Οι εκλογές ως χρήμα
Πως οι ομοιότητες μεταξύ του "κυρίαρχου λαού" και της... απλής πουτάνας μπλέκονται με τα σενάρια για πρόωρες και ά-καιρες εκλογές.
Το καλοκαίρι ο λαός μπανι(α)ζεται, ενώ αντιθέτως η πουτάνα λούζεται ολοχρονίς. Μια άλλη μεταξύ τους διαφορά είναι ότι ο ένας «αποφαίνεται» κατά διαστήματα, συνήθως τετραετή, ενώ η άλλη φαίνεται καθημερινώς, αν πιστέψουμε το ρητό «θέλει η π… να κρυφτεί μα η χαρά δεν την αφήνει».
Στις ομοιότητες καταλέγονται αφενός ότι και οι δύο ασκούν τα καθήκοντα τους βάσει βιβλιαρίου, ο μεν εκλογικού, η δε υγείας και αφετέρου πως ποδηγετούνται από τους γνωστούς μας νταβατζήδες είτε της εξουσίας, είτε τους απλούς πορνοβοσκούς , οι οποίοι νέμονται την εξουσία που «πηγάζει από τον λαό» στην πρώτη περίπτωση ή την άλλη που σέρνει τα καράβια, στη δεύτερη.
Όλα όμως έχουν τον τρόπο τους, τον τόπο και τον χρόνο τους- εξ ου και το γνωστόν «ο χρόνος είναι κρίμα». Α, το timing είναι πολύ σπουδαίο πράγμα όπως πρώτος δίδαξε ο κ. Εβερτ, γνωστός εκλογομάγειρος που έφτασε τα ύπατα αξιώματα (εσωκομματικώς) γι’ αυτή του την γνώση και που όμως δεν μπόρεσε να υπηρετήσει τα δικά του συμφέροντα, εγκαίρως.
Τα σενάρια για τις πρόωρες, τις α-καιρες, εκλογές, αρχίζουν συνήθως μετά τις εκατό μέρες ζωής της εκλεγείσας κυβέρνησης. Έχουν προηγηθεί συνεντεύξεις, δηλώσεις και εξαγγελίες από τους νικητές για τις προτεραιότητες που έχουν θέσει για τους τρεις πρώτους μήνες δραστηριότητας του νεοσύστατου υπουργικού συμβουλίου.
Πάντα κάτι γίνεται και οι προθέσεις των συνεντευξιαζομένων διαψεύδονται, είτε επειδή τα στελέχη αποδεικνύονται κατώτερα των προσδοκιών του επιλέγοντος, είτε επειδή οι συνθήκες είναι αντίξοες. Οι πρώτες προβλέψεις για ανασχηματισμό εμφανίζονται.Αναπαράγονται, τροποποιούνται, τροφοδοτούνται, μετασχηματίζονται και ξαφνικά προκύπτει το ερώτημα των πρόωρων εκλογών στις οποίες ενδέχεται να καταφύγει ο θριαμβευτής των εκλογών προκειμένου να διασφαλίσει τη θέση του και να κάμψει τις εσωκομματικές αντιδράσεις.
Βέβαια, όλα αυτά προϋποθέτουν ότι οι αναλύσεις που προηγήθηκαν αποδεικνύουν πως το πρόβλημα της κυβέρνησης είναι μείζον του κόστους που συνεπάγονται οι πρόωρες εκλογές, ενώ το όφελος υπερβαίνει κατά πολύ τις συνέπειες της ανυπακοής, ή έστω της μετά δυσφορίας συναίνεσης του προεδρεύοντος του υπουργικού συμβουλίου.
