Νεκρά μωρά στο timeline μου
Παραλίες, πανσέληνοι, μπούτια, νεκρά μωρά. Επειδή, όπως φαίνεται, τα νεκρά μωρά είναι κάτι που μπορείς να δεις στο Facebook πλέον.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει ο Θοδωρής Διάκος
Ζούμε σε μια φούσκα προνομίου. Μια πολύ σκληρή φούσκα προνομίου, μέσα στην οποία έχουμε άνεση, άγνοια και μια ιδιαίτερα διαστρεβλωμένη αίσθηση προτεραιοτήτων. Οπότε, τι μπορούμε να κάνουμε γι’ αυτό; Ο κόσμος καταστρέφεται. Πώς θα γίνουμε πιο ενήμεροι για τον κόσμο που καταστρέφεται;
Ας δούμε μερικές φωτογραφίες με νεκρά μωρά.
Και μακάρι να ήταν άσχημο χιούμορ αυτό. Αν ήταν χιούμορ, δεν θα το έκανα. Είναι κυριολεκτικά μερικές φωτογραφίες νεκρών μωρών, οι οποίες δημοσιεύονται στο Facebook, και αναδημοσιεύονται από όποιον πιστεύει ότι είναι συνειδητοποιημένος. Χωρίς κανένα απολύτως context, χωρίς κάποια λεζάντα, απλά φωτογραφίες (επαναλαμβάνω, γιατί ακόμα δεν είμαι σίγουρος ότι το έχω επεξεργαστεί πλήρως) νεκρών μωρών. Ξεβρασμένα από την θάλασσα, τουμπανιασμένα από τον πνιγμό. Πτώματα. Μωρών.
Κι εδώ μπαίνει το προνόμιο. Όταν είδα τις φωτογραφίες πρώτη φορά στο feed μου, ήταν δύο το πρωί, δεν υπήρχε κανένα κείμενο να τις συνοδεύει. Και σκέφτομαι, Τι είναι αυτό; Κάποιο πρότζεκτ για να καταδείξει τις φρικαλεότητες; Μήπως η τέχνη πήγε πολύ μακριά; Την επόμενη μέρα είδα τις φωτογραφίες άλλες δέκα φορές.
Είναι νεκρά, ανώνυμα μωρά. Γαμώ το κεφάλι μου, δηλαδή, δεν θα ‘πρεπε να είναι παράνομο αυτό;
Επίσης, δεν μπορώ να καταλάβω το κίνητρο αυτού που τα φωτογράφισε, κι έπειτα είχε το θράσος να τα ανεβάσει στο Facebook – την σελίδα που μέχρι λίγο καιρό πριν έσβηνε προφίλ γυναικών επειδή ήταν προσβλητικό περιεχόμενο μια φωτογραφία θηλασμού. Ποια ακριβώς ήταν η σκέψη του; "Αυτά είναι νεκρά μωρά, ας βγάλω φωτογραφίες πριν βγάλει κανείς άλλος, και θα δείξω στον κόσμο τι πραγματικά συμβαίνει! Το νιώθω το Πούλιτζερ!"
Ένας φίλος μου πιστεύει πως ναι, είναι σοκαριστικό, αλλά είναι καλό σοκ. Σοκ διδακτικό. Και, σίγουρα, είναι – όπως είπε – “ηθικά γκρίζο”, αλλά ο σκοπός είναι καλός. Ξέρεις κάτι; Δεν μπορώ να το δεχτώ αυτό. Δεν υπάρχει τίποτα γκρίζο σε αυτές τις φωτογραφίες, μόνο απέραντο, αδικαιολόγητο, σκατόψυχο μαύρο. Όχι, ούτε καν μαύρο. Κίτρινο. Αυτές οι φωτογραφίες είναι ο ορισμός του κίτρινου, και όλοι εσείς που τις αναδημοσιεύτε στο προφίλ σας είστε κίτρινοι σαν την χολή. Επειδή κανείς δεν πρόκειται να ενημερωθεί παραπάνω βλέποντας ένα νεκρό μωρό. Μπορεί να κάνει εμετό, μπορεί να του καταστρέψει την ημέρα, μπορεί να χρειαστεί ψυχοθεραπεία. Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν πρόκειται να του ανοίξει ξαφνικά τα μάτια, γιατί όταν κάποιος φοβάται τα φίδια, δεν τον κλειδώνεις σ’ ένα δωμάτιο με μια κόμπρα.
