Χωρίς νόημα οι τσιρίδες για τους πλειστηριασμούς

Παρακολουθώ τις επικρίσεις που δέχεται η κυβέρνηση για το θέμα των πλειστηριασμών και την υπερασπιστική γραμμή που ακολουθούν οι συμπολιτευόμενοι βουλευτές και τα συμπολιτευόμενα μέσα. Για να είμαι ειλικρινής είναι όλα περιττά.

Τα κουκιά είναι μετρημένα: Οι τράπεζες έχουν «κόκκινα δάνεια», δηλαδή δάνεια τα οποία δεν εξυπηρετούνται. Αυτά τα δάνεια είναι κυρίως στεγαστικά. Οι τράπεζες θέλουν να σβήσουν από τους ισολογισμούς τους αυτά τα κόκκινα δάνεια.

Αυτό μπορεί να γίνει με δύο τρόπους: είτε λογιστικά, να πάψουν δηλαδή να οφείλονται τα ποσά αυτά είτε με χρέωσή τους σε μια «κακή» τράπεζα, είτε με πώληση του ακινήτου ακόμη και κάτω της αξίας του. Ο άλλος τρόπος και προτιμότερος για τα ιδρύματα είναι να αρχίσουν οι οφειλέτες να πληρώνουν. Πώς θα γίνει αυτό; Με το να φοβηθούν ότι όντως μπορεί να χάσουν το σπίτι τους. Και πως θα φοβηθούν; Αν δοθεί αρκετή δημοσιότητα στους πλειστηριασμούς.

Για μια τράπεζα, ένα νορμάλ ποσοστό κόκκινων δανείων επί των συνολικών, είναι γύρω στο 5-10%. Σήμερα το ποσοστό αυτό για τις ελληνικές τράπεζες είναι πάνω από 40%. Μια τόσο κακή επίδοση όμως βλάπτει και άλλα πιστωτικά ιδρύματα, εκτός συνόρων, μια που – για να το πούμε απλοϊκά- μια τράπεζα δεν μπορεί να υπάρξει «ανεξάρτητα» από τις υπόλοιπες. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει άμεσο ενδιαφέρον από τους δανειστές για να είναι λογιστικά αξιόπιστες οι ελληνικές τράπεζες. Και με 40% κόκκινα δάνεια, λογιστικά αξιόπιστος δεν είσαι. Ή θα λυθεί το θέμα με ρυθμίσεις οφειλών ή θα χρειαστεί να ξαναμπούν χρήματα στις τράπεζες. Και τότε θα υπάρχει σοβαρή πιθανότητα τα χρήματα αυτά να προέλθουν από τις καταθέσεις και όχι από τον κρατικό προϋπολογισμό.  

Αυτός, εν συντομία, είναι ο λόγος για τον οποίο το θέμα των κόκκινων δανείων θα προχωρήσει με ευνοϊκό τρόπο για τις τράπεζες. Τώρα, όσον αφορά την πολιτική διαχείριση του θέματος των πλειστηριασμών, νομοθετική προστασία της πρώτης κατοικίας δεν πρόκειται να υπάρξει. Και δεν πρόκειται να υπάρξει γιατί απειλεί στην πράξη την τραπεζική πίστη- το θεμέλιο λίθο της λειτουργίας των τραπεζών.

Αν δεν υποχρεούσαι να επιστρέψεις το δάνειο πως θα ξέρει το τραπεζικό σύστημα ότι θα πάρει πίσω τα χρήματά της; Καθόλου δεν θέλει η τράπεζα να σου πάρει το σπίτι. Τι να το κάνει; Η τράπεζα θέλει τοκισμένα χρήματα. Τα ακίνητα τα παίρνει ότι δεν μπορεί να πάρει χρήματα και κυρίως τα παίρνει για παραδειγματισμό. Οι πλειστηριασμοί είναι μια «δημόσια εκτέλεση», ένας τελετουργικός αποκεφαλισμός με δήμιο. Όση περισσότερη δημοσιότητα δίνεται στην τελετή αυτή τόσο πιθανότερο είναι να μην χρειαστεί η επόμενη, γιατί θα αυξάνονται οι πιθανότητες να πληρώσει ο οφειλέτης.

Η ιστορία των δανείων και της είσπραξής τους, οι κατασχέσεις και όλο αυτό το δυσάρεστο πράγμα είναι θέμα που ρυθμίζεται από τις Βρυξέλλες, όσο και αν δεν το λένε ανοιχτά ούτε η κυβέρνηση, ούτε η αντιπολίτευση- η κάθε μία για τους δικούς της λόγους. Οι σχετικοί οδυρμοί και οι υποσχέσεις δεν πρόκειται να λείψουν το επόμενο διάστημα, αλλά δεν πρόκειται να αλλάξουν τίποτα.