Η πρώτη αμφισβήτηση της λαϊκής ετυμηγορίας έχει διατυπωθεί και «ο δημοσιογράφος», όπως λένε Ευαγγελάτοι, Τριανταφυλλόπουλοι και Χατζηνικολάοι, συνήθως προσκείμενος στην αντιπολίτευση– ή υποκεινούμενος απ’ αυτήν- έχει εγγράψει στο ενεργητικό του την πρωτιά. Η «φιλολογία» που έπεται για τρεις έως πέντε μέρες συνήθως δίνει την ευκαιρία στις φίλιες δυνάμεις να αντεπιτεθούν θυμίζοντας τις διαφορές των πατρόνων τους από τους … εχθρούς και να διατυπώσουν τον ισχυρισμό πως οι κρατούντες έχουν αμέριστη την εμπιστοσύνη του λαού, των αντιπροσώπων του κ.λπ. κ.λπ…
Στο εξάμηνο, έρχεται η δεύτερη αμφισβήτηση, πιθανώς αυτή την φορά από προσκείμενα στους εκτός κυβέρνησης υπουργήσιμους βουλευτές … παπαγαλάκια, οι οποίοι μιλούν για αγανάκτηση στις διάφορες περιφέρειες – η Κρήτη και η Πελοπόννησος πρώτες στη λίστα – επειδή δεν αξιοποιήθηκαν οι τοπικοί άρχοντες και δεν εκπροσωπήθηκε το… φίλαθλο κοινό στην εξουσία.
Παίρνουν, τότε, αμπάριζα οι δημοσιογράφοι που υποτίθεται ότι καταγράφουν τον παλμό της αντιπολίτευσης και μιλούν για το ανεπιτυχές έργο του κορυβαντιόντος πριν τις εκλογές εκλογικού προγράμματος, βάσει του οποίου ο λαός παρασύρθηκε και ψήφισε τους εκμαυλιστές του.
Η προσφυγή στις κάλπες, λένε οι τελευταίοι, θα αποδείξει την αλήθεια των ισχυρισμών τους. Ένα ήσσονος σημασίας στέλεχος της κυβέρνησης, κομπορημονεί περί «λαϊκής βούλησης» που εκφράστηκε και ενέκρινε πρόγραμμα και πολιτική που εφαρμόζει το κόμμα του και περί φλυναφημάτων των εκτός εξουσίας, των οποίων την πίκρα αντιλαμβάνεται.Με δεδομένο ότι οι εκλογές στην Ελλάδα διεξάγονται είτε Φθινόπωρο, είτε Άνοιξη, έχουμε αρχές Καλοκαιριού ή αρχές Χειμώνα, εποχές που είναι ακατάλληλες βάσει μιας μυστηριώδους ιθαγενούς συνθήκης για διενέργεια εκλογών.
Άρα, οι φωστήρες προβλέπουν πως το μοιραίο θα συντελεσθεί εντός τριών ή εννέα μηνών. Θες τα ευρωπαϊκά προγράμματα (πρώτο, δεύτερο, τρίτο), θες συγκεκριμένες πράξεις – παραλήψεις της κυβέρνησης, θες οι λανθασμένοι χειρισμοί προβλημάτων που απασχολούν την κοινή γνώμη, συνηγορούν υπέρ της πρώτης ή της δεύτερης λύσης.
Είναι τώρα η ώρα ενός δευτεροκλασάτου κυβερνητικού στελέχους, έστω του αναπληρωτή κυβερνητικού εκπρόσωπου να διαψεύσει τις «φήμες». Ωστόσο, έχουμε ήδη την δεύτερη εκλογολογία και την πλέον σημαντική υποχρέωση της κυβέρνησης να την απορρίψει.
Μ’ αυτά και μ’ εκείνα, έχουμε ξεπεράσει τον πρώτο χρόνο της νέας … διακυβέρνησης, η οποία καλείται να προβεί σε απολογισμό των πεπραγμένων της, σε σχέση με τις εξαγγελίες της.
Εδώ, την σκυτάλη παίρνουν οι εταιρίες δημοσκοπήσεων, οι οποίες σε ερωτηματολόγια που περιλαμβάνουν απορρυπαντικά, αντιηλιακά, δημητριακά ολικής αλέσεως και οδοντόκρεμες, θέτουν το καίριο ερώτημα του καταλληλότερου για την διακυβέρνηση του κράτους.