Μα, συνεχίζει ο φίλος μου, δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό, και μου έφερε σαν παράδειγμα την εμβληματική φωτογραφία με το γυμνό κοριτσάκι που τρέχει να σωθεί από την ναπάλμ στο Βιετνάμ. Όχι. Υπάρχει διαφορά. Τότε δεν υπήρχε το ίντερνετ, και ο μόνος τρόπος να δεις αυτή την φωτογραφία ήταν να επιλέξεις να αγοράσεις την εφημερίδα. Δεν θα σου την έτριβε στην μάπα κανένας προσφάτως πεφωτισμένος τύπος που είδε ξαφνικά το φως το αληθινό. Αν θέλεις όντως να ενημερώσεις, βρες και μοιράσου ένα άρθρο. Υπάρχουν πολλά, και όλα έχουν την απαραίτητη προειδοποίηση πριν το φωτογραφικό υλικό που με τόση επιδειξιμανία αναγκάζεις κόσμο να δει. Ξέρεις τι πρόκειται να ακολουθήσει.
Ακόμα πιο αηδιαστικός είναι όλος αυτός ο πλάγιος εκβιασμός που πάει πακέτο μαζί τους. «Εγώ τις δημοσίευσα. Εσύ δεν θα κάνεις τίποτα γι’ αυτό;» Είναι ένα εξαιρετικά σοβαρό ζήτημα, και το μετατρέψατε σε άλλον έναν τρόπο να δείξετε πόσο ευαίσθητοι είστε, όπως τότε που ήταν της μόδας να κοινοποιείς φωτογραφίες με αφρικανάκια, λέγοντας πως 1 like = 1 προσευχή. Είναι μία αισχρή τακτική εκφοβισμού, και την αναπαράγετε έχοντας χάσει κάθε αίσθηση ντροπής και σεβασμού στα θύματα.
Στον αντίποδα, μπορείς να με κρίνεις. Να με κοροϊδέψεις ότι θέλω να προστατέψω τα ευαίσθητα ματάκια μου από την αληθινή ζωή. Ναι. Συγγνώμη κιόλας, αλλά ναι. Υπάρχουν και καλύτεροι τρόποι να σκάσεις την προνομιακή σου φούσκα.
Ζούμε σε μια φούσκα προνομίου. Μια πολύ σκληρή φούσκα προνομίου, μέσα στην οποία έχουμε άνεση, άγνοια και μια ιδιαίτερα διαστρεβλωμένη αίσθηση προτεραιοτήτων. Οπότε, τι μπορούμε να κάνουμε γι’ αυτό; Ο κόσμος καταστρέφεται. Πώς θα γίνουμε πιο ενήμεροι για τον κόσμο που καταστρέφεται;
Ας δούμε μερικές φωτογραφίες με νεκρά μωρά.
Και μακάρι να ήταν άσχημο χιούμορ αυτό. Αν ήταν χιούμορ, δεν θα το έκανα. Είναι κυριολεκτικά μερικές φωτογραφίες νεκρών μωρών, οι οποίες δημοσιεύονται στο Facebook, και αναδημοσιεύονται από όποιον πιστεύει ότι είναι συνειδητοποιημένος. Χωρίς κανένα απολύτως context, χωρίς κάποια λεζάντα, απλά φωτογραφίες (επαναλαμβάνω, γιατί ακόμα δεν είμαι σίγουρος ότι το έχω επεξεργαστεί πλήρως) νεκρών μωρών. Ξεβρασμένα από την θάλασσα, τουμπανιασμένα από τον πνιγμό. Πτώματα. Μωρών.
Κι εδώ μπαίνει το προνόμιο. Όταν είδα τις φωτογραφίες πρώτη φορά στο feed μου, ήταν δύο το πρωί, δεν υπήρχε κανένα κείμενο να τις συνοδεύει. Και σκέφτομαι, Τι είναι αυτό; Κάποιο πρότζεκτ για να καταδείξει τις φρικαλεότητες; Μήπως η τέχνη πήγε πολύ μακριά; Την επόμενη μέρα είδα τις φωτογραφίες άλλες δέκα φορές.
