Το φθινόπωρο του κυρίαρχου λαού
Οι συνέλληνες μέσα σε μια μέρα μετατράπηκαν σε κυρίαρχο λαό πριν στεγνώσει το αντηλιακό τους.
γράφει ο Χρ. Δ. Γλύστρας
Ένας Καντερές, έστω και σε καλή εκλόγιμη σειρά, δεν φέρνει την Άνοιξη. Κι’ αυτό όφειλε να το γνωρίζει ο εκ των επιγόνων κ. Κ. Καραμανλής όταν βιαστικά, επιστρέφοντας από την Τήνο στη Ραφήνα, έκλεινε το ραντεβού με τους λουόμενους εν δυνάμει ψηφοφόρους, μεσούσης της καταστροφικότερης σε ιδιωτική περιουσία πυρκαγιάς της Πεντέλης, που ακολούθησε τον αφανισμό της Πάρνηθας.
Το αφελώς λογικοφανές επιχείρημα του βάρδου Πασχάλη εκ του οποίου συνάγεται ότι η καλοκαιρία κατά την πρώτη επαφή –γνωριμία εξασφαλίζει ανέφελη, ειδυλλιακή σχέση στους μελλούμενους εραστές, έπεισε τον ανιψιό του Εθνάρχη ότι η συγκυρία ήταν κατάλληλη για να υφαρπάσει τη λαϊκή εντολή. Υποχρέωσε λοιπόν τον έτερο Καπαδοκη, τον εγγονό του Γέρου της Δημοκρατίας και γιό του Πατέρα του Τρίτου Δρόμου προς τον Σοσιαλισμό, ν΄ αφήσει το κουβαδάκι του και απ΄ την παραλία, να πάρει τα βουνά και τα λαγκάδια, προς άγραν οπαδών.
Απόπληκτοι οι συνέλληνες, που μέσα σε μια μέρα μετατράπηκαν σε κυρίαρχο λαό πριν στεγνώσει το αντηλιακό τους, είδαν να χάνονται κατεστημένες αξίες (τα μπάνια του λαού, ντε!) και αντιμετώπισαν την πρόσκληση στο καθήκον του εκλέγειν, ως πρόκληση στην νοημοσύνη τους: Τα παιδία παίζει εν ώρα κοινής ησυχίας – άρον, άρον πάταξον αυτά.
Το ενύπνιον του πρωθυπουργού, ο οποίος ως η Τήνιος μοναχή Πελαγία δέχθηκε μήνυμα, όχι από την Μεγαλόχαρη, αλλά από τον Επικρατείας Θεόδωρο να αναζητήσει στ΄ αποκαΐδια την θαυματουργή εικόνα του πεφωτισμένου ηγέτη, δεν βγήκε αληθινό. Ίσως γιατί ο κ. Κώστας κοιμόταν ξεσκέπαστος λόγω που το θερμόμετρο χτύπαγε σαράντα και όπως όλοι ξέρουμε, τα όνειρα βγαίνουν ανάποδα όταν τα βλέπεις ξεσκέπαστος.
Οι οιωνοί όπως άλλωστε και οι χρησμοί, εμπεριέχουν τον κίνδυνο της παρερμηνείας. Η αυγουστιάτικη ηλιόλουστη ημέρα, που ο Κωστάκιος Καραμανλής επέλεξε, δεν ήταν καλοκαιρία για την πολιτική σκηνή. Οι σφοδροί άνεμοι και ο καύσων, δύο παράμετροι που συνεχίσθηκαν και εντάθηκαν, την μετατρέψαν στον «κακό της τον καιρό».
Πως λοιπόν θες εσύ, Βύρωνά μου, «για καλοκαίρια να μιλάμε»;
Οι ανέλεγκτες φωτιές φώτισαν το ξεχαρβάλωμα του κρατικού μηχανισμού και όλοι θυμήθηκαν ότι οι ρίζες του ανάγονται στην ανδρεοπαπανδρεϊκή Πασοκοκρατία. Η ανάδειξη του ζητήματος της κρατικής αβελτηρίας σε αντιπολιτευτική σημαία, μαζί με το σκάνδαλο των ομολόγων που αβίαστα έφερνε στη μνήμη το άλλο παρεμφερές σκάνδαλο του χρηματιστηρίου, αποκάλυψαν το αληθινό πρόσωπο των κομμάτων εξουσίας στους περισσότερο σκεπτόμενους πολίτες – ψηφοφόρους.
