Γράφει ο Χρ. Δ. Γλύστρας
Είναι γνωστή - όλοι είχαμε ή έχουμε παππού – η γεροντική ασθένεια δυσπροσαρμογής του φακού των ματιών στα πλησίον αντικείμενα με συνέκδοχο φαινόμενο την βελτίωση της θέασης στα τήλε –σκοπούμενα τέρατα και σημεία, που καλείται πρεσβυωπία.
Σύμφωνα με τις επιταγές της επιστήμης, θεραπεύεται με την προσαρμογή ημιστρoγγύλων ισχυρών υποβοηθημάτων των οφθαλμών, δια της χρήσεως των οποίων καθίσταται εφικτή η παρατήρηση των εγγύς θεαμάτων–συνήθως κειμένων- χωρίς όμως να παρεμποδίζεται η βελτιωμένη μεταφορά των μακράν ευρισκομένων ειδώλων στον αμφιβληστροειδή χιτώνα, καθώς, αυτή ακριβώς η φύση της ασθένειας, θεραπεύει τα προβλήματα της νεανικής μυωπίας, η οποία γεννά προβλήματα σωστής θεώρησης στα εφήμερα
θε(ά)ματα, που συνιστούν την καθημερινότητά μας.
Η κρύα ματιά του πρεσβύωπα, βλέπει λεπτομέρειες αθέατες στα ματιά της εξημμένης νεότητας και για έναν ακόμα λόγο, δευτερεύοντα αλλά όχι γι’ αυτό λιγότερα σημαντικό: Δεν υπάρχει η πίεση του περιβάλλοντος, της κοινωνίας, για ανάληψη άμεσης δράσης και αυτή η αποστασιοποίηση, απομακρύνει τον κίνδυνο της σβέλτης τοποθέτησης επί των προβλημάτων με βάση το γενικό περίγραμμα των στοιχείων που οδηγεί σε αποφάσεις, πολλές φορές θερμοκέφαλες. Είναι αυτός ο λόγος που οι άγουρες Δημοκρατίες επιστρατεύουν τους πρεσβύτες, σε ένα δεύτερο, παράλληλο με τη Βουλή συμβουλευτικό Σώμα, με επικρατούσα την ονομασία ”Γερουσία”.
Σκοπός της να μετριάζει, να ”στρογγυλεύει” κατά τρόπον τινά τις αιχμές των τολμηρών εισηγήσεων της Εκτελεστικής Εξουσίας στο Νομοθετικό Σώμα που συνήθως ελέγχει, το Κοινοβούλιο.
Στις παλιές Δημοκρατίες της Μεσευρώπης τις προερχόμενες από εκδημοκρατισμό αυταρχικών πολιτευμάτων, είναι φανερή η περισσεία του δεύτερου αυτού αναχώματος, καθώς η φρόνηση υποδεικνύει την λύση της σύνθεσης του πυρήνα της εξουσίας αν όχι με ισόποσο, τουλάχιστον με ισοδύναμο αριθμό θερμόαιμων και νηφάλιων πολιτικών. H ανάγκη ριζοσπαστικών τομών ακολουθεί πορεία αντιστρόφως ανάλογη στα νεοπαγή κρατικά μορφώματα από την συνήθη πορεία στα ώριμα, που τείνουν στην διατήρηση μάλλον, παρά στην αύξηση των κεκτημμένων.
Υπόδειγμα της περίσσειας, η γηραιά Βρετανία που διατηρεί ως τρυφερή πολυτέλεια την Βουλή των Λόρδων. Αντίθετα οι ΗΠΑ, τυπικό δείγμα των νεόκοπων και αδοκίμαστων δημοκρατιών έχει να επιδείξει μια γερουσία το κύρος της οποίας, μονό με εκείνο της ρωμαϊκής Συγκλήτου λίγο πριν την παρακμή, μπορεί να συγκριθεί.
Ανάμνηση, των συντηρητικών Σενατόρων που επιβλέπουν την λελογισμένη άσκηση της Διοίκησης, διατηρεί σήμερα η Δύση, με την μορφή των Διοικητικών Συμβουλίων τα οποία λειτουργούν ως κυματοθραύστες και προστατεύουν από την Αυθεντία του Ηγέτη τα συμφέροντα της πλειονοψηφίας στις Ανώνυμες Εταιρίες, την σχετικώς νέα μορφή άσκησης επιχειρηματικής δράσης που– στο κάτω κάτω– είναι το άλλο πρόσωπο της Εξουσίας.
Η ιστορία, που άλλωστε γράφεται από κονδυλοφόρους που ψωμίζονται από τους δημιουργούς της, η ιστορία λοιπόν, διδάσκει ότι όσοι ασκούν μοιραίους ρόλους δεν είναι άμοιροι ευθυνών, αλλά όμηροι εκείνων που αναθέτουν τα αξιώματα και επιθυμούν έτσι να προστατευθούν. Οι όμηροι, έχουν έναν κοινό τόπο με τους υπηρέτες: Ζουν σε ανελεύθερο καθεστώς, με περιορισμένη αυτοδιάθεση, την αποκατάσταση της οποίας τείνουν να επιζητούν.
Ο ασφαλέστερος τρόπος να την επιτύχουν, μετά την πραξικοπηματική απελευθέρωση, είναι η ευσυνείδητη άσκηση των καθηκόντων τους, ώστε να γίνουν απαραίτητοι στον κύριό τους υπηρετούντες τις επιθυμίες του και εκφράζοντες την βούλησή του και να λειτουργούν ως ”alter ego” του, αποκαθιστώντας τον και περιβαλλόμενοι το κύρος και– μέρος, έστω– της δύναμής του. Σε τρυφηλούς καιρούς, όταν η ραστώνη και η χλιδή ξεχειλίζουν, η σχέση φθάνει μέχρις αναστροφής και οι εξαρτημένοι γίνονται κύριοι μοχλοί εξουσίας.
Στις οργανώσεις που λειτουργούν με ιεραρχική δομή, όπως ο Στρατός και η Εκκλησία διακρίνεται αυτό ξεκάθαρα, καθώς η βούληση του αρχηγού, δια-μορφώνεται από τις εισηγήσεις των επιτελών του, οι οποίοι διαχέουν το μόρφωμα ως Διαταγή, που ισχύει απαρέγκλιτα για τα κατώτερα, ανώτερα και ανώτατα στελέχη, δηλαδή και για τους ίδιους, μηδέ του Αρχηγού εξαιρουμένου.
Αν βεβαίως μιλάμε για Αρχηγό που σέβεται τον εαυτό του και δεν πράττει ως ”δάσκαλος που δίδασκε και νόμο δεν εκράτει” και για ανάλογους επιτελείς, συμβούλους δηλαδή.
Ικανή και αναγκαία συνθήκη, λοιπόν η χρηστή Διοίκηση, αλλά... ο άρχων είναι ”χρηστός” ή ”χριστός”; Συνήθως, πάντως, χρίζεται αυτός που χρειάζονται οι... χρήστες.
Ομιλώ ως πρεσβύωψ, με κρύα ματιά και θερμή επιθυμία να προσφέρω στους νεότερους, όσα η πείρα με δίδαξε ώστε να είμαι σώφρων, κατάλληλος για Σύμβουλος ή οτιδήποτε άλλο αξίωμα ήθελε χάριν εμού προκύψει.
