Να πεθάνει ο Χάρος

Από παλιά μου άρεσε εξαιρετικά η λογική των κηδειών στην παλιά Νέα Ορλεάνη. Ξέρετε, είναι αυτές οι κηδείες που είναι πανηγύρια. Με πολύχρωμες ομπρέλες και χορευτική μουσική και πολύ χορό και τραγούδι. Για την ακρίβεια αυτό είναι το δεύτερο μέρος της τελετής, αυτό που αναφέρεται στον ίδιο τον θάνατο. Στο πρώτο μέρος η πομπή περπατούσε αργά και η μουσική ήταν σπαρακτικά γκόσπελ, δηλαδή θρησκευτικοί ύμνοι.

Το τμήμα αυτό της κηδείας αντιστοιχούσε στην γεμάτη δυσκολίες και βάσανα ζωή που έζησε ο μεταστάς. Οι παριστάμενοι στην κηδεία του βαδίζουν πίσω από το φέρετρο βλοσυροί, αναπαριστώντας τις δυσχέρειες του βίου. Το δεύτερο μέρος της κηδείας είναι αυτό που ανέφερα στην αρχή με το γλέντι και τους χορούς- είναι το μέρος της κηδείας που αναπαριστά το ταξίδι το οποίο κάνει ο μακαρίτης μετά τον θάνατό του. Εκεί όλοι είναι χαρούμενοι καθώς αναλογίζονται (η τέλος πάντων, προσπαθούν να αναλογιστούν) την ξένοιαστη μετά θάνατον ζωή.

Μια απόφαση καταστολής στάθηκε η αφορμή να πληροφορηθώ μια άλλη εξαιρετική πρακτική που κερδίζει έδαφος στην Κίνα. Ούτε λίγο ούτε πολύ, από τη δεκαετία του ’90 σε τρεις τουλάχιστον επαρχίες της Κίνας αναφέρονται πολλές κηδείες που περιλαμβάνουν, μετά την ταφή, και πρόγραμμα στριπτήζ. Πρόκειται για μια ξεκάθαρη επανεφεύρεση παγανιστικών μορφών πένθους, δεμένων με τη σωματικότητα. Η σωματικότητα, άλλωστε, αποτελεί τον καλύτερο και απλούστερο τρόπο να θυμηθείς τη ζωή, πράγμα που με τη σειρά του είναι ο καλύτερος τρόπος να «αψηφήσεις» de facto τον θάνατο.

Μόνο μπούφοι θα έμεναν στην ίδια την εικόνα του γυμνού και θα την θεωρούσαν ανήθικη- όπως για παράδειγμα οι κυβερνητικοί στο Πεκίνο που απαγόρευσαν την πρακτική, θεωρώντας ότι συνιστά προσβολή νεκρού.

Ελπίζω ότι θα οργανωθεί αντίσταση… μέχρι θανάτου (ίσως και λίγο παραπέρα).