Οι εκλογές που διεξήχθησαν την Κυριακή μεταξύ της14ης (του Σταυρού) και της 17ης (Σοφίας, Πίστεως και Αγάπης) Σεπτεμβρίου, τιμώρησαν τον νικητή, να καταγάγει μεγαλύτερη από όσο επιθυμούσε νίκη, ανοίγοντας έτσι τον ασκό του Αιόλου και παραδίδοντας στους ανέμους που ξεχύθηκαν απ΄ αυτόν, τον βολικότερο αντίπαλο που μπορούσε πρωθυπουργός να ονειρευτεί.
Ήταν οι πιο άοσμες , ήπιες ,άνευρες, αδιάφορες και βιαστικά διεκπεραιωτικές εκλογές των τελευταίων 50 χρόνων κι όμως οι πιο ουσιαστικές καθώς σηματοδοτούν το τέλος μιας εποχής. Της εποχής της μεταπολίτευσης, των δυο μονομάχων, του άσπρου και του μαύρου. Αν όχι οι επόμενες, σίγουρα οι μεθεπόμενες εκλογές, θα αναδείξουν συμμαχίες ευρωπαϊκού τύπου.
Οι νουνεχείς εκ των τήλε- θεωμένων τις εξελίξεις παρατηρητών, προείδαν το αποτέλεσμα της 17ης κρίνοντες από το θεματικά ανούσιο πλην αποκαλυπτικότατο «ντιμπέιτ». Είδαν εκεί τον προβληματισμένο υπηρεσιακό πρωθυπουργό να μετρά τα σφάλματά του κρατώντας τα δάχτυλα μόνο του ενός χεριού του και, ως άλλος Πάριος, να σπαράζει απευθυνόμενος στον εκ δεξιών του Γιωργάκη, σθεντορεία τη φωνή, πως «τα δικά σου σφάλματα του κόσμου όλα τα δάχτυλα».
Είδαν τον αρχηγό του ΠαΣοΚ να απαγγέλει σχεδόν αψεγάδιαστα το οικονομικό πρόγραμμα που είχε εκπονήσει ο ουτοπικός Μίμης και να αντιπαρέρχεται (όπως ακριβώς τον είχε συμβουλέψει) το που θα βρεθούν χρήματα για την πραγμάτωση του. Όπως τον είδαν να φορά αδέξια την λεοντή του στιβαρού αρχηγού, χρησιμοποιώντας το «εγώ» και το κτητικό «μου», κόντρα στην προσωπικότητά του, καθ’ υπόδειξιν του «στρατηγού» Λαλιώτη που κλήθηκε επειγόντως να μερεμετίσει το ηγετικό προφίλ.
Είδαν την υπέρμαχο παντός του Δημόσιου και Κρατικού Αλέκα, να παραδέχεται ευθαρσώς το παράπτωμα της προτίμησης του ιδιωτικού σχολείου για το παιδί της και να κερδίζει εξ αυτού παρά τις ξινές επικρίσεις των αρτιριοσκληρωτικών συντρόφων της την συμπάθεια των αστών που για πρώτη φορά ψήφισαν ΚΚΕ.
Είδαν ακόμα τον αρχηγό του πιο ανομοιογενούς με εξαίρεση το συγκυριακό «ΛαΟΣ» κόμματος να αρθρώνει τον πιο δομημένο πολιτικό λόγο στοχεύοντας στο περιβάλλον που οι δυο μονομάχοι κακοποιούν χάριν της δασοκτόνου οικοπεδομανίας των οπαδών τους και στην Παιδεία, που και οι δύο τους έχουν κακοδιαχειριστεί, καταφέρνοντας τις 33 από τις 36 φορές που μίλησε να αποσώσει τον λόγο του όταν το χρονόμετρο έδειχνε «00».
