Κάλπη-κη λύρα
"Αύριο θ’ ακούσεις τη μουσική", λέγεται ότι είχε πει κάποτε ο Ναστραντίν Χότζας, μη έχοντας καθόλου στο μυαλό του τις ελληνικές εκλογές.
γράφει ο Χρ. Δ. Γλύστρας
"Αύριο θ’ ακούσεις τη μουσική", είπε ο Ναστραντίν Χότζας στον έκπληκτο νοικοκύρη που τον συνέλαβε γυρνώντας σπίτι του να κάθεται προσποιούμενος ότι έπαιζε τη λύρα που κρατούσε, ενώ στην ουσία φύλαγε τσίλιες την ώρα που συνεργοί του τον τσούρνευαν.
Στα καθ’ ημάς τώρα ακούμε τους βιρτουόζους σολίστες των κομμάτων να κρούουν την Ορφική λύρα μελωδικώς, ενώ μελίρρυτοι φθόγγοι συνθέτουν παραμυθίες (που ακούγονται ευχάριστα στ’ αυτιά μας) περί την διαχείριση της οικονομίας, η οποία όπου κι’ αν ταξιδεύσουμε μας πληγώνει, ως άλλη Ελλάδα.
Μην τους ακούτε, κυρία του Λάκη Λαζόπουλου, μην τους πιστεύετε, αυτοί οι ίδιοι είναι κάλπεις και κάλπικη η φωνή τους. Όσο για τη λύρα τους, δεν είναι πλέον Ορφική , κάλπη-κη είναι, και τον αληθινό της ήχο θα τον ακούσουμε - Κυριακή κοντή γιορτή – από Δευτέρας. Ως τότε, κυρία του (Λάκη), κάντε ό,τι ακριβώς έκανε ο πολυμήχανος Οδυσσέας: δεθείτε στο κατάρτι.
Ζητούμενο το πώς και γιατί ο Κωστάκιος ο Β΄ ο Μικρός, έσπευσε να θέσει εαυτόν εις την βάσανον των εκλογών, τεκμαίρων ότι χρήζει «νωπής» εντολής για να «μας κυβερνήσει». Λένε πολλοί πως η ιδέα του ήρθε αιφνιδίως μετά την παραλαβή και ανάγνωση του δυσαρέστου μηνύματος των Ευροεκλογών, αμέσως μόλις φούντωσε η φωτιά στην Ανατολική Αττική. Κατ’ αυτούς πρόκειται περί παρορμητικού ατόμου, στου οποίου το μυαλό ο συνειρμός διετία - φωτιά – εκλογές, είναι συνυφασμένος με την έννοια «νίκη».
Φληναφήματα… Και μάλιστα ακριβώς ίδια με εκείνα όσων φληναφούν οι διασπείροντες την πρόβλεψη πως ο Γιωργάκης θα λανσάρει αντί του πατρικού «ζιβάγκο», τα κοντομάνικα πουκάμισα, υπήκων στην προσκοπική εντολή «έσο έτοιμος» ώστε να είναι ο πρώτος, άρα ο καλύτερος, που θα συμμορφούται στην αυστηρή προτροπή του προς τους πιστούς του ακόλουθους «να σηκώσουμε τα μανίκια», οσάκις αυτό απαιτούν οι περιστάσεις.
Πίσω στο ζητούμενο τώρα, αφού πρώτα σας αποκαλύψω (διατί να το κρύψομεν άλλωστε;) ότι ο πρωθυπουργός είναι ένας οπορτουνιστής, του οποίου η πολιτική στάση διαμορφώνεται με βάση τις συγκυρίες και όχι με αρχές ή ηθικές αξίες, αλλά για ιδιοτελείς σκοπούς. Η δε ιδιοτέλειά του, είναι οπαδικού χαρακτήρα, του είδους έτσι –γαμάει – ο Πεί –ραιαι -αάς. Αν υποθέσουμε λοιπόν πως ο Κωστάκιος ο Β΄ είναι νοικοκύρης και ισχύει πως όσα ξέρει ο νοικοκύρης δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος, ο άνθρωπος κατάλαβε ότι δεν υπάρχει χαλί τόσο μεγάλο, ώστε να μπορέσει από κάτω του να παραχώσει τα φρόκαλα της οικονομίας, κρύβοντάς τα.
