχα επισκεφτεί νωρίτερα)! Περισσότερα για το Harry's Bar της Φλωρεντίας θα βρείτε στην ιστοσελίδα του, www.harrysbarfirenze.it.
|ig:1-7|
Το απόγευμα, η ομάδα των δημοσιογράφων της FIJEV (είναι η Παγκόσμια Ομοσπονδία Δημοσιογράφων Οίνου και Αποσταγμάτων) που προσκληθήκαμε για αυτό το οδοιπορικό στην Τοσκάνη, συναντηθήκαμε στο λόμπι του ξενοδοχείου μας και φύγαμε για το οινο-εστιατόριο Gusta Vino. Εκεί μας περίμεναν οινοποιοί που εκπροσωπούσαν την Ένωση (Consorzio) της ζώνης Chianti Ruffina DOCG (την οποία δεν θα είχαμε χρόνο να επισκεφτούμε - εγώ βέβαια την έχω επισκεφτεί στο παρελθόν), για να δοκιμάσουμε τα κρασιά τους συνοδεύοντας αυθεντικές γεύσεις της Τοσκανέζικης κουζίνας. Αυτές περιλάμβαναν συκωτάκια πουλιών σε ψωμάκι, τυριά και αλλαντικά, Ribolitta (διπλοβρασμένη χειμωνιάτικη σούπα λαχανικών - τυπικό πιάτο της ντόπιας κουζίνας αλλά και της cuccina povera), πατσά και χτένι μοσχαρίσιο μαγειρευτό με ολόκληρους κόκκους πιπεριού. Τα κρασιά είχαν πολύ ενδιαφέρον - το Chianti Ruffina είναι μία περιοχή έξω από τη Φλωρεντία η οποία έχει εξαιρετικό terroir για κόκκινα κρασιά με βάση το Sangiovese, ωστόσο δεν απολαμβάνει της διεθνούς φήμης της ζώνης του Chianti Classico DOCG. Αυτό όμως που έκανε τη βραδιά ακόμα πιο ξεχωριστή ήταν η παρουσία πολύ διακεκριμένων οινοποιών της ζώνης - ανάμεσά τους η Tiziana Frescobaldi, την οποία γνωρίζω από παλιά, και ο Μαρκήσιος Bernardo Gondi, τον οποίο γνώρισα απόψε.
|ig:8-11|
Και βέβαια είναι δύσκολο να χάσει κανείς όταν έχει έναν Μαρκήσιο στην παρέα του, κι αυτό αποδείχτηκε περίτρανα στην δική μας περίπτωση απόψε. Μετά το φαγητό και τη γευσιγνωσία, ο Bernardo μας προσκάλεσε στο παλάτι της οικογένειάς του, που βρίσκεται λίγο πιο πέρα, στην καρδιά του ιστορικού κέντρου της πόλης. Αφού μας έκανε ο ίδιος μία πριβέ ξενάγηση στους χώρους του palazzo, ανεβήκαμε στην ονειρεμένη του ταράτσα, όπου απολαύσαμε την μαγευτική θέα στην πόλη, δοκιμάζοντας την τελευταία εσοδεία του Vin Santo του οινοποιείου Gondi. Και, κάπως έτσι, ολοκληρώθηκε η πρώτη μέρα στην Φλωρεντία...Σε λίγες ώρες από την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, αναχωρούμε για το Chianti Classico. Αναμείνατε στις οθόνες σας για νεότερα!...