Είδαν τέλος τον αυτοδημιούργητο καιροσκόπο πρόεδρο να εξηγεί στην μικρή Αναστασία ότι για να γίνεις πρωθυπουργός πρέπει να λέγεσαι Καραμανλής ή Παπανδρέου, χωρίς να υπολογίζει πως ένας άλλος αυτοδημιούργητος πλην νομέας έστω εκ μετονομασίας, του λαμπρού ιστορικού ονόματος Βενιζέλος, θα προστεθεί ως επόμενος κρίκος στην αλυσίδα των βαρέων, αλλά όχι ανθυγιεινών, επιθέτων στα οποία σύντομα θα περιλαμβάνεται και το (μεταμφιεσμένο σε Μπακογιάννη) Μητσοτάκης.
Δεν λησμονώ, απλώς αποτιμώ τον υπερτιμημένο ως αγκάθι στα πλευρά του θριαμβευτή Καρατζαφέρη, κ. Παπαθεμελή, στα λοιπά κόμματα- που για πρώτη φορά συγκέντρωσαν το 3,1% των ψήφων- και όλοι είδαμε να εκλιπαρεί να μην συγχέεται η αληθής προς Πατρίδα και Θεόν αγάπη του, με εκείνην του ευκαιριστή αντιπάλου του.
Πολλοί μιλούν - εδώ κυριολεκτικά, όχι ΠαΣοΚικά – για Πύρρειο νίκη της Ν.Δ. Α(κατα)νόητο, αφού οι μεγαλύτερες απώλειες της ήσαν ο αποκλεισμός της κ. Μαριορής Γιαννάκου – όλα τά’ χε, ακόμα και τον φερετζέ της ιστορίας – των κ. Καλού, Καρά και Βασιλείου, ενώ οι 152 βουλευτές, της επιτρέπουν να επισύει την διάλυση και να δαμάζει τους εξ αυτών απείθαρχους. Εκτός αν οι διαδοσίες αυτοί επιμερίζουν τον καρατομούμενο «Γιωργκο» στους στρατηγικούς εταίρους του κ. Καραμανλη.
Άλλωστε οι Ρωμαίοι συνήθιζαν να λένε «ουαί τοις ηττημένοις». Και στην περίπτωσή μας, οι ηττημένοι είναι δύο: Ο «Γιώργκος» και η μητέρα του, που προφήτευε ότι θα ευτυχήσει να είναι η μόνη γυναίκα που υπήρξε νύφη, σύζυγος και μητέρα πρωθυπουργού…
Ένας Καντερές, έστω και σε καλή εκλόγιμη σειρά, δεν φέρνει την Άνοιξη. Κι’ αυτό όφειλε να το γνωρίζει ο εκ των επιγόνων κ. Κ. Καραμανλής όταν βιαστικά, επιστρέφοντας από την Τήνο στη Ραφήνα, έκλεινε το ραντεβού με τους λουόμενους εν δυνάμει ψηφοφόρους, μεσούσης της καταστροφικότερης σε ιδιωτική περιουσία πυρκαγιάς της Πεντέλης, που ακολούθησε τον αφανισμό της Πάρνηθας.
Το αφελώς λογικοφανές επιχείρημα του βάρδου Πασχάλη εκ του οποίου συνάγεται ότι η καλοκαιρία κατά την πρώτη επαφή –γνωριμία εξασφαλίζει ανέφελη, ειδυλλιακή σχέση στους μελλούμενους εραστές, έπεισε τον ανιψιό του Εθνάρχη ότι η συγκυρία ήταν κατάλληλη για να υφαρπάσει τη λαϊκή εντολή. Υποχρέωσε λοιπόν τον έτερο Καπαδοκη, τον εγγονό του Γέρου της Δημοκρατίας και γιό του Πατέρα του Τρίτου Δρόμου προς τον Σοσιαλισμό, ν΄ αφήσει το κουβαδάκι του και απ΄ την παραλία, να πάρει τα βουνά και τα λαγκάδια, προς άγραν οπαδών.
Απόπληκτοι οι συνέλληνες, που μέσα σε μια μέρα μετατράπηκαν σε κυρίαρχο λαό πριν στεγνώσει το αντηλιακό τους, είδαν να χάνονται κατεστημένες αξίες (τα μπάνια του λαού, ντε!) και αντιμετώπισαν την πρόσκληση στο καθήκον του εκλέγειν, ως πρόκληση στην νοημοσύνη τους: Τα παιδία παίζει εν ώρα κοινής ησυχίας – άρον, άρον πάταξον αυτά.
