Καλησπέρα σας και Χρόνια Πολλά. Το Χριστουγεννιάτικο ταξίδι μου στα όμορφα Ιωάννινα με έβαλε σε σκέψεις που θέλω να μοιραστώ μαζί σας...
Πολλές παραδοσιακές συνταγές της Ελληνικής κουζίνας αντικατοπτρίζουν τη φτώχεια και τη δυστυχία που πέρασε η χώρα μας μέσα από την πολυτάραχη ιστορία της. Βλέπετε η Ελληνίδα νοικοκυρά, πάντα φιλόξενη και πρόθυμη να ανοίξει το σπίτι της σε μουσαφιραίους, πολλές φορές κλήθηκε να χρησιμοποιήσει όλη της τη φαντασία προκειμένου να φτιάξει φαγητό για να χορτάσουν οι δικοί της και οι "ξένοι", με τις ελάχιστες δυνατές πρώτες ύλες.
Το γεγονός ότι η κουζίνα μας είναι πλούσια σε λαχανικά, όσπρια και δημητριακά, είναι, ως ένα μεγάλο βαθμό, απόδειξη αυτού που λέω και όχι απλά δείγμα των υγιεινών διατροφικών μας συνηθειών από παλιά. Για να φτάσει κρέας στο τραπέζι, εκτός αν πρόκειτο για κυνήγι, θα σήμαινε ότι ο νοικοκύρης θα έπρεπε να σφάξει κάποιο από τα ζώα του. Ωστόσο, ενώ το κρέας ενός ζώου είναι πεπερασμένο ποσοτικά, το γάλα και τα υποπροϊόντα του, τα αυγά, αλλά και οι αναπαραγωγικές δυνατότητες των ζώων τα έκαναν ιδιαίτερα πολύτιμα στο νοικοκυριό, και καθιστούσαν τη σφαγή τους λύση τελευταίας ανάγκης. Η δημιουργικότητα της νοικοκυράς στις δύσκολες αυτές στιγμές φαίνεται σε πιάτα όπως οι διάφοροι "ψεύτικοι" κεφτέδες (από πατάτα, ντομάτα, κολοκύθι, ρεβύθια, κλπ), οι πολλές χορτόπιττες κ.α.
Αντίστοιχη περίπτωση αποτελεί η Γιαννιώτικη Αλευρόπιττα (ή ζυμαρόπιττα) που δοκίμασα πρόσφατα. Πρόκειται για ένα πιάτο που "φτουράει", χορταίνει, και φτιάχνεται γρήγορα από απλές και φτηνές πρώτες ύλες. Ακολουθεί η παραδοσιακή συνταγή της.
Θα χρειαστούμε:
2.5 χούφτες αλεύρι
Νερό
2 αυγά
Μισό κουταλάκι αλάτι, πιπέρι
Μισή κούπα λάδι
350 γραμμάρια φέτα σε τρίμμα
Ανακατεύουμε σε μεγάλο μπολ το αλεύρι με το αλατοπίπερο. Προσθέτουμε τα αυγά και κατόπιν νερό, σε ποσότητα ικανή για να φτιάξουμε ένα ρευστό χυλό. Ρίχνουμε το μισό λάδι, ενώ με το άλλο μισό λαδώνουμε ένα χαμηλό λεπτό ταψί. Περιχύνουμε το μίγμα στο ταψί, ενώ από πάνω ρίχνουμε το τυρί, προσέχοντας να πάει παντού. Ψήνουμε στους 200 βαθμούς για 40 λεπτά, ώσπου να ροδίσει, και σερβίρουμε.
Για ποικιλία ή πιο σύνθετες γεύσεις, μπορούμε να προσθέσουμε, μαζί με το τυρί, ρίγανη, ψιλοκομμένο κρεμμύδι, πιπεριά, ελιά, καθώς και φρέσκια ντομάτα (μόνο να είναι σουρωμένη, για να μη βγάλει πολλά ζουμιά).
Μην παραξενευτείτε αν ακούσετε Γιαννιώτες να αποκαλούν την αλευρόπιττα "πίτσα"... Αρκετοί είναι αυτοί που πιστεύουν ότι στην συνταγή μας αυτή βασίστηκαν οι Ιταλοί και δημιούργησαν την πίτσα!
