Η κάλπη του μικρού Αλέξη
Θα καταφέρει να αυξήσει τους όψιμους φίλους του ή ναρκισσευόμενος στον καθρέφτη της επιτυχίας, θα αρκεστεί στο μικρό του μεγαλείο; Έλα μου, ντε!
γράφει ο Χρ. Δ. Γλύστρας
Η 7η Μαΐου βρήκε τον πρόεδρο του «ΣυΡιζΑ», καθισμένο στις φτέρνες του να προσπαθεί να ισορροπήσει την κοιλοδοκό στα άκρα της οποίας βρισκόταν εφαρμοσμένο ισομερώς μοιρασμένο το βάρος του τετραπλάσιου ποσοστού προτίμησης των εκλογέων από τα προηγούμενα, που κατέτασσαν το κόμμα του στα «τσικό».
Βρήκε τους ανταγωνιστές αρσιβαρίστες Σαμαρά και Βενιζέλο, να εγκαταλείπουν τον αγώνα μετά την ολοκλήρωση των ανεπιτυχών προσπαθειών τους να ξεπεράσουν τον στόχο της αυτοδυναμίας.
Βρήκε ακόμα την παλαιά συντρόφισσα του Τσίπρα, Αλέκα, να στέκει χολωμένη στο ίδιο σημείο που κατέκτησε το 2009 και τους νεοπαγείς κομματάρχες (με την έννοια τους αρχηγού κόμματος) ωφελημένους από την διαφορετικότητα που επέδειξαν.
Ομιλών ο κυρίαρχος –σοφός– λαός, οκτάκις «σωσμένος», πλειστάκις απατημένος, συνήθως υπέρ-φορολογημένος, εσχάτως αγανακτισμένος, ως εκ τούτων πάντων, όχι μόνον πικραμένος αλλά κυριολεκτικά φαρμακωμένος και ενίοτε εκδικούμενος, καταδίκασε τους διαγωνιζόμενους να επαναλάβουν «τον αγώνα τον καλόν», με περισσότερο πείσμα, πάθος, παραφροσύνη και περισυλλογή.
Όλοι βλέπουν τον λόγο της τριμερούς επίθεσης που δέχτηκε καθ’ όλην την προεκλογική περίοδο – ο κ. Τσίπρας, αφού και τους τρεις έβλαψε, αν και όχι εξίσου. Είναι ο φύσει και θέσει κερδισμένος, που έχει πλέον τον «αέρα της νίκης».
Οι περισσότεροι θεωρούν ότι οι επιλογές μέρους των ψηφοφόρων τόσο του ΠΑΣΟΚ, όσο και της Ν.Δ. και αυτού ακόμα του ΚΚΕ, που με αυτήν ακριβώς την σειρά τάξης μεγέθους προστέθηκαν στο "4 κόμμα κάτι %" των οπαδών του ΣυΡιζΑ για να αθροίσουν το 16,8%, βασίστηκαν στο θυμικό και όχι στη λογική των δυσπραγούντων συν- Ελλήνων.
Ουδέν αληθέστερον αυτού. Φτάνει να μην περιοριστούμε στον ορισμό σύμφωνα με τον οποίο η θυμική διάθεση είναι η επικράτηση των συναισθηματικών και βουλητικών παρορμήσεων που νικούν την λογική. Γιατί όταν ο θυμός, ήγουν η ψυχή, η ζωική δυναμικότητα προσβάλλεται καίρια, βάναυσα και καταστροφικά, το θυμικό καλείται να συν-διαμορφώσει τη λογική, πάνω στα νέα δεδομένα.
Και εδώ κρύβεται ο κυριότερος αντίπαλος του κ. Τσίπρα. Θα καταφέρει τελικά να συγκρατήσει και στις 18 Ιουνίου τη φρεσκο-διαμορφωμένη λογική των ετερόκλητων, που την 6η Μάιου θεώρησαν τον ΣυΡιζΑ ως εκφραστή της πολιτικής τους βούλησης; ΄Η, με την άφρονα οίηση του σέρφερ που διάλεξε να καβαλήσει το σωστό κύμα, θα επιδοθεί σε άσκοπες φιγούρες που απομακρύνουν από τον τερματισμό;
Γιατί πιο επικίνδυνος εχθρός από την πλημμελή οργάνωση ενός μικρού κόμματος και την πολυφωνία που αυτή συνεπάγεται, από τις προχειρότητες που προσπαθούν να θεραπεύσουν την έλλειψη κεντρικού σχεδιασμού που χωρεί όλα τα προβλήματα, αλλά και από την επιβεβλημένη αναδιάταξη στην ιεράρχηση των στόχων, είναι να ερωτευθεί ο ανερχόμενος αστήρ τον εαυτό του.
