I <3 Barcelona!...

Μωρέ ποιος ήταν που μου είχε πει ότι είχε πάει στην Βαρκελώνη και δεν είχε περάσει καλά; Σπάω το κεφάλι μου και δεν μπορώ να θυμηθώ... Ή, μάλλον, δεν θέλω να θυμηθώ, γιατί θεωρώ ότι κάτι τέτοιο απλά δεν μπορεί να συμβεί!

Όσοι με ακολουθείτε και με διαβάζετε, έχετε καταλάβει ότι έχω τρέλλα σε αυτή την πόλη. Παρότι λοιπόν βρέθηκα εκεί πρόσφατα και πέρασα μία δύσκολη και κουραστική εβδομάδα για επαγγελματικούς λόγους άσχετους με το κρασί και τη γαστρονομία, πρέπει να σας πω ότι πέρασα ακριβώς όπως το περίμενα: τέλεια!

Ξεκινάμε με το γεγονός ότι δεν έμεινα σε ένα από τα ξενοδοχείο όπου μένω συνήθως, αλλά σε ένα διαμέρισμα, σε μία από τις πιο... κακόφημες περιοχές της πόλης. Μη με ρωτάτε γιατί, έχει να κάνει με την οργάνωση της τελευταίας στιγμής, πάντως δεν το μετάνιωσα καθόλου. Βλέπετε περπατούσα κάθε μέρα στα μέρη της πόλης που δεν είναι ούτε λαμπερά, ούτε τουριστικά, ρουφούσα το χρώμα και τη ζωή της και απολάμβανα την καθημερινότητα των Βαρκελωνέζων. Έπινα καφέ σε άγνωστες (για τον τουρίστα) πλατείες, τσιμπολογούσα tapas με κρασάκι ή μπύρα σε τοπικά στέκια βλέποντας αγώνες της Barcelona με τους ντόπιους - ε, κι αν πρόσεχα λίγο παραπάνω το βράδυ που γυρνούσα, δεν χάθηκε και ο κόσμος...

Όχι ότι δεν έκανα (κάποια από) τα πράγματα που κάνω συνήθως... Βεβαίως και έφαγα στο αγαπημένο μου Monvinic, όπου με περιποιήθηκαν άψογα και απόλαυσα την Καταλανική κουζίνα στα καλύτερά της. Αντίστοιχα, έφαγα μεζέδες και πεντανόστιμο μπακαλιάρο στο ταβερνείο του Martin Villoro, στην παραλία της Barceloneta, εκεί που συχνάζουν μόνο ντόπιοι (και ο καινούριος μου φίλος, ο κύριος Γιάννης, συνταξιούχος Έλληνας ναυτικός που μένει πλέον μόνιμα στη Βαρκελώνη) κι ας είναι σε ένα από τα πιο τουριστικά σημεία της πόλης. Εννοείται ότι επισκέφτηκα την υπαίθρια αγορά της Boqueria, κι ας μην ψώνισα, καθώς οι υποδομές της κουζίνας του διαμερίσματός μου δεν προσφέρονταν για πολλά-πολλά. Ψώνισα όμως στην εκπληκτική κάβα Lavinia. Για την ακρίβεια "φόρτωσα" όσες φιάλες εκλεκτού κόκκινου κρασιού από το Priorat χώραγαν οι αποσκευές μου - Clos Mogador, Clos Figueres, Manyetes, και βέβαια την μεγάλη μου αδυναμία, Finca Dofi!

Τα καινούρια μέρη στα οποία έφαγα αυτή τη φορά δεν είναι από αυτά που γράφουν οι ταξιδιωτικοί οδηγοί. Από τα περισσότερα, μάλιστα, δεν κράτησα καν ονόματα και διευθύνσεις. Εξαιρώ το BarRaval, ένα όμορφο και μοντέρνο bar-restaurant στην rambla της Raval με απλά αλλά νόστιμα πιάτα, λίγες αλλά καλές επιλογές (ντόπιων πάντα) κρασιών, καλή μπάρα και ωραία μουσική. Επίσης το εστιατόριο Limbo στο παλιό, γοτθικό τμήμα της πόλης (Barrio Goti), που σερβίρει καλή ντόπια κουζίνα σε πολύ όμορφο περιβάλλον Μεσογειακού στυλ. Και βέβαια, για τους φίλους των tapas, τα νέα είναι πολύ ευχάριστα: Η περίφημη Cerveseria Catalana, ένα από τα πιο (επάξια) ονομαστά tapas restaurants της πόλης, έχει ανακαινιστεί και λειτουργεί ξανά, σερβίροντας πραγματικά πεντανόστιμα tapas μέσα σε ένα πολύ ζωντανό και ευχάριστο περιβάλλον.

Ξέρετε τι άλλο είδα στη Βαρκελώνη σε αυτό το ταξίδι; Δημιουργικούς τρόπους αντιμετώπισης της κρίσης. Δηλαδή φτηνότερες τιμές, εκπτώσεις, προσφορές, και μία κουλτούρα του "περνάμε καλά (και) με λιγότερα". Οι Ισπανοί, οι Καταλανοί εν προκειμένω, ακριβώς επειδή έχουν μάθει να περνούν όμορφα με ένα ποτήρι κρασί (ή μπύρα) και κάτι τσιμπητό για συνοδεία, τώρα με την κρίση δείχνουν να μην χαλάνε και πολύ τη ζαχαρένια τους - όταν βγαίνουν έξω, τουλάχιστον. Και τα εστιατόρια, όμως, έχουν καταλάβει ποια είναι η κατάσταση, και ανταποκρίνονται πλήρως. Και δεν αναφέρομαι μόνο στα ειδικά μενού και τις αναθεωρημένες τιμολογήσεις, αλλά και σε κινήσεις όπως αυτή των ιδιοκτητών του Monvinic, που άνοιξαν το Fastvinic για να σερβίρουν γκουρμέ σάντουιτς και κρασί στο ποτήρι. Ή του Ferran Adrià και του αδερφού του, που άνοιξαν δύο νέα μαγαζιά, το 41º, που σερβίρει κοκτέιλς και μικρά πιάτα, και το Tickets, ένα ολοκαίνουργιο Tapas restaurant (ανοίγει 1η Μαρτίου), που θα δίνει έμφαση στις δημιουργικές γεύσεις και τις καλές τιμές.

Τέλος, θα σας πω τι δεν πρόλαβα να κάνω: δεν πρόλαβα να πάω στο cinc sentits, το μονάστερο εστιατόριο που "χαλάει κόσμο" αυτό τον καιρό στη Βαρκελώνη, καθώς και το Gresca, που θεωρείται ένα από τα εστιατόρια που εκφράζουν την σύγχρονη Καταλανική κουζίνα με τον πιο δημιουργικό τρόπο. Και τα δύο μου τα πρότειναν συνάδελφοι που ζουν στη Βαρκελώνη και στενοχωρήθηκα πραγματικά που δεν πρόλαβα ή δεν μπόρεσα να τα επισκεφτώ σε αυτό το ταξίδι.

Όλα αυτά και, ως συνήθως, έμειναν τόσα και τόσα ακόμα για την επόμενη φορά. Φεύγοντας από τη Βαρκελώνη ανανέωσα το ραντεβού μου με την υπέροχη αυτή πόλη, γιατί δεν θέλω με τίποτα να αργήσω να ξαναβρεθώ εκεί...
Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v