Η γραβατοφοβία και η νέα (;) αισθητική του Πασόκου

Οι γραβάτες δεν ταιριάζουν στο προφίλ μας και τις ξορκίζουμε από το dresscode της νέας εποχής. Κατά λοιπά, «δεν μας ενδιαφέρει τι φοράμε»
Η γραβατοφοβία και η νέα (;) αισθητική του Πασόκου

Διάβαζα τις δηλώσεις Μπουτάρη στις οποίες εξηγεί γιατί αποφάσισε να φορέσει γραβάτα κατά τους εορτασμούς του Αγίου Δημητρίου, ενώ συνήθως δεν το κάνει. Εν ολίγοις εξήγησε ότι το έκανε εναντίον των Συριζαίων και της δηθενιάς τους με την γραβατοφοβία.

Δεν θα σταθώ στο ότι είναι ναρκισιστικό και διόλου πολιτικό να θέλει ο κ. Μπουτάρης να μας ενημερώσει για την τάδε ή τη δείνα ενδυματολογική του επιλογή. Πέρα όμως από αυτό καταλαβαίνω ακριβώς τι εννοεί για τους συριζαίους.

Δεν είναι μυστικό ότι η νέα πολιτική εξουσία φροντίζει να διαχέεται το dresscode της νέας εποχής, σύμφωνα με το οποίο η γραβάτα είναι ένδειξη αστικού συμβιβασμού, το καλοραμμένο κοστούμι απόδειξη απαράδεκτης καπιταλιστικής ευζωίας και η καλή αισθητική κατάλοιπο τσαρικών εποχών. Πρόκειται για έναν παρωχημένο ρομαντισμό αμφιθεάτρου και ντεμέκ επαναστατικότητας που με εφηβικά μέτρα επιχειρεί να διακρίνει το «σωστό» από το «λάθος». Τι; Ροζ all star; Μα, ποιος φλώρος φοράει ροζ all star;

Πόσο μακριά φαντάζουν οι παλαιότεροι ηγέτες της αριστεράς (Ηλιού, Κύρκος, Φλωράκης) που δεν ένιωθαν την αριστεροσύνη τους να απειλείται από την ευπρέπεια!

Το παράξενο είναι ότι αυτοί ακριβώς οι τύποι που δίνουν τελικά υπερβολική σημασία στο «να μην δίνουν σημασία» αν είναι ή όχι καλοντυμένοι με τα και –και καλά- συμβατικά κριτήρια, απορρίπτουν ως μικροπρεπείς τις αναφορές στην συχνά άθλια εξωτερική τους εικόνα, που δεν ξέρω αν είναι «απαράδεκτη», αλλά είναι σίγουρα αστεία.

Είναι συνεχώς προφανές ότι παρακολουθούμε την ανάδυση ενός σύγχρονου ΠΑΣΟΚ με όλα τα στοιχεία που συνόδευσαν την ιστορική αυτή εξέλιξη. Και φυσικά με την απαραίτητη αισθητική που, γλιτώνει το αφ’ υψηλού επιτηδευμένο, μόνο για να πέσει στο λαϊκίστικο casual. Και αυτό δεν αφορά μόνο τα ρούχα.

Παρατηρώ ότι σταδιακά μου δημιουργούν απέχθεια όλα και περισσότερα πράγματα αυτής της νέας μαζικότητας που λειαίνει τους ιδεολογικούς της πυλώνες, για να διαχειριστεί τα νέα της καθήκοντα με επαγγελματική αποτελεσματικότητα.

Άκουγα στο ραδιόφωνο διανοητές και επιστήμονες που πρόσκεινται στον Σύριζα να μιλούν για το «νόημα της 28ης Οκτωβρίου». Η βασική τους ιδέα ήταν ότι πρέπει ως έλληνες να καταλάβουμε τι κατάφεραν οι παππούδες μας τότε και πόσα σήμαινε για τον συμμαχικό αγώνα η πρώτη ήττα του Άξονα. Πόσο τρομερό κατόρθωμα ήταν να τα βάλει μια μικρή χώρα σαν την Ελλάδα και με την Ιταλία και με τη Γερμανία κλπ κλπ!

Τι είναι αυτά, ρε παιδιά;

Αυτό είναι το μήνυμα της επετείου ενός πολέμου; Ότι ήμασταν καλύτεροι από τους άλλους; Μήπως έφταιγε και ο διαιτητής που χάσαμε; Που είναι το αντιπολεμικό μήνυμα του «Όχι»; Που είναι οι βολές για το καθεστώς Μεταξά και τις συνθήκες που δημιούργησαν την πολεμική αναμέτρηση;

Δεν λέω ότι αυτοί που άκουσα ήταν η επίσημη θέση του Σύριζα ή της Κυβέρνησης. Δείχνει όμως το νέο κλίμα στο οποίο μια μάζα ανθρώπων που τώρα ήρθε στα πράγματα λειτουργεί και σκέπτεται. Και κυρίως το πόσο άτεχνα υφαίνεται η αισθητική μιας νέας εξουσίας όταν το υφαντό φτιάχνεται στο πόδι.

Παρ΄όλο τον ρεαλισμό μου, αυτό δεν θα το συνηθίσω ποτέ.

 

Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v