Μια βράβευση με σημασία (λέμε τώρα)

Πώς θα μπορέσει ο ιστορικός του μέλλοντος να καταλάβει το τρόλινγκ πίσω από την βράβευση του ΓΑΠ για την "πρωθυπουργία" του;
Μια βράβευση με σημασία (λέμε τώρα)

Σε νέο επίπεδο πηγαίνουν το τρόλινγκ εκεί στην International Leadership Association. Όπως μαθαίνω, αποφάσισαν να βραβεύσουν τον Γιώργο Παπανδρέου για την πρωθυπουργία του στα έτη 2009- 2011!

Στη σχετική ανακοίνωση του θεσμού, του οποίου την ύπαρξη ομολογώ ότι αγνοώ, αναφέρεται ότι «ως πρωθυπουργός της Ελλάδας από το 2009 έως το 2011, ο Γιώργος Παπανδρέου συνειδητοποίησε πολύ καλά τι σημαίνει να βρίσκεσαι στην ηγεσία μιας χώρας σε μια ταραχώδη περίοδο. Πολιτικός με πολύχρονη εμπειρία, όταν μετά την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση του 2007-2008, ανέλαβε την πρωθυπουργία, είχε την εντολή αλλά και την αποφασιστικότητα να αυξήσει τη διαφάνεια και να μειώσει τη διαφθορά στην ελληνική διοίκηση καθώς και τη βούληση να εργαστεί για τον εξανθρωπισμό της παγκοσμιοποίησης και τις οικονομικές της επιπτώσεις στους Έλληνες πολίτες. Αντιμέτωπος με την πίεση του χρόνου και των παγκόσμιων χρηματοπιστωτικών αγορών, πήρε τη δύσκολη απόφαση να προχωρήσει σε προγράμματα λιτότητας και περικοπών στο πλαίσιο της Ευρωζώνης».

Να λοιπόν πως γράφεται η ιστορία. Επ΄ αφορμή των εορτασμών για την Απελευθέρωση τςη Αθήνας ένας φίλος ιστορικός ανέβασε στο Facebook την άποψή του σύμφωνα με την οποία οι μαρτυρίες ανθρώπων από την εποχή σπανίως αναφέρουν το ορόσημο της απελευθέρωσης ως τέτοιο. Σύμφωνα με τα όσα έγραψε, η γνώμη του είναι ότι «η απελευθέρωση είναι μια επινόηση δική μας».

Έχοντας στο μυαλό μου αυτό, σκέφτηκα ότι ίσως τα πράγματα που επιβιώνουν στη μακρά μνήμη να είναι πράγματα για τα οποία υπάρχουν συγκροτημένα αποθηκευμένες καταγραφές- συνήθως επίσημες ή εξέχουσες, όπως ας πούμε τα διπλωματικά έγγραφα ή οι κηρύξεις πολέμου. Η πραγματικότητα των πολλών όμως; Αυτά που ένιωθαν κατά τον χρόνο του συμβάντος; Που φαίνονται αυτά;

Η είδηση για την βράβευση του ΓΑΠ «έδεσε» με αυτές μου τις αναρωτήσεις. Δυο-τρεις βραβεύσεις και θα την βγάλει λάδι ο άρχοντας στο δικό του «ραντεβού με την ιστορία», σκέφτηκα. Αυτό που θα μείνει δεν θα είναι ούτε οι παλινωδίες ούτε η αποτυχημένη διαπραγμάτευση (;), ούτε το μισόχαζο ύφος του ηγέτη, αλλά κάποιες φωτογραφίες, αντε και ο χαρακτηρισμός του αμφιλεγόμενου. Και δεν θα είμαστε και δίπλα στον αναγνώστη του μέλλοντος να υποδείξουμε πως «αυτό σίγουρα τρολιά θα είναι»…

Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v