Μια "σχέση" που ίσως πρέπει να ξαναδούμε
Η ελληνική Αστυνομία είναι αυτό που είναι. Εμείς μήπως θα πρέπει να ξαναδούμε τη στάση μας απέναντι στον "θεσμό";
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Με αφορμή τις φασιστικές επιθέσεις στο κέντρο της Μυτιλήνης με θύματα μετανάστες διάβασα περισσότερες από μία κριτικές έναντι της στάσης της αστυνομίας, προερχόμενες από το ευρύτερο αριστερό ή εναλλακτικό στρατόπεδο.
Τα παράπονα είναι ίδια, όπως και πριν την έλευση του Σύριζα στην εξουσία: Η αστυνομία τα κάνει πλακάκια με τους ακροδεξιούς προστατεύοντας αρκετούς από αυτούς και αποφεύγοντας να συλλάβει τα δικά της παιδιά. Δεν θα σχολιάσω τα πραγματικά περιστατικά ούτε την ορθότητα των ισχυρισμών. Πιθανότατα κάποια πράγματα δεν αλλάζουν εύκολα και όντως οι αστυνομικοί είναι απρόθυμοι να συλλάβουν στοιχεία από αυτόν τον χώρο.
Παίρνω απλώς αφορμή από τα γεγονότα και την κριτική αυτή που ακούω αδιάλειπτα.
Αν και αποτελεί δόγμα για τον κόσμο της αριστεράς ότι οι ακροδεξιοί προέρχονται από τα σπλάχνα του βαθέως κράτους, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι, στην Ελλάδα, ακροδεξιά και αστυνομία υπήρξαν στενοί συγγενείς κατά το παρελθόν. Πιαθνότατα ακόμη και σήμερα, αν ρωτούσε κανείς 100 ΜΑΤατζήδες για το ποιον συμπαθούν περισσότερο, έναν αριστερό διαδηλωτή ή έναν χρυσαυγίτη, οι απαντήσεις που θα έπαιρνε να δικαίωναν την άποψη που θέλει τις δυνάμεις της τάξης αυτής της χώρας να είναι φιλοδεξιές. Αρκεί όμως αυτό για να τεκμηριώσει τον ιδεολογικό χαρακτήρα ενός θεσμού; Ή πιο σωστά :θα έπρεπε να αρκεί;
Γιατί τα λέω αυτά; Αναρωτιόμουν πόσο γόνιμο είναι να διατηρούνται αυτού του τύπου οι κοινωνικές βεντέτες που κρατούν από τα χρόνια του αντικουμουνισμού, του Εμφυλίου ή και ακόμη παλιότερα. Καταλαβαίνω ότι είναι δύσκολο όταν κάποιος έχει μεγαλώσει με τη λογική οι «κακοί μπάτσοι» ξαφνικά να αλλάξει και να υιοθετήσει ουδέτερη στάση έναντι της αστυνομίας. Όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η αστυνομία έχει έναν κοινωνικό ρόλο και μάλιστα έναν κοινωνικό ρόλο που (κατά τεκμήριο) αποδέχονται όλοι όσοι ζουν στο κράτος: Φροντίζει να παραμένει στο κράτος το «μονοπώλιο της βίας», το οποίο ασκείται μέσω των δυνάμεων αστυνόμευσης. Καλώς ή κακώς, είναι βασική συνθήκη συμβίωσης στο σημερινό κοινωνικό πλαίσιο.
Οπότε θα πρέπει κάποτε- δεν λέω άμεσα, αλλά κάποτε- ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού να αναδιαπραγματευτούμε τη σχέση μας με τον θεσμό, εφόσον θέλει να εξακολουθήσει να αποδέχεται τους όρους λειτουργίας του παρόντος συστήματος. Και δεν εννοώ αναγκαστικά να αλλάξει τη γνώμη του για το συγκεκριμένο προσωπικό της αστυνομίας, όσο για την ιδέα της ύπαρξης του θεσμού και τον κοινωνικό ρόλο που καλείται να παίξει σύμφωνα με τις επιταγές του κοινωνικού συστήματος των ελεύθερων αγορών.
Μέρος βέβαια αυτής της αναδιαπραγμάτευσης μπορεί και πρέπει να είναι ο τρόπος με τον οποίο διεκπεραιώνει τα καθήκοντά του το προσωπικό που λέγαμε. Για αυτό όμως μπορούν να υπάρξουν διαδικασίες ελέγχου και ανάλογης τιμωρίας όποιου/όποιων παραβαίνουν τους κανονισμούς. Άλλο όμως αυτό και άλλο η συλλήβδην αντίθεση. Αυτήν μπορώ να την κατανοήσω ως ιδεολογική επιταγή μόνο για ένα πολύ μικρό μέρος του πληθυσμού που ονειρεύεται αμεσοδημοκρατικές μικρές κοινότητες και για νεαρούς που, λόγω ηλικίας συγκροτούν την ταυτότητά τους διακηρύσσοντας αυτά με τα οποία διαφωνούν και θα ήθελαν να ανατρέψουν.
