Αυστηρότερες αποφυλακίσεις ή σωστή πολιτική

Η αυστηροποίηση του πλαισίου για τις αποφυλακίσεις και τις συνθήκες κράτησης δεν θα περιορίσει την εγκληματικότητα. Η σωστή πολιτική θα το κάνει.
Αυστηρότερες αποφυλακίσεις ή σωστή πολιτική
Υπέρ της αυστηροποίησης συλλήβδην των ποινών δεν είμαι. Θεωρώ ότι όσο περισσότερες και αυστηρότερες απαγορεύσεις υπάρχουν τόσο μεγαλύτερη είναι η ήττα της κοινωνίας που τις επιβάλει. Πολύ περισσότερο αυτό ισχύει με τις ποινές. Θεωρώ τις φυλακές ως θεσμό μία από τις πληγές των κοινωνιών διαχρονικά, αλλά δεν το πολυλέω μια και δεν έχω να προτείνω κάτι εναλλακτικό και άμεσα εφαρμόσιμο.   

Ο νόμος Παρασκευόπουλου περί αποσυμφορήσεως των φυλακών- ένας από τους πρώτους νόμους της κυβέρνησης Σύριζα χαλάρωνε τους όρους αποφυλάκισης και οδήγησε εκτός φυλακής μια σειρά καταδικασμένους, οι οποίοι εκπλήρωναν τα κριτήρια. Στην ομιλία του την Παρασκευή, στο πλαισιο της συζήτησης για την ανομία και την αύξηση της εγκληματικότητας ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, αναφέρθηκε ξεχωριστά σε μια σειρά περιστατικών τα οποία είχαν πρωταγωνιστές ορισμένους από τους αποφυλακισθέντες με τον συγκεκριμένο νόμο, εννοώντας ότι δεν θα υπήρχαν τα εγκλήματα, αν δεν είχαν προηγηθεί οι αποφυλακίσεις.   

Το λογικό με την πρώτη ματιά επιχείρημα κάνει κατά΄τη γνώμη μου ένα λαϊκίστικο άλμα: Δεν μελετά πραγματικά τις ζωές των αποφυλακισθέντων με τον συγκεκριμένο νόμο. Έτσι, είναι πολύ πιθανό στους τρεις ή τέσσερις που υποτροπίασαν μετά την αποφυλάκισή τους να αντιστοιχούν σαράντα ή τριάντα που συνέχισαν τη ζωή τους νόμιμα, μακριά από το έγκλημα. Ισχύει; Δεν θα μάθουμε γιατί δεν είναι πολιτικά «πιασιάρικη» πληροφορία.

Το άλλο που ακούστηκε από τον Κυριάκο Μητσοτάκη αφορούσε την εναντίωσή του στην κατάργηση των φυλακών τύπου «Γ» με τα κελιά ασφαλείας που πολύ αμφισβητούμενο είναι αν ήταν συμβατά με τις διατάξεις περί κράτησης του χάρτη ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Το επιχείρημα Μητσοτάκη εδώ είχε να κάνει με το ότι χωρίς φυλακές ασφαλείας, οι ιδιαιτέρως επικίνδυνοι κρατούμενοι μπορούν να συναναστρέφονται με κοινούς ποινικούς και να βρίσκουν έτσι βοηθούς εκπλήρωσης στα σχέδια που απεργάζονται πίσω από τα κάγκελα.

Απάντηση σε όλα αυτά είναι κατά τη γνώμη μου η σωστή λειτουργία ενός μεταπαραβατικού συστήματος. Ενός γενναιόδωρου συστήματος ένταξης για όσους αποφυλακίζονται, προσαρμοσμένο στις ανάγκες του καθένα και με διεπιστημονικό προσωπικό. Οι πολιτικές της επανένταξης και η βελτιστοποίησή τους, η διαγραφή της εμπειρίας της φυλακής από το μυαλό του αποφυλακισθέντος- όσο είναι δυνατόν αυτό- είναι ένδειξη πολιτισμού.

Περιττό να πω ότι ουδεμία σχετική πρόβλεψη έχει ο νόμος Παρασκευόπουλου.
Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v