Ποία η θέση του; Να τα κρύψει δεν μπορεί, να τα φανερώσει δεν θέλει και το κανόνι θα σκάσει από μέσα Οκτωβρίου έως αρχές Νοεμβρίου, κατά πάσα πιθανότητα. Για να πάρει το προηγούμενο δάνειο των 55 δισ. (κι΄ αυτό με υπέρογκο επιτόκιο) έβαλε τους μωροφιλόδοξους Ελληναράδες να αγοράσουν θηριώδη αυτοκίνητα χάριν τονώσεως της γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανίας, ενώ για την εκταμίευση που δεύτερου κομματιού των 20 δισ., βρέθηκε η οικολογική φόρμουλα των νέων μοντέλων που δεν ρυπαίνουν και η επιβάρυνση των ετήσιων τελών, έως και απαγόρευση κυκλοφορίας στον δακτύλιο των οχημάτων δεκαετίας.
Και οι άλλοι ισχυροί της EE, oι Γάλλοι, μας φορτώνουν με φρεγάτες και πιθανόν αεροπλάνα, ενώ οι ευρομεγαλομπακάληδες, Ολλανδοί, Γερμανοί και άλλοι μας πουλάνε τα πάντα δύο φορές ακριβότερα απ΄ ό,τι τα προμηθεύονται οι άλλοι Ευρωπαίοι. Από τη μεριά του, το ΔΝΤ προτείνει στους μισούς συνταξιούχους να πεθάνουν και στους μισούς εργαζόμενους να μείνουν ανασφάλιστοι.
Όπως κάθε νουνεχής πολιτικός, ο αμέριμνος πρωθυπουργός, ζήτησε τη συνδρομή της Ιστορίας. Η αναδίφηση του, δεν χρειάστηκε να πάει πολύ μακριά. Μόλις 32 χρόνια πριν, το 1977, ένας άλλος Καραμανλής παρουσίασε στους ψηφοφόρους το δίλλημα των δύο δρόμων του Ηρακλέους: Τον δρόμο της αρετής τον δικό του, και της ευφρόσυνης κακίας, διευκρινίζοντας χαρακτηριστικά ότι ο δικός του είναι ο δύσβατος δρόμος της ενάρετης «λιτότις».
Έπρεπε όμως να αντιμετωπίσει το βαρίδι της αφελούς ερμηνείας του «σεμνά και ταπεινά» από την καμαρίλα του, που εξέλαβε την παραίνεση του 2004, ως άδεια επέλασης στον δημόσιο πλούτο υπό την αίρεση της αφανούς, ύπουλης και νόμιμης λεηλασίας. Έπρεπε ακόμα να υπερβεί τον σκόπελο της προ διετίας διενεργειας εκλογών με πρόσχημα την οικονομία. Για το δεύτερο πρόβλημα επελέγει η «διεθνής οικονομική κρίσις». Για το πρώτο , το mea culpa του Ανδρέα της δεκαετίας του ’90.
Με το «γιατί» λελυμένο, της δε λύσεως εδραζομένης στους χρονικά ισαπέχοντες πυλώνες Κρίσις (2008) - mea culpa (1995) - Δύσκολος Δρόμος (1977), έρχεται η σειρά του «πως». Μα, απλούστατα: Ευγενώς! Δώστε μου ,παρακαλώ, την άδεια να σας γ…ονατίσω. Με φόρους, ασφαλιστικό, συνταξιοδοτικό, άρση κεκτημένων δικαιωμάτων. Κι έτσι, στα τέσσερα πεσμένους, αρπάζω μια ξυλάρα και σας κυβερνάω,- κατά την Κρητική απόδοση του όρου Κυβερνώ= ξυλοκοπώ - για να μη λένε μερικοί –μερικοί «ο λαός θέλει να κυβερνηθεί». Γιατί τι είναι ο Έλληνας: Ένας Χατζηχρήστος – Ζήκος (δεν θέλω χειρονομίες, όχι χειρονομίες, εμένα θα με παίρνεις με το καλό. Μίλα μου ευγενικά, εμένα , να σε δώσω την ψυχή, να σε δώσω!), αυτό είναι.
Στον Ελλήνα Ζήκο, προσβλέπει και το ΠΑΣΟΚ του σιδερένιου, πλέον Γιώργου. Σαν έτοιμος από καιρό, τον καιρό δηλαδή της υφυπουργείας στην κυβέρνηση του μπαμπά του, βλέπει από τώρα τον τούνελο φωτισμένο. «Εμείς τους Ζήκους τους αγαπάμε, δεν τους γ…ονατίζουμε. Τον μπακάλη θέλουμε , όχι τον μπακαλόγατο. Τα λεφτά, θα τα βρούμε, όπως τα βρήκε το 2004 η Ν.Δ., με νοικοκυροσύνη και σύνεση. Και πρόγραμμα 100ημερών, έχω και πέντε νομοσχέδια έτοιμα έχω και αύξηση θα δώκω και τους κακούς να τους ματώσω, έχω».