Λένε μερικοί, πως οι ερωτώμενοι απαντούν μιμούμενοι τον τρόπο με τον οποίο οι δικαστές αποφαίνονται, κρίνοντες τις μεταξύ διαδίκων αντιδικίες: δηλαδή, ανάλογα με το πώς έχουν ξυπνήσει. Άλλοι, ισχυρίζονται ότι οι απαντήσεις ποικίλουν ανάλογα με τα τελευταία προβλήματα που απασχόλησαν τους ερωτώμενους και επέλυσε η κυβέρνηση και άλλοι, πως τα αποτελέσματα, μαγειρεύονται ανάλογα με αυτό που θέλει να ακούσει ο εντολεύς της δημοσκόπησης.
Και στις τρεις περιπτώσεις, το σίγουρο είναι πως ο πρωθυπουργός θα είναι «καταλληλότερος» έστω και αν ο ερωτώμενος είναι πολιτικός αντίπαλός του εφ’ όσον προσδοκεί τον διορισμό ενός μέλους της ευρύτερης οικογένειάς του, στην πυροσβεστική, την αγροφυλακή, την τράπεζα ή τα ΕΛ.ΤΑ..
Το αποτέλεσμα, πάντως, είναι πως η κυβέρνηση, αναβαπτισμένη από τις απαντήσεις των δύο στις τρεις (ή των τεσσάρων στις πέντε) σφυγμομετρήσεων επαίρεται για την στήριξη του εκλογικού σώματος, τις σωστές επιλογές της και την σοφή επίλυση των προβλημάτων του λαού, τον οποίο υπηρετεί, κ.α. μαλακίες.
Παίρνει έτσι πίστωση έξι μηνών ακόμα, από τους εκλογολόγους δημοσιο-λογούντες. Πλησιάζουμε, όμως στα δύο χρόνια και οι … επισπεύδοντες έχουν λόγο να αδημονούν. Παλαιότεροι, σοφοί πρωθυπουργοί, αναβάπτισαν την εξουσία τους στο διάστημα μεταξύ δύο και δυόμιση χρόνων, ανοίγοντες τους κρουνούς του κρατικού κορβανά υπέρ των εμπλεκομένων στην διαδικασία προβολής και καθιέρωσης των εκλεκτών υποψηφίων.
Είναι πολλά τα λεφτά – και συγκεκριμένοι οι αποδέκτες – γιε μου. Και δεν είναι μόνον αυτά, είναι το κύρος, οι συμμαχίες που συνομολογούνται, οι «φιλίες» που σφυρηλατούνται και η εξάρτηση που δημιουργείται από τη σχέση αιτούντος και παρόχου δημοσίου βήματος. Είναι ακόμα οι στρατιές πολιτευτών, που περιμένουν να ενταχτούν στις λίστες των υποψήφιων βουλευτών, είναι εκείνοι που πρέπει να σταθμήσουν τα υπέρ και τα κατά, πριν εγκαταλείψουν την θέση που κατέχουν για να περιληφθούν σ’ αυτές, χωρίς το κώλυμα που επισύρει την ακυρότητα της εκλογής τους, είναι όσοι πρέπει να επιλέξουν αν θα ζητήσουν την ενδιάμεση ανακύρηξή τους σε υποψήφιους της τοπικής αυτοδιοίκησης ή της ευρωβουλής, είναι, τέλος, όσοι πρέπει να επισπεύσουν βαφτίσια, στεφανώματα, γάμους και χρηματοδότες μέσα από κουμπαριές και άλλα … κολλητηλίκια.
Στα τρία χρόνια, έχει ήδη επέλθει ένας ή παραπάνω μίνι ανασχηματισμοί, έχουν διαγραφεί από κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση ένα 2– 3% ζωηρών ή παραπτωματιών στελεχών και έχουν ανακύψει προβλήματα κακοδιαχείρησης ή αυταρχικής εξουσίας. Ήδη η αντιπολίτευση, όχι απαραίτητα η αξιωματική, αρθρώνει αίτημα προσφυγής στις κάλπες, η συζήτηση γενικεύεται και ο ίδιος ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ή ο πρωθυπουργός διαψεύδουν το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών.