Παρεμπιπτόντως, αν προτιμάτε αντί να φτιάξετε την αλευρόπιττα μόνοι σας να την απολαύσετε στο φυσικό της περιβάλλον, σας προτείνω την Ταβέρνα της Κικίτσας, στο Μονοδένδρι, στα Ζαγοροχώρια. Μόνο να είστε προετοιμασμένοι, καθώς εκεί η πίττα παραγγέλνεται ολόκληρη (όλο το ταψί δηλαδή), ανεξαιρέτως του πλήθους της παρέας, και χρειάζονται τουλάχιστον 4 άτομα για να την καταφέρουν, ειδικά αν έχουν παραγγείλει και ορεκτικά, κρεατικά, κλπ. Επίσης, είναι εντυπωσιακό ότι το ταψί αυτό, που περιέχει τις λιγοστές χούφτες αλεύρι, το τυράκι και τα 2 αυγά, χρεώνεται 17 Ευρώ - 5.800 δραχμές για εμάς τους παλαιότερους! Ο μόνος λόγος που το αναφέρω, και μάλιστα σε δραχμές, είναι γιατί η παλιά Γιαννιώτισσα νοικοκυρά που επινόησε τη συνταγή αυτή ως κάτι φτηνό που μπορεί να παρασκευαστεί εκ των ενόντων, σίγουρα θα εντυπωσιαζόταν αν ήξερε ότι σήμερα αποτελεί τοπική σπεσιαλιτέ σε ταβέρνες και εστιατόρια, και παρουσιάζει (βάσει πρόχειρων υπολογισμών) τετραψήφιο τοις εκατό περιθώριο κέρδους!
Είτε έτσι είτε αλλιώς πάντως, αξίζει να δοκιμάσετε την Γιαννιώτικη αλευρόπιττα, και να θυμάστε ότι με κάποιες απλές παραλλαγές μπορεί να αποτελέσει ένα εύκολο, γρήγορο και νόστιμο πιάτο που θα συνοδεύσει ένα όμορφο μπουκάλι λευκό ή ροζέ κρασί, ένα βραδάκι με παρέα...
Πολλές παραδοσιακές συνταγές της Ελληνικής κουζίνας αντικατοπτρίζουν τη φτώχεια και τη δυστυχία που πέρασε η χώρα μας μέσα από την πολυτάραχη ιστορία της. Βλέπετε η Ελληνίδα νοικοκυρά, πάντα φιλόξενη και πρόθυμη να ανοίξει το σπίτι της σε μουσαφιραίους, πολλές φορές κλήθηκε να χρησιμοποιήσει όλη της τη φαντασία προκειμένου να φτιάξει φαγητό για να χορτάσουν οι δικοί της και οι "ξένοι", με τις ελάχιστες δυνατές πρώτες ύλες.
Το γεγονός ότι η κουζίνα μας είναι πλούσια σε λαχανικά, όσπρια και δημητριακά, είναι, ως ένα μεγάλο βαθμό, απόδειξη αυτού που λέω και όχι απλά δείγμα των υγιεινών διατροφικών μας συνηθειών από παλιά. Για να φτάσει κρέας στο τραπέζι, εκτός αν πρόκειτο για κυνήγι, θα σήμαινε ότι ο νοικοκύρης θα έπρεπε να σφάξει κάποιο από τα ζώα του. Ωστόσο, ενώ το κρέας ενός ζώου είναι πεπερασμένο ποσοτικά, το γάλα και τα υποπροϊόντα του, τα αυγά, αλλά και οι αναπαραγωγικές δυνατότητες των ζώων τα έκαναν ιδιαίτερα πολύτιμα στο νοικοκυριό, και καθιστούσαν τη σφαγή τους λύση τελευταίας ανάγκης. Η δημιουργικότητα της νοικοκυράς στις δύσκολες αυτές στιγμές φαίνεται σε πιάτα όπως οι διάφοροι "ψεύτικοι" κεφτέδες (από πατάτα, ντομάτα, κολοκύθι, ρεβύθια, κλπ), οι πολλές χορτόπιττες κ.α.