Το ενύπνιον του πρωθυπουργού, ο οποίος ως η Τήνιος μοναχή Πελαγία δέχθηκε μήνυμα, όχι από την Μεγαλόχαρη, αλλά από τον Επικρατείας Θεόδωρο να αναζητήσει στ΄ αποκαΐδια την θαυματουργή εικόνα του πεφωτισμένου ηγέτη, δεν βγήκε αληθινό. Ίσως γιατί ο κ. Κώστας κοιμόταν ξεσκέπαστος λόγω που το θερμόμετρο χτύπαγε σαράντα και όπως όλοι ξέρουμε, τα όνειρα βγαίνουν ανάποδα όταν τα βλέπεις ξεσκέπαστος.
Οι οιωνοί όπως άλλωστε και οι χρησμοί, εμπεριέχουν τον κίνδυνο της παρερμηνείας. Η αυγουστιάτικη ηλιόλουστη ημέρα, που ο Κωστάκιος Καραμανλής επέλεξε, δεν ήταν καλοκαιρία για την πολιτική σκηνή. Οι σφοδροί άνεμοι και ο καύσων, δύο παράμετροι που συνεχίσθηκαν και εντάθηκαν, την μετατρέψαν στον «κακό της τον καιρό».
Πως λοιπόν θες εσύ, Βύρωνά μου, «για καλοκαίρια να μιλάμε»;
Οι ανέλεγκτες φωτιές φώτισαν το ξεχαρβάλωμα του κρατικού μηχανισμού και όλοι θυμήθηκαν ότι οι ρίζες του ανάγονται στην ανδρεοπαπανδρεϊκή Πασοκοκρατία. Η ανάδειξη του ζητήματος της κρατικής αβελτηρίας σε αντιπολιτευτική σημαία, μαζί με το σκάνδαλο των ομολόγων που αβίαστα έφερνε στη μνήμη το άλλο παρεμφερές σκάνδαλο του χρηματιστηρίου, αποκάλυψαν το αληθινό πρόσωπο των κομμάτων εξουσίας στους περισσότερο σκεπτόμενους πολίτες – ψηφοφόρους.
Οι εκλογές που διεξήχθησαν την Κυριακή μεταξύ της14ης (του Σταυρού) και της 17ης (Σοφίας, Πίστεως και Αγάπης) Σεπτεμβρίου, τιμώρησαν τον νικητή, να καταγάγει μεγαλύτερη από όσο επιθυμούσε νίκη, ανοίγοντας έτσι τον ασκό του Αιόλου και παραδίδοντας στους ανέμους που ξεχύθηκαν απ΄ αυτόν, τον βολικότερο αντίπαλο που μπορούσε πρωθυπουργός να ονειρευτεί.
Ήταν οι πιο άοσμες , ήπιες ,άνευρες, αδιάφορες και βιαστικά διεκπεραιωτικές εκλογές των τελευταίων 50 χρόνων κι όμως οι πιο ουσιαστικές καθώς σηματοδοτούν το τέλος μιας εποχής. Της εποχής της μεταπολίτευσης, των δυο μονομάχων, του άσπρου και του μαύρου. Αν όχι οι επόμενες, σίγουρα οι μεθεπόμενες εκλογές, θα αναδείξουν συμμαχίες ευρωπαϊκού τύπου.
Οι νουνεχείς εκ των τήλε- θεωμένων τις εξελίξεις παρατηρητών, προείδαν το αποτέλεσμα της 17ης κρίνοντες από το θεματικά ανούσιο πλην αποκαλυπτικότατο «ντιμπέιτ». Είδαν εκεί τον προβληματισμένο υπηρεσιακό πρωθυπουργό να μετρά τα σφάλματά του κρατώντας τα δάχτυλα μόνο του ενός χεριού του και, ως άλλος Πάριος, να σπαράζει απευθυνόμενος στον εκ δεξιών του Γιωργάκη, σθεντορεία τη φωνή, πως «τα δικά σου σφάλματα του κόσμου όλα τα δάχτυλα».