Είναι νεκρά, ανώνυμα μωρά. Γαμώ το κεφάλι μου, δηλαδή, δεν θα ‘πρεπε να είναι παράνομο αυτό;
Επίσης, δεν μπορώ να καταλάβω το κίνητρο αυτού που τα φωτογράφισε, κι έπειτα είχε το θράσος να τα ανεβάσει στο Facebook – την σελίδα που μέχρι λίγο καιρό πριν έσβηνε προφίλ γυναικών επειδή ήταν προσβλητικό περιεχόμενο μια φωτογραφία θηλασμού. Ποια ακριβώς ήταν η σκέψη του; "Αυτά είναι νεκρά μωρά, ας βγάλω φωτογραφίες πριν βγάλει κανείς άλλος, και θα δείξω στον κόσμο τι πραγματικά συμβαίνει! Το νιώθω το Πούλιτζερ!"
Ένας φίλος μου πιστεύει πως ναι, είναι σοκαριστικό, αλλά είναι καλό σοκ. Σοκ διδακτικό. Και, σίγουρα, είναι – όπως είπε – “ηθικά γκρίζο”, αλλά ο σκοπός είναι καλός. Ξέρεις κάτι; Δεν μπορώ να το δεχτώ αυτό. Δεν υπάρχει τίποτα γκρίζο σε αυτές τις φωτογραφίες, μόνο απέραντο, αδικαιολόγητο, σκατόψυχο μαύρο. Όχι, ούτε καν μαύρο. Κίτρινο. Αυτές οι φωτογραφίες είναι ο ορισμός του κίτρινου, και όλοι εσείς που τις αναδημοσιεύτε στο προφίλ σας είστε κίτρινοι σαν την χολή. Επειδή κανείς δεν πρόκειται να ενημερωθεί παραπάνω βλέποντας ένα νεκρό μωρό. Μπορεί να κάνει εμετό, μπορεί να του καταστρέψει την ημέρα, μπορεί να χρειαστεί ψυχοθεραπεία. Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν πρόκειται να του ανοίξει ξαφνικά τα μάτια, γιατί όταν κάποιος φοβάται τα φίδια, δεν τον κλειδώνεις σ’ ένα δωμάτιο με μια κόμπρα.
Μα, συνεχίζει ο φίλος μου, δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό, και μου έφερε σαν παράδειγμα την εμβληματική φωτογραφία με το γυμνό κοριτσάκι που τρέχει να σωθεί από την ναπάλμ στο Βιετνάμ. Όχι. Υπάρχει διαφορά. Τότε δεν υπήρχε το ίντερνετ, και ο μόνος τρόπος να δεις αυτή την φωτογραφία ήταν να επιλέξεις να αγοράσεις την εφημερίδα. Δεν θα σου την έτριβε στην μάπα κανένας προσφάτως πεφωτισμένος τύπος που είδε ξαφνικά το φως το αληθινό. Αν θέλεις όντως να ενημερώσεις, βρες και μοιράσου ένα άρθρο. Υπάρχουν πολλά, και όλα έχουν την απαραίτητη προειδοποίηση πριν το φωτογραφικό υλικό που με τόση επιδειξιμανία αναγκάζεις κόσμο να δει. Ξέρεις τι πρόκειται να ακολουθήσει.
Ακόμα πιο αηδιαστικός είναι όλος αυτός ο πλάγιος εκβιασμός που πάει πακέτο μαζί τους. «Εγώ τις δημοσίευσα. Εσύ δεν θα κάνεις τίποτα γι’ αυτό;» Είναι ένα εξαιρετικά σοβαρό ζήτημα, και το μετατρέψατε σε άλλον έναν τρόπο να δείξετε πόσο ευαίσθητοι είστε, όπως τότε που ήταν της μόδας να κοινοποιείς φωτογραφίες με αφρικανάκια, λέγοντας πως 1 like = 1 προσευχή. Είναι μία αισχρή τακτική εκφοβισμού, και την αναπαράγετε έχοντας χάσει κάθε αίσθηση ντροπής και σεβασμού στα θύματα.
Στον αντίποδα, μπορείς να με κρίνεις. Να με κοροϊδέψεις ότι θέλω να προστατέψω τα ευαίσθητα ματάκια μου από την αληθινή ζωή. Ναι. Συγγνώμη κιόλας, αλλά ναι. Υπάρχουν και καλύτεροι τρόποι να σκάσεις την προνομιακή σου φούσκα.