Πάντα, βεβαίως, προκύπτει η ηλίθια άποψη ότι η προσφυγή στις εκλογές, ανήκει στην διακριτική ευχέρεια του πρωθυπουργού, ενώ επισημαίνεται βαρύγδουπα ότι οι εκλογές και η υποτίμηση του νομίσματος, δεν προαναγγέλλονται.
Κανείς δεν αμφισβητεί την δυνατότητα του προέδρου της κυβέρνησης να αιφνιδιάσει τους «εχθρούς» του, επικαλούμενος εθνικό θέμα και κανείς από όσους ονειρεύονται εκλογές κάθε ενάμιση χρόνο δεν θέλει να πιστέψει ότι αυτή η χώρα έφτασε εκ των πραγμάτων στην κατάντια να υποχρεώνεται να διεξαγάγει εκλογές κάθε τέσσερα χρόνια, όπως κάνουν όλα τα πολιτισμένα κράτη, με εξαίρεση την Ιταλία.
Τώρα το ζήτημα που τίθεται από αναλυτές τύπου Τράγκα ή Κακαουνάκη είναι πόσους μήνες νωρίτερα από την συμπλήρωση της τετραετίας θα επιλέξει το κυβερνόν κόμμα την αναμέτρησή του με την αντιπολίτευση. Από αυτό θα κριθεί η δική τους αξιοπιστία, το ορθό των προβλέψεών τους, οι αιτιάσεις και οι αφορισμοί τους, ο άξιος μισθός τους ως τηλε-σχολιαστών και η επιρροή τους στην κυβέρνηση που θα σχηματισθεί με την νέα λαϊκή ετυμηγορία.
Αυτή η πρακτική, σύμφυτη με την δημιουργία του ελληνικού κράτους, συνετέλεσε τα μάλα στην διαστρέβλωση του περί χρόνου γνωμικού που παραδίδεται πλέον στις νεότερες γενιές, ως «ο χρόνος είναι χρήμα».
Στις ομοιότητες καταλέγονται αφενός ότι και οι δύο ασκούν τα καθήκοντα τους βάσει βιβλιαρίου, ο μεν εκλογικού, η δε υγείας και αφετέρου πως ποδηγετούνται από τους γνωστούς μας νταβατζήδες είτε της εξουσίας, είτε τους απλούς πορνοβοσκούς , οι οποίοι νέμονται την εξουσία που «πηγάζει από τον λαό» στην πρώτη περίπτωση ή την άλλη που σέρνει τα καράβια, στη δεύτερη.
Όλα όμως έχουν τον τρόπο τους, τον τόπο και τον χρόνο τους- εξ ου και το γνωστόν «ο χρόνος είναι κρίμα». Α, το timing είναι πολύ σπουδαίο πράγμα όπως πρώτος δίδαξε ο κ. Εβερτ, γνωστός εκλογομάγειρος που έφτασε τα ύπατα αξιώματα (εσωκομματικώς) γι’ αυτή του την γνώση και που όμως δεν μπόρεσε να υπηρετήσει τα δικά του συμφέροντα, εγκαίρως.
Τα σενάρια για τις πρόωρες, τις α-καιρες, εκλογές, αρχίζουν συνήθως μετά τις εκατό μέρες ζωής της εκλεγείσας κυβέρνησης. Έχουν προηγηθεί συνεντεύξεις, δηλώσεις και εξαγγελίες από τους νικητές για τις προτεραιότητες που έχουν θέσει για τους τρεις πρώτους μήνες δραστηριότητας του νεοσύστατου υπουργικού συμβουλίου.