Είδαν τον αρχηγό του ΠαΣοΚ να απαγγέλει σχεδόν αψεγάδιαστα το οικονομικό πρόγραμμα που είχε εκπονήσει ο ουτοπικός Μίμης και να αντιπαρέρχεται (όπως ακριβώς τον είχε συμβουλέψει) το που θα βρεθούν χρήματα για την πραγμάτωση του. Όπως τον είδαν να φορά αδέξια την λεοντή του στιβαρού αρχηγού, χρησιμοποιώντας το «εγώ» και το κτητικό «μου», κόντρα στην προσωπικότητά του, καθ’ υπόδειξιν του «στρατηγού» Λαλιώτη που κλήθηκε επειγόντως να μερεμετίσει το ηγετικό προφίλ.
Είδαν την υπέρμαχο παντός του Δημόσιου και Κρατικού Αλέκα, να παραδέχεται ευθαρσώς το παράπτωμα της προτίμησης του ιδιωτικού σχολείου για το παιδί της και να κερδίζει εξ αυτού παρά τις ξινές επικρίσεις των αρτιριοσκληρωτικών συντρόφων της την συμπάθεια των αστών που για πρώτη φορά ψήφισαν ΚΚΕ.
Είδαν ακόμα τον αρχηγό του πιο ανομοιογενούς με εξαίρεση το συγκυριακό «ΛαΟΣ» κόμματος να αρθρώνει τον πιο δομημένο πολιτικό λόγο στοχεύοντας στο περιβάλλον που οι δυο μονομάχοι κακοποιούν χάριν της δασοκτόνου οικοπεδομανίας των οπαδών τους και στην Παιδεία, που και οι δύο τους έχουν κακοδιαχειριστεί, καταφέρνοντας τις 33 από τις 36 φορές που μίλησε να αποσώσει τον λόγο του όταν το χρονόμετρο έδειχνε «00».
Είδαν τέλος τον αυτοδημιούργητο καιροσκόπο πρόεδρο να εξηγεί στην μικρή Αναστασία ότι για να γίνεις πρωθυπουργός πρέπει να λέγεσαι Καραμανλής ή Παπανδρέου, χωρίς να υπολογίζει πως ένας άλλος αυτοδημιούργητος πλην νομέας έστω εκ μετονομασίας, του λαμπρού ιστορικού ονόματος Βενιζέλος, θα προστεθεί ως επόμενος κρίκος στην αλυσίδα των βαρέων, αλλά όχι ανθυγιεινών, επιθέτων στα οποία σύντομα θα περιλαμβάνεται και το (μεταμφιεσμένο σε Μπακογιάννη) Μητσοτάκης.
Δεν λησμονώ, απλώς αποτιμώ τον υπερτιμημένο ως αγκάθι στα πλευρά του θριαμβευτή Καρατζαφέρη, κ. Παπαθεμελή, στα λοιπά κόμματα- που για πρώτη φορά συγκέντρωσαν το 3,1% των ψήφων- και όλοι είδαμε να εκλιπαρεί να μην συγχέεται η αληθής προς Πατρίδα και Θεόν αγάπη του, με εκείνην του ευκαιριστή αντιπάλου του.
Πολλοί μιλούν - εδώ κυριολεκτικά, όχι ΠαΣοΚικά – για Πύρρειο νίκη της Ν.Δ. Α(κατα)νόητο, αφού οι μεγαλύτερες απώλειες της ήσαν ο αποκλεισμός της κ. Μαριορής Γιαννάκου – όλα τά’ χε, ακόμα και τον φερετζέ της ιστορίας – των κ. Καλού, Καρά και Βασιλείου, ενώ οι 152 βουλευτές, της επιτρέπουν να επισύει την διάλυση και να δαμάζει τους εξ αυτών απείθαρχους. Εκτός αν οι διαδοσίες αυτοί επιμερίζουν τον καρατομούμενο «Γιωργκο» στους στρατηγικούς εταίρους του κ. Καραμανλη.
Άλλωστε οι Ρωμαίοι συνήθιζαν να λένε «ουαί τοις ηττημένοις». Και στην περίπτωσή μας, οι ηττημένοι είναι δύο: Ο «Γιώργκος» και η μητέρα του, που προφήτευε ότι θα ευτυχήσει να είναι η μόνη γυναίκα που υπήρξε νύφη, σύζυγος και μητέρα πρωθυπουργού…
Ήταν οι πιο άοσμες , ήπιες ,άνευρες, αδιάφορες και βιαστικά διεκπεραιωτικές εκλογές των τελευταίων 50 χρόνων κι όμως οι πιο ουσιαστικές