Κανείς από τους υπόλοιπους δεν νομίζω ότι θεωρεί πώς μπορεί σήμερα να ζήσει «χωρίς αστυνομία».
Τα παράπονα είναι ίδια, όπως και πριν την έλευση του Σύριζα στην εξουσία: Η αστυνομία τα κάνει πλακάκια με τους ακροδεξιούς προστατεύοντας αρκετούς από αυτούς και αποφεύγοντας να συλλάβει τα δικά της παιδιά. Δεν θα σχολιάσω τα πραγματικά περιστατικά ούτε την ορθότητα των ισχυρισμών. Πιθανότατα κάποια πράγματα δεν αλλάζουν εύκολα και όντως οι αστυνομικοί είναι απρόθυμοι να συλλάβουν στοιχεία από αυτόν τον χώρο.
Παίρνω απλώς αφορμή από τα γεγονότα και την κριτική αυτή που ακούω αδιάλειπτα.
Αν και αποτελεί δόγμα για τον κόσμο της αριστεράς ότι οι ακροδεξιοί προέρχονται από τα σπλάχνα του βαθέως κράτους, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι, στην Ελλάδα, ακροδεξιά και αστυνομία υπήρξαν στενοί συγγενείς κατά το παρελθόν. Πιαθνότατα ακόμη και σήμερα, αν ρωτούσε κανείς 100 ΜΑΤατζήδες για το ποιον συμπαθούν περισσότερο, έναν αριστερό διαδηλωτή ή έναν χρυσαυγίτη, οι απαντήσεις που θα έπαιρνε να δικαίωναν την άποψη που θέλει τις δυνάμεις της τάξης αυτής της χώρας να είναι φιλοδεξιές. Αρκεί όμως αυτό για να τεκμηριώσει τον ιδεολογικό χαρακτήρα ενός θεσμού; Ή πιο σωστά :θα έπρεπε να αρκεί;
Γιατί τα λέω αυτά; Αναρωτιόμουν πόσο γόνιμο είναι να διατηρούνται αυτού του τύπου οι κοινωνικές βεντέτες που κρατούν από τα χρόνια του αντικουμουνισμού, του Εμφυλίου ή και ακόμη παλιότερα. Καταλαβαίνω ότι είναι δύσκολο όταν κάποιος έχει μεγαλώσει με τη λογική οι «κακοί μπάτσοι» ξαφνικά να αλλάξει και να υιοθετήσει ουδέτερη στάση έναντι της αστυνομίας. Όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η αστυνομία έχει έναν κοινωνικό ρόλο και μάλιστα έναν κοινωνικό ρόλο που (κατά τεκμήριο) αποδέχονται όλοι όσοι ζουν στο κράτος: Φροντίζει να παραμένει στο κράτος το «μονοπώλιο της βίας», το οποίο ασκείται μέσω των δυνάμεων αστυνόμευσης. Καλώς ή κακώς, είναι βασική συνθήκη συμβίωσης στο σημερινό κοινωνικό πλαίσιο.
Οπότε θα πρέπει κάποτε- δεν λέω άμεσα, αλλά κάποτε- ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού να αναδιαπραγματευτούμε τη σχέση μας με τον θεσμό, εφόσον θέλει να εξακολουθήσει να αποδέχεται τους όρους λειτουργίας του παρόντος συστήματος. Και δεν εννοώ αναγκαστικά να αλλάξει τη γνώμη του για το συγκεκριμένο προσωπικό της αστυνομίας, όσο για την ιδέα της ύπαρξης του θεσμού και τον κοινωνικό ρόλο που καλείται να παίξει σύμφωνα με τις επιταγές του κοινωνικού συστήματος των ελεύθερων αγορών.
Μέρος βέβαια αυτής της αναδιαπραγμάτευσης μπορεί και πρέπει να είναι ο τρόπος με τον οποίο διεκπεραιώνει τα καθήκοντά του το προσωπικό που λέγαμε. Για αυτό όμως μπορούν να υπάρξουν διαδικασίες ελέγχου και ανάλογης τιμωρίας όποιου/όποιων παραβαίνουν τους κανονισμούς. Άλλο όμως αυτό και άλλο η συλλήβδην αντίθεση. Αυτήν μπορώ να την κατανοήσω ως ιδεολογική επιταγή μόνο για ένα πολύ μικρό μέρος του πληθυσμού που ονειρεύεται αμεσοδημοκρατικές μικρές κοινότητες και για νεαρούς που, λόγω ηλικίας συγκροτούν την ταυτότητά τους διακηρύσσοντας αυτά με τα οποία διαφωνούν και θα ήθελαν να ανατρέψουν.
Κανείς από τους υπόλοιπους δεν νομίζω ότι θεωρεί πώς μπορεί σήμερα να ζήσει «χωρίς αστυνομία».