Αντίστοιχη περίπτωση αποτελεί η Γιαννιώτικη Αλευρόπιττα (ή ζυμαρόπιττα) που δοκίμασα πρόσφατα. Πρόκειται για ένα πιάτο που "φτουράει", χορταίνει, και φτιάχνεται γρήγορα από απλές και φτηνές πρώτες ύλες. Ακολουθεί η παραδοσιακή συνταγή της.
Θα χρειαστούμε:
2.5 χούφτες αλεύρι
Νερό
2 αυγά
Μισό κουταλάκι αλάτι, πιπέρι
Μισή κούπα λάδι
350 γραμμάρια φέτα σε τρίμμα
Ανακατεύουμε σε μεγάλο μπολ το αλεύρι με το αλατοπίπερο. Προσθέτουμε τα αυγά και κατόπιν νερό, σε ποσότητα ικανή για να φτιάξουμε ένα ρευστό χυλό. Ρίχνουμε το μισό λάδι, ενώ με το άλλο μισό λαδώνουμε ένα χαμηλό λεπτό ταψί. Περιχύνουμε το μίγμα στο ταψί, ενώ από πάνω ρίχνουμε το τυρί, προσέχοντας να πάει παντού. Ψήνουμε στους 200 βαθμούς για 40 λεπτά, ώσπου να ροδίσει, και σερβίρουμε.
Για ποικιλία ή πιο σύνθετες γεύσεις, μπορούμε να προσθέσουμε, μαζί με το τυρί, ρίγανη, ψιλοκομμένο κρεμμύδι, πιπεριά, ελιά, καθώς και φρέσκια ντομάτα (μόνο να είναι σουρωμένη, για να μη βγάλει πολλά ζουμιά).
Μην παραξενευτείτε αν ακούσετε Γιαννιώτες να αποκαλούν την αλευρόπιττα "πίτσα"... Αρκετοί είναι αυτοί που πιστεύουν ότι στην συνταγή μας αυτή βασίστηκαν οι Ιταλοί και δημιούργησαν την πίτσα!
Παρεμπιπτόντως, αν προτιμάτε αντί να φτιάξετε την αλευρόπιττα μόνοι σας να την απολαύσετε στο φυσικό της περιβάλλον, σας προτείνω την Ταβέρνα της Κικίτσας, στο Μονοδένδρι, στα Ζαγοροχώρια. Μόνο να είστε προετοιμασμένοι, καθώς εκεί η πίττα παραγγέλνεται ολόκληρη (όλο το ταψί δηλαδή), ανεξαιρέτως του πλήθους της παρέας, και χρειάζονται τουλάχιστον 4 άτομα για να την καταφέρουν, ειδικά αν έχουν παραγγείλει και ορεκτικά, κρεατικά, κλπ. Επίσης, είναι εντυπωσιακό ότι το ταψί αυτό, που περιέχει τις λιγοστές χούφτες αλεύρι, το τυράκι και τα 2 αυγά, χρεώνεται 17 Ευρώ - 5.800 δραχμές για εμάς τους παλαιότερους! Ο μόνος λόγος που το αναφέρω, και μάλιστα σε δραχμές, είναι γιατί η παλιά Γιαννιώτισσα νοικοκυρά που επινόησε τη συνταγή αυτή ως κάτι φτηνό που μπορεί να παρασκευαστεί εκ των ενόντων, σίγουρα θα εντυπωσιαζόταν αν ήξερε ότι σήμερα αποτελεί τοπική σπεσιαλιτέ σε ταβέρνες και εστιατόρια, και παρουσιάζει (βάσει πρόχειρων υπολογισμών) τετραψήφιο τοις εκατό περιθώριο κέρδους!
Είτε έτσι είτε αλλιώς πάντως, αξίζει να δοκιμάσετε την Γιαννιώτικη αλευρόπιττα, και να θυμάστε ότι με κάποιες απλές παραλλαγές μπορεί να αποτελέσει ένα εύκολο, γρήγορο και νόστιμο πιάτο που θα συνοδεύσει ένα όμορφο μπουκάλι λευκό ή ροζέ κρασί, ένα βραδάκι με παρέα...