Βέβαια δεν είναι τώρα η ώρα για …αριθμητική. Πρώτα θα κάνουμε καταγραφή, όχι απογραφή των παραληφθησομένων. Αν φυσικά η κατάσταση δείξει ότι 1 ευρώ από 10.000.000 Έλληνες δίνει γινόμενο μεγαλύτερο από ότι 50 ευρώ από 150.000 πλούσιους ανθ-Ελληνες, θα το εξετάσουμε με τη δέουσα σοβαρότητα. Αυτά τα τελευταία έχων κατά νουν ο Γιώργος-πλέον, ανέκραξε ΠΑΜΕ! Και αρχισε να ανεβαίνει αποφασιστικά, αργά, σταθερά τα σκαλιά της Εξουσίας.
Μιάς εξουσίας, που μοιάζει να τον περιμένει για να ανταμείψει την εργατικότητα με την οποία ενέκυψε στις προπονητικές μεθόδους, ενστερνισθείς το αξίωμα «τα σαρδάμ είναι ανθρώπινα» και έχοντας αποβάλει την εσωστρέφεια του κομπλεξικού σε σχέση με τον ρήτορα αντίπαλό του.
Όσο και αν κορρυβαντιά περί φυγομαχίας του εχθρού από την κονίστρα του 3ου ντιμπέιτ, στην οποία την Πέμπτη το μεσημέρι προσήλθε μόνος ωσεί υποκριτής του Θέσπιδος, διαλεγόμενος με τον κατά περίπτωση κορυφαίο του χορού των Ηλιουπολιτών Νεοδημοκρατων όρθιος και ματαιοπονών, ο μέχρι το βράδυ της Κυριακής πρωθυπουργός κ. Καραμανλής, θα μείνει στην Ιστορία ως ο πρώτος πρωθυπουργός που προκήρυξε πρόωρες εκλογές και τις έχασε.
"Αύριο θ’ ακούσεις τη μουσική", είπε ο Ναστραντίν Χότζας στον έκπληκτο νοικοκύρη που τον συνέλαβε γυρνώντας σπίτι του να κάθεται προσποιούμενος ότι έπαιζε τη λύρα που κρατούσε, ενώ στην ουσία φύλαγε τσίλιες την ώρα που συνεργοί του τον τσούρνευαν.
Στα καθ’ ημάς τώρα ακούμε τους βιρτουόζους σολίστες των κομμάτων να κρούουν την Ορφική λύρα μελωδικώς, ενώ μελίρρυτοι φθόγγοι συνθέτουν παραμυθίες (που ακούγονται ευχάριστα στ’ αυτιά μας) περί την διαχείριση της οικονομίας, η οποία όπου κι’ αν ταξιδεύσουμε μας πληγώνει, ως άλλη Ελλάδα.
Μην τους ακούτε, κυρία του Λάκη Λαζόπουλου, μην τους πιστεύετε, αυτοί οι ίδιοι είναι κάλπεις και κάλπικη η φωνή τους. Όσο για τη λύρα τους, δεν είναι πλέον Ορφική , κάλπη-κη είναι, και τον αληθινό της ήχο θα τον ακούσουμε - Κυριακή κοντή γιορτή – από Δευτέρας. Ως τότε, κυρία του (Λάκη), κάντε ό,τι ακριβώς έκανε ο πολυμήχανος Οδυσσέας: δεθείτε στο κατάρτι.
Ζητούμενο το πώς και γιατί ο Κωστάκιος ο Β΄ ο Μικρός, έσπευσε να θέσει εαυτόν εις την βάσανον των εκλογών, τεκμαίρων ότι χρήζει «νωπής» εντολής για να «μας κυβερνήσει». Λένε πολλοί πως η ιδέα του ήρθε αιφνιδίως μετά την παραλαβή και ανάγνωση του δυσαρέστου μηνύματος των Ευροεκλογών, αμέσως μόλις φούντωσε η φωτιά στην Ανατολική Αττική. Κατ’ αυτούς πρόκειται περί παρορμητικού ατόμου, στου οποίου το μυαλό ο συνειρμός διετία - φωτιά – εκλογές, είναι συνυφασμένος με την έννοια «νίκη».
