Οι πιτσιρικάδες, η τραπ και ο στραβός γιαλός
Το να δαιμονοποιείς μια μουσική δεν έχει κανένα νόημα, παρα΄ μόνο να δείξεις ηχηρά ότι δεν καταλαβαίνεις τι πραγματικά συμβαίνει.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Το ξύλο στα (κομματάκι άγνωστα) MAD tv Awards ήρθαν και κάθισαν πάνω σε μια συζήτηση για την trap και τα ακούσματα των πιτσιρικάδων που ήταν ήδη σε εξέλιξη.
Τα πρότυπα των στίχων αυτού του μουσικού είδους που ανθίζει ως εύκολο και εύπεπτο στις παρυφές της σοβαρότερης και περισσότερο κοινωνικά υπεύθυνης ραπ, βρίσκονται εδώ και καιρό στο επίκεντρο της κριτικής ουκ ολίγων συνειδητοποιημένων γονιών. Δυσκολεύονται να συμβιβαστούν με κενούς περιεχομένου στίχους που αντιμετωπίζουν τις γυναίκες σαν αντικείμενα-βραβεία για την ανδρική πυγμή, απορούν με την ιδανικοποίοηση της χρήσης ναρκωτικών και αλκοόλ, ανησυχούν με την συχνή εμφάνιση όπλων στα κλιπάκια των καλλιτεχνών.
Πολλά μπορούμε να πούμε για την τραπ: Οι στίχοι είναι ανόητοι και οι πρεσβευτές της ανεύθυνοι και πιθανόν μικρόνοες, η μελωδία ανύπαρκτη, οι φωνές ατάλαντες. Και μετά; Τι σημασία έχει αν σε εμάς δεν αρέσει;- Γιατί αυτή είναι η αλήθεια, ότι δεν μας αρέσει. Όλες οι προσπάθειες να περάσει αυτό το «δεν μου αρέσει» ως «μα δεν είναι αντικειμενικά κάτι ωραίο», είναι στην πραγματικότητα προσπάθεια εκ μέρους μας να επιβάλουμε στους άλλους την άποψή μας.
Και συνήθως αυτοί οι άλλοι είναι μικρότερης ηλικίας συγγενείς μας. Δίπλα στο «Μα τι είναι αυτά που ακούς;» υπάρχει (όχι και πολύ) κρυμμένο ένα «εμείς στην ηλικία σας…». Κάπου εδώ να πούμε ότι δεν υπάρχει νέο μουσικό είδος που να επιβίωσε στον χρόνο, το οποίο να μην αγκαλιάστηκε πρώτα από τους νέους, όπως επίσης και ότι δεν υπήρξε νέο μουσικό είδος που να μην συγκέντρωσε την μήνι των πρεσβύτερων είτε ως φθοροποιό, είτε ως βλάσφημο, είτε ως «εύκολο», είτε ως «ανήθικο».
Πράγματι, η δαιμονοποίηση κάθε μουσικού είδους παραπέμπει σε συναγερμούς για ηθικό πανικό σαν εκείνους της δεκαετίας του 1960. Κανένα μουσικό είδος δεν θα μπορούσε να «φταίει». Η τέχνη, ειδικά αν είναι δημοφιλής, είναι καθρέπτης της κοινωνίας και εκφράζει διεργασίες που λαμβάνουν χώρα στο εσωτερικό της. Αν είναι κάτι να ενοχοποιηθεί ας είναι αυτό.
Φερ΄ ειπείν τον πρώτο λόγο στην θεματική ορισμένων μουσικών ειδών έχουν οι υλικές απολαβές, όπως το χρήμα, τα αυτοκίνητα και οι ανέσεις; Ουδέν άξιον απορίας. Ποιες είναι γενικότερα οι αξίες της κοινωνίας μας; Δεν είναι το ό,τι φάμε και ό,τι πιούμε; Είναι ρηχοί οι στίχοι και ανύπαρκτη η μουσικότητα; Πόσοι άνθρωποι καλλιεργούν το πνεύμα τους συστηματικά ή εκτίθενται σε μια μορφή τέχνης; Ελάχιστοι, άρα που να βρεθεί αυτό το κριτήριο στους δημιουργούς ή στους πιτσιρικάδες καταναλωτές; Άλλωστε, όπως λέει και ένας φίλος το να κράζουν οι μεγαλύτεροι μια μουσική είναι ο καλύτερος τρόπος να την αγαπήσουν οι νεότεροι.
