Ο Τσιάρτας δεν είναι αυτό που πρέπει να χτυπηθεί

Και ενώ διάφοροι την πέφτουν στον Τσιάρτα για τις ρατσιστικές του μπούρδες, η ανακοίνωση της Ιεράς Συνόδου κάνει πολύ μεγαλύτερο κακό στην κατεύθυνση αυτή.
Ο Τσιάρτας δεν είναι αυτό που πρέπει να χτυπηθεί
Δεν θέλω να αναπαράγω τα στερεότυπα, αλλά για το λεξιλόγιο και τη σκέψη των αθλητών δεν έτρεφα ποτέ ιδιαίτερη εκτίμηση. Ίσως φταίει ότι κατάγομαι από αριστερούτσικη οικογένεια, η οποία στη δεκαετία του 70 ταύτισε τον επαγγελματικό αθλητισμό με τη χούντα και τη δεξιά. Ίσως πάλι να μην μου πάει απλώς το προφίλ της σωματικής ενασχόλησης, την οποία αντιπαραβάλω με την πνευματική.

Τέλος πάντων, για τους λόγους αυτούς οι δηλώσεις Τσιάρτα με άφησαν αδιάφορο. Δεν περίμενα σώνει και καλά κάτι πολύ καλύτερο, ούτε από τον Τσιάρτα, ούτε από τον μέσο όρο της ελληνικής κοινής γνώμης, αν θέλετε. Άλλωστε εκεί είναι το αποτέλεσμα κοινωνικών διεργασιών- όχι οι αιτίες.

Οι αιτίες είναι πρώτα και κύρια σε θεσμικούς παράγοντες που αναπαράγουν και αναζωπυρώνουν αυτού του είδους την οπισθοδρομικότητα, αδυνατώντας να δείξουν ανοχή και αγάπη.

Την Πέμπτη η Ιερά Σύνοδος ζήτησε ν αποσυρθεί το νομοσχέδιο για την νομική αναγνώριση της ταυτότητας του φύλου. Μέσω ανακοίνωσής της κάλεσε τον πολιτικό κόσμο «να δείξει ανάλογο ενδιαφέρον για την επίλυση των σοβαρότατων προβλημάτων που μαστίζουν την κοινωνία, το έθνος μας και τον λαό και αντί να ενισχύει την ένταση, τον διχασμό και τον παραλογισμό, να συμβάλει στην πνευματική ανόρθωση των πολιτών μας». Για την ιεραρχία, στην διχασμό συντελεί πιο πολύ το να έχουμε πολίτες δύο κατηγοριών, παρά η λύση τέτοιων καταστάσεων.

Πίσω από την άποψη αυτών των συντηρητικών γηραιών ιεραρχών βρίσκεται ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, το οποίο επηρεάζεται από τις απόψεις του ιερατείου και μη έχοντας- φαντάζομαι- αρκετές προσλαμβάνουσες, παίρνει «γραμμή» από εκεί.

Κατά τη δική μου γνώμη εκεί είναι που πρέπει να στραφεί το μένος των φιλελεύθερων και όχι στους Τσιάρτες, οι οποίοι ελάχιστο κόσμο απασχολούν. Ναι, οι κοινωνίες δεν αλλάζουν με νόμους, αλλά οι νόμοι και η τήρησή τους βοηθούν να αλλάζουν τις κοινωνίες. Θα μου πεις, έχει νόημα να λέμε πάλι τα ίδια για τον ρόλο της εκκλησίας στην ελληνική δημόσια σφαίρα;

Είναι σημαντικό να μην θεωρήσουμε αυτονόητη τη δράση συντηρητικών δυνάμεων δίπλα μας. Μόνο με το «λέγε- λέγε» μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα γίνουμε ένα έθνος περισσότερο σκεπτόμενων και λιγότερο «πιστών». Γιατί και τα δύο μαζί δεν φαίνεται να γίνονται.

Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v