Πάντα κάτι γίνεται και οι προθέσεις των συνεντευξιαζομένων διαψεύδονται, είτε επειδή τα στελέχη αποδεικνύονται κατώτερα των προσδοκιών του επιλέγοντος, είτε επειδή οι συνθήκες είναι αντίξοες. Οι πρώτες προβλέψεις για ανασχηματισμό εμφανίζονται.Αναπαράγονται, τροποποιούνται, τροφοδοτούνται, μετασχηματίζονται και ξαφνικά προκύπτει το ερώτημα των πρόωρων εκλογών στις οποίες ενδέχεται να καταφύγει ο θριαμβευτής των εκλογών προκειμένου να διασφαλίσει τη θέση του και να κάμψει τις εσωκομματικές αντιδράσεις.
Βέβαια, όλα αυτά προϋποθέτουν ότι οι αναλύσεις που προηγήθηκαν αποδεικνύουν πως το πρόβλημα της κυβέρνησης είναι μείζον του κόστους που συνεπάγονται οι πρόωρες εκλογές, ενώ το όφελος υπερβαίνει κατά πολύ τις συνέπειες της ανυπακοής, ή έστω της μετά δυσφορίας συναίνεσης του προεδρεύοντος του υπουργικού συμβουλίου.
Η πρώτη αμφισβήτηση της λαϊκής ετυμηγορίας έχει διατυπωθεί και «ο δημοσιογράφος», όπως λένε Ευαγγελάτοι, Τριανταφυλλόπουλοι και Χατζηνικολάοι, συνήθως προσκείμενος στην αντιπολίτευση– ή υποκεινούμενος απ’ αυτήν- έχει εγγράψει στο ενεργητικό του την πρωτιά. Η «φιλολογία» που έπεται για τρεις έως πέντε μέρες συνήθως δίνει την ευκαιρία στις φίλιες δυνάμεις να αντεπιτεθούν θυμίζοντας τις διαφορές των πατρόνων τους από τους … εχθρούς και να διατυπώσουν τον ισχυρισμό πως οι κρατούντες έχουν αμέριστη την εμπιστοσύνη του λαού, των αντιπροσώπων του κ.λπ. κ.λπ…
Στο εξάμηνο, έρχεται η δεύτερη αμφισβήτηση, πιθανώς αυτή την φορά από προσκείμενα στους εκτός κυβέρνησης υπουργήσιμους βουλευτές … παπαγαλάκια, οι οποίοι μιλούν για αγανάκτηση στις διάφορες περιφέρειες – η Κρήτη και η Πελοπόννησος πρώτες στη λίστα – επειδή δεν αξιοποιήθηκαν οι τοπικοί άρχοντες και δεν εκπροσωπήθηκε το… φίλαθλο κοινό στην εξουσία.
Παίρνουν, τότε, αμπάριζα οι δημοσιογράφοι που υποτίθεται ότι καταγράφουν τον παλμό της αντιπολίτευσης και μιλούν για το ανεπιτυχές έργο του κορυβαντιόντος πριν τις εκλογές εκλογικού προγράμματος, βάσει του οποίου ο λαός παρασύρθηκε και ψήφισε τους εκμαυλιστές του.
Η προσφυγή στις κάλπες, λένε οι τελευταίοι, θα αποδείξει την αλήθεια των ισχυρισμών τους. Ένα ήσσονος σημασίας στέλεχος της κυβέρνησης, κομπορημονεί περί «λαϊκής βούλησης» που εκφράστηκε και ενέκρινε πρόγραμμα και πολιτική που εφαρμόζει το κόμμα του και περί φλυναφημάτων των εκτός εξουσίας, των οποίων την πίκρα αντιλαμβάνεται.Με δεδομένο ότι οι εκλογές στην Ελλάδα διεξάγονται είτε Φθινόπωρο, είτε Άνοιξη, έχουμε αρχές Καλοκαιριού ή αρχές Χειμώνα, εποχές που είναι ακατάλληλες βάσει μιας μυστηριώδους ιθαγενούς συνθήκης για διενέργεια εκλογών.