Κάθε εποχή έχει τις τέχνες που τις εκφράζουν. Ας προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τι βλέπουν τόσοι νέοι άνθρωποι στην τραπ. Έτσι θα τους καταλάβουμε καλύτερα, και αυτούς και τον καιρό τους. Αυτή η κατανόηση είναι το καλύτερο αντίδοτο στην γήρανση του πνεύματος.
Τα πρότυπα των στίχων αυτού του μουσικού είδους που ανθίζει ως εύκολο και εύπεπτο στις παρυφές της σοβαρότερης και περισσότερο κοινωνικά υπεύθυνης ραπ, βρίσκονται εδώ και καιρό στο επίκεντρο της κριτικής ουκ ολίγων συνειδητοποιημένων γονιών. Δυσκολεύονται να συμβιβαστούν με κενούς περιεχομένου στίχους που αντιμετωπίζουν τις γυναίκες σαν αντικείμενα-βραβεία για την ανδρική πυγμή, απορούν με την ιδανικοποίοηση της χρήσης ναρκωτικών και αλκοόλ, ανησυχούν με την συχνή εμφάνιση όπλων στα κλιπάκια των καλλιτεχνών.
Πολλά μπορούμε να πούμε για την τραπ: Οι στίχοι είναι ανόητοι και οι πρεσβευτές της ανεύθυνοι και πιθανόν μικρόνοες, η μελωδία ανύπαρκτη, οι φωνές ατάλαντες. Και μετά; Τι σημασία έχει αν σε εμάς δεν αρέσει;- Γιατί αυτή είναι η αλήθεια, ότι δεν μας αρέσει. Όλες οι προσπάθειες να περάσει αυτό το «δεν μου αρέσει» ως «μα δεν είναι αντικειμενικά κάτι ωραίο», είναι στην πραγματικότητα προσπάθεια εκ μέρους μας να επιβάλουμε στους άλλους την άποψή μας.
Και συνήθως αυτοί οι άλλοι είναι μικρότερης ηλικίας συγγενείς μας. Δίπλα στο «Μα τι είναι αυτά που ακούς;» υπάρχει (όχι και πολύ) κρυμμένο ένα «εμείς στην ηλικία σας…». Κάπου εδώ να πούμε ότι δεν υπάρχει νέο μουσικό είδος που να επιβίωσε στον χρόνο, το οποίο να μην αγκαλιάστηκε πρώτα από τους νέους, όπως επίσης και ότι δεν υπήρξε νέο μουσικό είδος που να μην συγκέντρωσε την μήνι των πρεσβύτερων είτε ως φθοροποιό, είτε ως βλάσφημο, είτε ως «εύκολο», είτε ως «ανήθικο».
Πράγματι, η δαιμονοποίηση κάθε μουσικού είδους παραπέμπει σε συναγερμούς για ηθικό πανικό σαν εκείνους της δεκαετίας του 1960. Κανένα μουσικό είδος δεν θα μπορούσε να «φταίει». Η τέχνη, ειδικά αν είναι δημοφιλής, είναι καθρέπτης της κοινωνίας και εκφράζει διεργασίες που λαμβάνουν χώρα στο εσωτερικό της. Αν είναι κάτι να ενοχοποιηθεί ας είναι αυτό.
Φερ΄ ειπείν τον πρώτο λόγο στην θεματική ορισμένων μουσικών ειδών έχουν οι υλικές απολαβές, όπως το χρήμα, τα αυτοκίνητα και οι ανέσεις; Ουδέν άξιον απορίας. Ποιες είναι γενικότερα οι αξίες της κοινωνίας μας; Δεν είναι το ό,τι φάμε και ό,τι πιούμε; Είναι ρηχοί οι στίχοι και ανύπαρκτη η μουσικότητα; Πόσοι άνθρωποι καλλιεργούν το πνεύμα τους συστηματικά ή εκτίθενται σε μια μορφή τέχνης; Ελάχιστοι, άρα που να βρεθεί αυτό το κριτήριο στους δημιουργούς ή στους πιτσιρικάδες καταναλωτές; Άλλωστε, όπως λέει και ένας φίλος το να κράζουν οι μεγαλύτεροι μια μουσική είναι ο καλύτερος τρόπος να την αγαπήσουν οι νεότεροι.
Κάθε εποχή έχει τις τέχνες που τις εκφράζουν. Ας προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τι βλέπουν τόσοι νέοι άνθρωποι στην τραπ. Έτσι θα τους καταλάβουμε καλύτερα, και αυτούς και τον καιρό τους. Αυτή η κατανόηση είναι το καλύτερο αντίδοτο στην γήρανση του πνεύματος.