Κατά τους προσεκτικούς παρατηρητές των δρώμενων στην ελληνική πολιτική σκηνή της τελευταίας διετίας, το αποτέλεσμα της κάλπης που άνοιξε το βράδυ της Κυριακής στις 6 Μαΐου, προδιέγραψαν οι ογκώδεις συγκεντρώσεις των αγανακτούντων- διαμαρτυρομένων στο Σύνταγμα, περίπου έναν χρόνο πριν.
Οι πρωτοφανείς και, κυρίως, ακηδεμόνευτες αυτές συγκεντρώσεις είναι το κορυφαίο πολιτικό γεγονός της βουλευτικής περιόδου 2009 – 2012. Ο ΣυΡιζΑ, έδωσε σε όλες «το παρών», ενώ υπερασπίστηκε σθεναρά τους πολίτες που κακοποιήθηκαν από τις κατασταλτικές αρχές οι οποίες υποστήριζαν ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ.
Αν κέρδισε κάτι, είναι ότι πιάνοντας τον παλμό του «όχι» στην τυραννική λιτότητα του σιδηρόφρακτου μνημονίου, ανάγκασε στην παρούσα προεκλογική περίοδο όλα, χωρίς εξαίρεση τα κόμματα (πλην ΚΚΕ), να ομολογήσουν διάθεση επαναδιαπραγμάτευσης, υπό την αίρεση της σύμφωνης γνώμης εταίρων που κανοναρχεί η φίλη και σύμμαχος Γερμανία.
Μένει να δούμε σε τρεις μέρες, πόσο βαθειά ριζωμένος είναι ο τρόμος που επί δυόμιση χρόνια ενσταλάζουν στο υποσυνείδητο μας ντόπιοι και ξένοι τρομολάγνοι, πότε με τον γκρεμό και το χείλος του, πότε με τα παγόβουνα και τα ναυάγια, με τα άδεια ράφια, τη δραχμή και τη φριχτή (αφαρμάκευτη) ασθένεια.
Εκείνο για το οποίο είναι να λυπάται όποιος γνώρισε τον Λεωνίδα Κύρκο, είναι ότι παρά λίγο θα προλάβαινε να πάρει την εκδίκηση του από τους επίγονους του Α. Παπανδρέου, ο οποίος αφού του έκλεψε ιδέες, συνθήματα και συντρόφους , τον ελεεινολογούσε ως ηγέτη της «ροζ αριστεράς των σαλονιών»…
Η 7η Μαΐου βρήκε τον πρόεδρο του «ΣυΡιζΑ», καθισμένο στις φτέρνες του να προσπαθεί να ισορροπήσει την κοιλοδοκό στα άκρα της οποίας βρισκόταν εφαρμοσμένο ισομερώς μοιρασμένο το βάρος του τετραπλάσιου ποσοστού προτίμησης των εκλογέων από τα προηγούμενα, που κατέτασσαν το κόμμα του στα «τσικό».
Βρήκε τους ανταγωνιστές αρσιβαρίστες Σαμαρά και Βενιζέλο, να εγκαταλείπουν τον αγώνα μετά την ολοκλήρωση των ανεπιτυχών προσπαθειών τους να ξεπεράσουν τον στόχο της αυτοδυναμίας.
Βρήκε ακόμα την παλαιά συντρόφισσα του Τσίπρα, Αλέκα, να στέκει χολωμένη στο ίδιο σημείο που κατέκτησε το 2009 και τους νεοπαγείς κομματάρχες (με την έννοια τους αρχηγού κόμματος) ωφελημένους από την διαφορετικότητα που επέδειξαν.
Ομιλών ο κυρίαρχος –σοφός– λαός, οκτάκις «σωσμένος», πλειστάκις απατημένος, συνήθως υπέρ-φορολογημένος, εσχάτως αγανακτισμένος, ως εκ τούτων πάντων, όχι μόνον πικραμένος αλλά κυριολεκτικά φαρμακωμένος και ενίοτε εκδικούμενος, καταδίκασε τους διαγωνιζόμενους να επαναλάβουν «τον αγώνα τον καλόν», με περισσότερο πείσμα, πάθος, παραφροσύνη και περισυλλογή.
Όλοι βλέπουν τον λόγο της τριμερούς επίθεσης που δέχτηκε καθ’ όλην την προεκλογική περίοδο – ο κ. Τσίπρας, αφού και τους τρεις έβλαψε, αν και όχι εξίσου. Είναι ο φύσει και θέσει κερδισμένος, που έχει πλέον τον «αέρα της νίκης».