Φληναφήματα… Και μάλιστα ακριβώς ίδια με εκείνα όσων φληναφούν οι διασπείροντες την πρόβλεψη πως ο Γιωργάκης θα λανσάρει αντί του πατρικού «ζιβάγκο», τα κοντομάνικα πουκάμισα, υπήκων στην προσκοπική εντολή «έσο έτοιμος» ώστε να είναι ο πρώτος, άρα ο καλύτερος, που θα συμμορφούται στην αυστηρή προτροπή του προς τους πιστούς του ακόλουθους «να σηκώσουμε τα μανίκια», οσάκις αυτό απαιτούν οι περιστάσεις.
Πίσω στο ζητούμενο τώρα, αφού πρώτα σας αποκαλύψω (διατί να το κρύψομεν άλλωστε;) ότι ο πρωθυπουργός είναι ένας οπορτουνιστής, του οποίου η πολιτική στάση διαμορφώνεται με βάση τις συγκυρίες και όχι με αρχές ή ηθικές αξίες, αλλά για ιδιοτελείς σκοπούς. Η δε ιδιοτέλειά του, είναι οπαδικού χαρακτήρα, του είδους έτσι –γαμάει – ο Πεί –ραιαι -αάς. Αν υποθέσουμε λοιπόν πως ο Κωστάκιος ο Β΄ είναι νοικοκύρης και ισχύει πως όσα ξέρει ο νοικοκύρης δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος, ο άνθρωπος κατάλαβε ότι δεν υπάρχει χαλί τόσο μεγάλο, ώστε να μπορέσει από κάτω του να παραχώσει τα φρόκαλα της οικονομίας, κρύβοντάς τα.
Ποία η θέση του; Να τα κρύψει δεν μπορεί, να τα φανερώσει δεν θέλει και το κανόνι θα σκάσει από μέσα Οκτωβρίου έως αρχές Νοεμβρίου, κατά πάσα πιθανότητα. Για να πάρει το προηγούμενο δάνειο των 55 δισ. (κι΄ αυτό με υπέρογκο επιτόκιο) έβαλε τους μωροφιλόδοξους Ελληναράδες να αγοράσουν θηριώδη αυτοκίνητα χάριν τονώσεως της γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανίας, ενώ για την εκταμίευση που δεύτερου κομματιού των 20 δισ., βρέθηκε η οικολογική φόρμουλα των νέων μοντέλων που δεν ρυπαίνουν και η επιβάρυνση των ετήσιων τελών, έως και απαγόρευση κυκλοφορίας στον δακτύλιο των οχημάτων δεκαετίας.
Και οι άλλοι ισχυροί της EE, oι Γάλλοι, μας φορτώνουν με φρεγάτες και πιθανόν αεροπλάνα, ενώ οι ευρομεγαλομπακάληδες, Ολλανδοί, Γερμανοί και άλλοι μας πουλάνε τα πάντα δύο φορές ακριβότερα απ΄ ό,τι τα προμηθεύονται οι άλλοι Ευρωπαίοι. Από τη μεριά του, το ΔΝΤ προτείνει στους μισούς συνταξιούχους να πεθάνουν και στους μισούς εργαζόμενους να μείνουν ανασφάλιστοι.
Όπως κάθε νουνεχής πολιτικός, ο αμέριμνος πρωθυπουργός, ζήτησε τη συνδρομή της Ιστορίας. Η αναδίφηση του, δεν χρειάστηκε να πάει πολύ μακριά. Μόλις 32 χρόνια πριν, το 1977, ένας άλλος Καραμανλής παρουσίασε στους ψηφοφόρους το δίλλημα των δύο δρόμων του Ηρακλέους: Τον δρόμο της αρετής τον δικό του, και της ευφρόσυνης κακίας, διευκρινίζοντας χαρακτηριστικά ότι ο δικός του είναι ο δύσβατος δρόμος της ενάρετης «λιτότις».
Έπρεπε όμως να αντιμετωπίσει το βαρίδι της αφελούς ερμηνείας του «σεμνά και ταπεινά» από την καμαρίλα του, που εξέλαβε την παραίνεση του 2004, ως άδεια επέλασης στον δημόσιο πλούτο υπό την αίρεση της αφανούς, ύπουλης και νόμιμης λεηλασίας. Έπρεπε ακόμα να υπερβεί τον σκόπελο της προ διετίας διενεργειας εκλογών με πρόσχημα την οικονομία. Για το δεύτερο πρόβλημα επελέγει η «διεθνής οικονομική κρίσις». Για το πρώτο , το mea culpa του Ανδρέα της δεκαετίας του ’90.