Άρα, οι φωστήρες προβλέπουν πως το μοιραίο θα συντελεσθεί εντός τριών ή εννέα μηνών. Θες τα ευρωπαϊκά προγράμματα (πρώτο, δεύτερο, τρίτο), θες συγκεκριμένες πράξεις – παραλήψεις της κυβέρνησης, θες οι λανθασμένοι χειρισμοί προβλημάτων που απασχολούν την κοινή γνώμη, συνηγορούν υπέρ της πρώτης ή της δεύτερης λύσης.
Είναι τώρα η ώρα ενός δευτεροκλασάτου κυβερνητικού στελέχους, έστω του αναπληρωτή κυβερνητικού εκπρόσωπου να διαψεύσει τις «φήμες». Ωστόσο, έχουμε ήδη την δεύτερη εκλογολογία και την πλέον σημαντική υποχρέωση της κυβέρνησης να την απορρίψει.
Μ’ αυτά και μ’ εκείνα, έχουμε ξεπεράσει τον πρώτο χρόνο της νέας … διακυβέρνησης, η οποία καλείται να προβεί σε απολογισμό των πεπραγμένων της, σε σχέση με τις εξαγγελίες της.
Εδώ, την σκυτάλη παίρνουν οι εταιρίες δημοσκοπήσεων, οι οποίες σε ερωτηματολόγια που περιλαμβάνουν απορρυπαντικά, αντιηλιακά, δημητριακά ολικής αλέσεως και οδοντόκρεμες, θέτουν το καίριο ερώτημα του καταλληλότερου για την διακυβέρνηση του κράτους.
Λένε μερικοί, πως οι ερωτώμενοι απαντούν μιμούμενοι τον τρόπο με τον οποίο οι δικαστές αποφαίνονται, κρίνοντες τις μεταξύ διαδίκων αντιδικίες: δηλαδή, ανάλογα με το πώς έχουν ξυπνήσει. Άλλοι, ισχυρίζονται ότι οι απαντήσεις ποικίλουν ανάλογα με τα τελευταία προβλήματα που απασχόλησαν τους ερωτώμενους και επέλυσε η κυβέρνηση και άλλοι, πως τα αποτελέσματα, μαγειρεύονται ανάλογα με αυτό που θέλει να ακούσει ο εντολεύς της δημοσκόπησης.
Και στις τρεις περιπτώσεις, το σίγουρο είναι πως ο πρωθυπουργός θα είναι «καταλληλότερος» έστω και αν ο ερωτώμενος είναι πολιτικός αντίπαλός του εφ’ όσον προσδοκεί τον διορισμό ενός μέλους της ευρύτερης οικογένειάς του, στην πυροσβεστική, την αγροφυλακή, την τράπεζα ή τα ΕΛ.ΤΑ..
Το αποτέλεσμα, πάντως, είναι πως η κυβέρνηση, αναβαπτισμένη από τις απαντήσεις των δύο στις τρεις (ή των τεσσάρων στις πέντε) σφυγμομετρήσεων επαίρεται για την στήριξη του εκλογικού σώματος, τις σωστές επιλογές της και την σοφή επίλυση των προβλημάτων του λαού, τον οποίο υπηρετεί, κ.α. μαλακίες.
Παίρνει έτσι πίστωση έξι μηνών ακόμα, από τους εκλογολόγους δημοσιο-λογούντες. Πλησιάζουμε, όμως στα δύο χρόνια και οι … επισπεύδοντες έχουν λόγο να αδημονούν. Παλαιότεροι, σοφοί πρωθυπουργοί, αναβάπτισαν την εξουσία τους στο διάστημα μεταξύ δύο και δυόμιση χρόνων, ανοίγοντες τους κρουνούς του κρατικού κορβανά υπέρ των εμπλεκομένων στην διαδικασία προβολής και καθιέρωσης των εκλεκτών υποψηφίων.
