"Γιατί, εμείς τι πάθαμε;"

Καθώς αυτά που "πρέπει" να κάνουμε για τα παιδιά αυξάνονται, τα σπασμένα τελικά πληρώνονυ τα ίδια τα παιδιά που θεωρούν ανεξαρτησία "να βγαίνουν μέχρι αργά το Σάββατο".
Γιατί, εμείς τι πάθαμε;

Είδα ένα ποστ φίλου στο Facebook, το οποίο καταφερόταν κατά της ιδιαίτερης σχέσης που έχει η ελληνίδα μαμά με το γιό της. Συγκεκριμένα, σατίριζε την κοινή έξοδο «μαμάδων και μαντραχαλαίων» για ψώνια. Θυμήθηκα κάτι που μου έλεγε μια φίλη: Συναντώντας νέο υποψήφιο ερωτικό σύντροφο και θέλοντας να καταλάβει το πραγματικό ποιόν του, τον ρωτούσε με τρόπο πώς προμηθεύεται τα εσώρουχά του. Η στατιστική την είχε εκπλήξει. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, οι περισσότεροι άντρες ακόμη και γύρω στα 30 εξυπηρετούνταν από το γούστο της μητέρας τους.

Βέβαια, το πώς πακετάρει το κάθε φύλο τη σεξουαλικότητά του, καλώς ή κακώς, διαφέρει. Ωστόσο, ακούγοντάς την μου είχε φανεί άβολο η μητέρα ενός άντρα να έχει αναλάβει το ντύσιμό του σε ερωτικό περιβάλλον, η εν πάση περιπτώσει σε περιβάλλον συνύπαρξης με κάποιο ερωτικό παρτενέρ.     

Αν και το παραπάνω παράδειγμα είναι αρκετά γλαφυρό, νομίζω ότι το θέμα βρίσκεται γενικά στη συμπεριφορά της ελληνίδας μάνας προς τα παιδιά της- αγόρια και κορίτσια.

Μη αφήνοντάς τα να ανεξαρτητοποιηθούν, μεγεθύνει τον ρόλο της και παρατείνει τον χρόνο της σημασίας της. Φταίει όμως αυτή; Έτσι έχει μάθει να κάνει και έτσι μαθαίνει και τα παιδιά της. "Εμείς τι πάθαμε;", που λέει και ο λαός. 

Κάνω μια σκέψη και λέω: Αν παλαιότερα αυτό συνέβαινε γιατί οι γυναίκες- αποκλεισμένες από την καριέρα- έβλεπαν στα παιδιά τους αυτό που λέει ο Σαββόπουλος «έργο πιο σπουδαίο από το φτωχό τους εγώ», σήμερα νομίζω ότι βασικός υπαίτιος (θα) είναι άλλος. Τις τελευταίες δύο-τρεις δεκαετίες το μάρκετινγκ πλαισίωσε την γονική ζωή με άπειρα προϊόντα και υπηρεσίες ειδικά σχεδιασμένα για τα παιδιά κα ιτους γονείς. Παράλληλα με αυτή την «προσφορά» αναδιαμορφώθηκαν και τα πρότυπα του σωστού γονέα (τουλάχιστον για μια κατηγορία γονιών ανώτατης μόρφωσης και μεσαίου προς υψηλού επιπέδου διαβίωσης).

Η υπερβολική γονική φροντίδα έγινε νόμος και όποιος τολμά να παρεκκλίνει, εγκληματεί.

Είναι πλέον αδιανόητο το παιδί σου να μην είναι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο για σένα. Οι περισσότεροι γονείς του προφίλ που περιέγραψα- και ειδικά οι μαμάδες- νιώθουν διαρκώς τύψεις. Νιώθουν ότι δεν μπορούν να προσφέρουν στο πιτσιρίκι τους όλα αυτά που «πρέπει». Είτε δεν τους αρκούν τα χρήματα, είτε ο χρόνος, είτε η ενέργεια. Λαχανιάζουν τρέχοντας πίσω από πλαστές ανάγκες των παιδιών- ανάγκες που οι ίδιοι δημιουργούν και πασχίζουν να ικανοποιήσουν. Οι τύψεις όμως είναι κακός σύμβουλος στη διαπαιδαγώγηση ενός παιδιού.

Η υπερπροσφορά καθημερινής φροντίδας εκ μέρους των μαμάδων-«ενόχων» αδρανοποιεί την ανεξαρτησία των παιδιών και τα δένει στο μεσογειακό-ελληνικό πρότυπο της οικογενειακής αλληλεξάρτησης και της ήσσονος αυτάρκειας. Γι’ αυτό κυρίως, και όχι λόγω της κρίσης τα παιδιά φεύγουν από τα σπίτια τους μετά τα 35. Γιατί για να φύγουν πρέπει να πρώτα να τους παρασχεθούν προϋποθέσεις ζωής μεσοαστικού επιπέδου.

Το «κρέμασμα» των μαμάδων εκεί γύρω στα 55-65 πάνω από τα βλαστάρια τους θα έρθει  μετά ως φυσικό αποτέλεσμα. Όποιος δεν έχει περάσει ο ίδιος καλά όταν είχε τη δυνατότητα- ναι, ακόμη και «εις βάρος» της απόλυτης καλοπέρασης του αγίου τέκνου- θα καταλήξει να θεωρεί ιερό του καθήκον να ψωνίζει σώβρακα σε έναν 25χρονο. Και ο 25άχρονος τι θα φταίει;               

 

Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v