Οι περισσότεροι θεωρούν ότι οι επιλογές μέρους των ψηφοφόρων τόσο του ΠΑΣΟΚ, όσο και της Ν.Δ. και αυτού ακόμα του ΚΚΕ, που με αυτήν ακριβώς την σειρά τάξης μεγέθους προστέθηκαν στο "4 κόμμα κάτι %" των οπαδών του ΣυΡιζΑ για να αθροίσουν το 16,8%, βασίστηκαν στο θυμικό και όχι στη λογική των δυσπραγούντων συν- Ελλήνων.
Ουδέν αληθέστερον αυτού. Φτάνει να μην περιοριστούμε στον ορισμό σύμφωνα με τον οποίο η θυμική διάθεση είναι η επικράτηση των συναισθηματικών και βουλητικών παρορμήσεων που νικούν την λογική. Γιατί όταν ο θυμός, ήγουν η ψυχή, η ζωική δυναμικότητα προσβάλλεται καίρια, βάναυσα και καταστροφικά, το θυμικό καλείται να συν-διαμορφώσει τη λογική, πάνω στα νέα δεδομένα.
Και εδώ κρύβεται ο κυριότερος αντίπαλος του κ. Τσίπρα. Θα καταφέρει τελικά να συγκρατήσει και στις 18 Ιουνίου τη φρεσκο-διαμορφωμένη λογική των ετερόκλητων, που την 6η Μάιου θεώρησαν τον ΣυΡιζΑ ως εκφραστή της πολιτικής τους βούλησης; ΄Η, με την άφρονα οίηση του σέρφερ που διάλεξε να καβαλήσει το σωστό κύμα, θα επιδοθεί σε άσκοπες φιγούρες που απομακρύνουν από τον τερματισμό;
Γιατί πιο επικίνδυνος εχθρός από την πλημμελή οργάνωση ενός μικρού κόμματος και την πολυφωνία που αυτή συνεπάγεται, από τις προχειρότητες που προσπαθούν να θεραπεύσουν την έλλειψη κεντρικού σχεδιασμού που χωρεί όλα τα προβλήματα, αλλά και από την επιβεβλημένη αναδιάταξη στην ιεράρχηση των στόχων, είναι να ερωτευθεί ο ανερχόμενος αστήρ τον εαυτό του.
Κατά τους προσεκτικούς παρατηρητές των δρώμενων στην ελληνική πολιτική σκηνή της τελευταίας διετίας, το αποτέλεσμα της κάλπης που άνοιξε το βράδυ της Κυριακής στις 6 Μαΐου, προδιέγραψαν οι ογκώδεις συγκεντρώσεις των αγανακτούντων- διαμαρτυρομένων στο Σύνταγμα, περίπου έναν χρόνο πριν.
Οι πρωτοφανείς και, κυρίως, ακηδεμόνευτες αυτές συγκεντρώσεις είναι το κορυφαίο πολιτικό γεγονός της βουλευτικής περιόδου 2009 – 2012. Ο ΣυΡιζΑ, έδωσε σε όλες «το παρών», ενώ υπερασπίστηκε σθεναρά τους πολίτες που κακοποιήθηκαν από τις κατασταλτικές αρχές οι οποίες υποστήριζαν ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ.
Αν κέρδισε κάτι, είναι ότι πιάνοντας τον παλμό του «όχι» στην τυραννική λιτότητα του σιδηρόφρακτου μνημονίου, ανάγκασε στην παρούσα προεκλογική περίοδο όλα, χωρίς εξαίρεση τα κόμματα (πλην ΚΚΕ), να ομολογήσουν διάθεση επαναδιαπραγμάτευσης, υπό την αίρεση της σύμφωνης γνώμης εταίρων που κανοναρχεί η φίλη και σύμμαχος Γερμανία.
Μένει να δούμε σε τρεις μέρες, πόσο βαθειά ριζωμένος είναι ο τρόμος που επί δυόμιση χρόνια ενσταλάζουν στο υποσυνείδητο μας ντόπιοι και ξένοι τρομολάγνοι, πότε με τον γκρεμό και το χείλος του, πότε με τα παγόβουνα και τα ναυάγια, με τα άδεια ράφια, τη δραχμή και τη φριχτή (αφαρμάκευτη) ασθένεια.
Εκείνο για το οποίο είναι να λυπάται όποιος γνώρισε τον Λεωνίδα Κύρκο, είναι ότι παρά λίγο θα προλάβαινε να πάρει την εκδίκηση του από τους επίγονους του Α. Παπανδρέου, ο οποίος αφού του έκλεψε ιδέες, συνθήματα και συντρόφους , τον ελεεινολογούσε ως ηγέτη της «ροζ αριστεράς των σαλονιών»…
Πιο επικίνδυνος εχθρός από την πλημμελή οργάνωση ενός μικρού κόμματος είναι να ερωτευθεί ο ανερχόμενος αστήρ τον εαυτό του