Με το «γιατί» λελυμένο, της δε λύσεως εδραζομένης στους χρονικά ισαπέχοντες πυλώνες Κρίσις (2008) - mea culpa (1995) - Δύσκολος Δρόμος (1977), έρχεται η σειρά του «πως». Μα, απλούστατα: Ευγενώς! Δώστε μου ,παρακαλώ, την άδεια να σας γ…ονατίσω. Με φόρους, ασφαλιστικό, συνταξιοδοτικό, άρση κεκτημένων δικαιωμάτων. Κι έτσι, στα τέσσερα πεσμένους, αρπάζω μια ξυλάρα και σας κυβερνάω,- κατά την Κρητική απόδοση του όρου Κυβερνώ= ξυλοκοπώ - για να μη λένε μερικοί –μερικοί «ο λαός θέλει να κυβερνηθεί». Γιατί τι είναι ο Έλληνας: Ένας Χατζηχρήστος – Ζήκος (δεν θέλω χειρονομίες, όχι χειρονομίες, εμένα θα με παίρνεις με το καλό. Μίλα μου ευγενικά, εμένα , να σε δώσω την ψυχή, να σε δώσω!), αυτό είναι.
Στον Ελλήνα Ζήκο, προσβλέπει και το ΠΑΣΟΚ του σιδερένιου, πλέον Γιώργου. Σαν έτοιμος από καιρό, τον καιρό δηλαδή της υφυπουργείας στην κυβέρνηση του μπαμπά του, βλέπει από τώρα τον τούνελο φωτισμένο. «Εμείς τους Ζήκους τους αγαπάμε, δεν τους γ…ονατίζουμε. Τον μπακάλη θέλουμε , όχι τον μπακαλόγατο. Τα λεφτά, θα τα βρούμε, όπως τα βρήκε το 2004 η Ν.Δ., με νοικοκυροσύνη και σύνεση. Και πρόγραμμα 100ημερών, έχω και πέντε νομοσχέδια έτοιμα έχω και αύξηση θα δώκω και τους κακούς να τους ματώσω, έχω».
Βέβαια δεν είναι τώρα η ώρα για …αριθμητική. Πρώτα θα κάνουμε καταγραφή, όχι απογραφή των παραληφθησομένων. Αν φυσικά η κατάσταση δείξει ότι 1 ευρώ από 10.000.000 Έλληνες δίνει γινόμενο μεγαλύτερο από ότι 50 ευρώ από 150.000 πλούσιους ανθ-Ελληνες, θα το εξετάσουμε με τη δέουσα σοβαρότητα. Αυτά τα τελευταία έχων κατά νουν ο Γιώργος-πλέον, ανέκραξε ΠΑΜΕ! Και αρχισε να ανεβαίνει αποφασιστικά, αργά, σταθερά τα σκαλιά της Εξουσίας.
Μιάς εξουσίας, που μοιάζει να τον περιμένει για να ανταμείψει την εργατικότητα με την οποία ενέκυψε στις προπονητικές μεθόδους, ενστερνισθείς το αξίωμα «τα σαρδάμ είναι ανθρώπινα» και έχοντας αποβάλει την εσωστρέφεια του κομπλεξικού σε σχέση με τον ρήτορα αντίπαλό του.
Όσο και αν κορρυβαντιά περί φυγομαχίας του εχθρού από την κονίστρα του 3ου ντιμπέιτ, στην οποία την Πέμπτη το μεσημέρι προσήλθε μόνος ωσεί υποκριτής του Θέσπιδος, διαλεγόμενος με τον κατά περίπτωση κορυφαίο του χορού των Ηλιουπολιτών Νεοδημοκρατων όρθιος και ματαιοπονών, ο μέχρι το βράδυ της Κυριακής πρωθυπουργός κ. Καραμανλής, θα μείνει στην Ιστορία ως ο πρώτος πρωθυπουργός που προκήρυξε πρόωρες εκλογές και τις έχασε.
Ο Κωστάκιος ο Β΄κατάλαβε ότι δεν υπάρχει χαλί τόσο μεγάλο, ώστε να μπορέσει από κάτω του να παραχώσει τα φρόκαλα της οικονομίας, κρύβοντάς τα