Είναι πολλά τα λεφτά – και συγκεκριμένοι οι αποδέκτες – γιε μου. Και δεν είναι μόνον αυτά, είναι το κύρος, οι συμμαχίες που συνομολογούνται, οι «φιλίες» που σφυρηλατούνται και η εξάρτηση που δημιουργείται από τη σχέση αιτούντος και παρόχου δημοσίου βήματος. Είναι ακόμα οι στρατιές πολιτευτών, που περιμένουν να ενταχτούν στις λίστες των υποψήφιων βουλευτών, είναι εκείνοι που πρέπει να σταθμήσουν τα υπέρ και τα κατά, πριν εγκαταλείψουν την θέση που κατέχουν για να περιληφθούν σ’ αυτές, χωρίς το κώλυμα που επισύρει την ακυρότητα της εκλογής τους, είναι όσοι πρέπει να επιλέξουν αν θα ζητήσουν την ενδιάμεση ανακύρηξή τους σε υποψήφιους της τοπικής αυτοδιοίκησης ή της ευρωβουλής, είναι, τέλος, όσοι πρέπει να επισπεύσουν βαφτίσια, στεφανώματα, γάμους και χρηματοδότες μέσα από κουμπαριές και άλλα … κολλητηλίκια.
Στα τρία χρόνια, έχει ήδη επέλθει ένας ή παραπάνω μίνι ανασχηματισμοί, έχουν διαγραφεί από κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση ένα 2– 3% ζωηρών ή παραπτωματιών στελεχών και έχουν ανακύψει προβλήματα κακοδιαχείρησης ή αυταρχικής εξουσίας. Ήδη η αντιπολίτευση, όχι απαραίτητα η αξιωματική, αρθρώνει αίτημα προσφυγής στις κάλπες, η συζήτηση γενικεύεται και ο ίδιος ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ή ο πρωθυπουργός διαψεύδουν το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών.
Πάντα, βεβαίως, προκύπτει η ηλίθια άποψη ότι η προσφυγή στις εκλογές, ανήκει στην διακριτική ευχέρεια του πρωθυπουργού, ενώ επισημαίνεται βαρύγδουπα ότι οι εκλογές και η υποτίμηση του νομίσματος, δεν προαναγγέλλονται.
Κανείς δεν αμφισβητεί την δυνατότητα του προέδρου της κυβέρνησης να αιφνιδιάσει τους «εχθρούς» του, επικαλούμενος εθνικό θέμα και κανείς από όσους ονειρεύονται εκλογές κάθε ενάμιση χρόνο δεν θέλει να πιστέψει ότι αυτή η χώρα έφτασε εκ των πραγμάτων στην κατάντια να υποχρεώνεται να διεξαγάγει εκλογές κάθε τέσσερα χρόνια, όπως κάνουν όλα τα πολιτισμένα κράτη, με εξαίρεση την Ιταλία.
Τώρα το ζήτημα που τίθεται από αναλυτές τύπου Τράγκα ή Κακαουνάκη είναι πόσους μήνες νωρίτερα από την συμπλήρωση της τετραετίας θα επιλέξει το κυβερνόν κόμμα την αναμέτρησή του με την αντιπολίτευση. Από αυτό θα κριθεί η δική τους αξιοπιστία, το ορθό των προβλέψεών τους, οι αιτιάσεις και οι αφορισμοί τους, ο άξιος μισθός τους ως τηλε-σχολιαστών και η επιρροή τους στην κυβέρνηση που θα σχηματισθεί με την νέα λαϊκή ετυμηγορία.
Αυτή η πρακτική, σύμφυτη με την δημιουργία του ελληνικού κράτους, συνετέλεσε τα μάλα στην διαστρέβλωση του περί χρόνου γνωμικού που παραδίδεται πλέον στις νεότερες γενιές, ως «ο χρόνος είναι χρήμα».
Παλαιότεροι, σοφοί πρωθυπουργοί, αναβάπτισαν την εξουσία τους στο διάστημα μεταξύ δύο και δυόμιση χρόνων, ανοίγοντες τους κρουνούς του κρατικού κορβανά υπέρ των εμπλεκομένων στην διαδικασία προβολής και καθιέρωσης των εκλεκτών υποψηφίων.
