Ο δρόμος της αριστεράς
Πόσο επαναστατικές είναι οι διεκδικήσεις που σχετίζονται με ατομικά δικαιώματα και πώς στέκεται ο κόσμος της αριστεράς απέναντι σε αυτό;
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Η κριτική που μπορεί να ασκήσει η ελληνική αριστερά είναι πεπερασμένη. Και αυτό γιατί είναι πεπερασμένες οι προσβάσεις της στον Τύπο όπως είναι περιορισμένος και ο «χώρος» που βρίσκει για να τρυπώσει σε μια mainstream επικαιρότητα που τρέφεται με σοσιαλμηντιακού τύπου πληροφορίες.
Με αυτό το δεδομένο, οι άνθρωποι της αριστεράς καλούνται να επιλέξουν που θα παρέμβουν και με τι αφορμή από την επικαιρότητα θα ασκήσουν την κριτική τους που αποσκοπεί στην έλευση μιας καλύτερης κοινωνίας, στην κοινωνική δικαιοσύνη και λοιπά και λοιπά ευγενή και γνωστά.
Το meme της φωτογραφίας αυτού του post παράχθηκε στον απόηχο του ρατσιστικού σχολιασμού που εκτόξευσε μια ημιπερσόνα κατά μιας γυναίκας και τους σάλου που ξέσπασε κατόπιν. Τι λέει το meme; Ότι, ενώ υπάρχουν πλείστες όσες αφορμές ταιριαστές με τον μαρξιστικό-λενινιστικό χαρακτήρα των διεκδικήσεων, εκείνο που κινητοποιεί τον κόσμο που, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, βλέπει τον εαυτό του στην αριστερά είναι μάλλον θέματα που σχετίζονται με προσβολή της ταυτότητας και γενικώς με ατομικές καταστάσεις.
Αυτό με τη σειρά του μας οδηγεί σε ένα άλλο ερώτημα, ακόμη σημαντικότερο: Τι ή μάλλον ποιοι είναι σήμερα η αριστερά στην Ελλάδα; Ποια ανατροπή επιδιώκεται και με ποιους όρους καταλαβαίνουν την κοινωνική δικαιοσύνη; Μήπως τα αιτήματα που σχετίζονται με την αναγνώριση πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων σε μειονότητες έχουν υποσκελίσει τα ζητούμενα που σχετίζονται με την παραγωγική διαδικασία και την ανακατανομή του πλούτου;
Τι θέλω να πω; Μου φαίνεται ότι η απουσία μεγάλων συλλογικών οραμάτων- όπως ήταν πριν την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού η «ανατροπήο- οδηγεί εδώ και δεκαετίες σε ατομικές διεκδικήσεις ή διεκδικήσεις μειονοτήτων. Στο παρελθόν, η εξ αριστερών κριτική σε παρόμοιες στάσεις καταλόγιζε «προσωπικά συμφέροντα» και «διάσπαση του κινήματος για προσωπικές επαναστάσεις». Καθόλου τυχαία, αυτή ήταν η κριτική, ας πούμε για τον Μάη του ’68 και τα δικά του αιτήματα, τα οποία δεν θεωρήθηκαν «πραγματικά προλεταριακά».
Σήμερα η τάση για ατομικές παρεμβάσεις εξαπλώνεται από την χρήση των social media. Είναι θετική ή αρνητική η εξέλιξη; Δεν νομίζω ότι υπάρχει απάντηση σε αυτό. Εκείνο όμως που θα ήταν χρήσιμο να υπάρξει ήταν μια ουσιαστική αξιολόγηση του σύγχρονου τρόπο που τα κόμματα της ελληνικής αριστεράς πολιτεύονται και του κοινού στο οποίο απευθύνονται.
Με αυτό το δεδομένο, οι άνθρωποι της αριστεράς καλούνται να επιλέξουν που θα παρέμβουν και με τι αφορμή από την επικαιρότητα θα ασκήσουν την κριτική τους που αποσκοπεί στην έλευση μιας καλύτερης κοινωνίας, στην κοινωνική δικαιοσύνη και λοιπά και λοιπά ευγενή και γνωστά.
Το meme της φωτογραφίας αυτού του post παράχθηκε στον απόηχο του ρατσιστικού σχολιασμού που εκτόξευσε μια ημιπερσόνα κατά μιας γυναίκας και τους σάλου που ξέσπασε κατόπιν. Τι λέει το meme; Ότι, ενώ υπάρχουν πλείστες όσες αφορμές ταιριαστές με τον μαρξιστικό-λενινιστικό χαρακτήρα των διεκδικήσεων, εκείνο που κινητοποιεί τον κόσμο που, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, βλέπει τον εαυτό του στην αριστερά είναι μάλλον θέματα που σχετίζονται με προσβολή της ταυτότητας και γενικώς με ατομικές καταστάσεις.
Αυτό με τη σειρά του μας οδηγεί σε ένα άλλο ερώτημα, ακόμη σημαντικότερο: Τι ή μάλλον ποιοι είναι σήμερα η αριστερά στην Ελλάδα; Ποια ανατροπή επιδιώκεται και με ποιους όρους καταλαβαίνουν την κοινωνική δικαιοσύνη; Μήπως τα αιτήματα που σχετίζονται με την αναγνώριση πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων σε μειονότητες έχουν υποσκελίσει τα ζητούμενα που σχετίζονται με την παραγωγική διαδικασία και την ανακατανομή του πλούτου;
Τι θέλω να πω; Μου φαίνεται ότι η απουσία μεγάλων συλλογικών οραμάτων- όπως ήταν πριν την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού η «ανατροπήο- οδηγεί εδώ και δεκαετίες σε ατομικές διεκδικήσεις ή διεκδικήσεις μειονοτήτων. Στο παρελθόν, η εξ αριστερών κριτική σε παρόμοιες στάσεις καταλόγιζε «προσωπικά συμφέροντα» και «διάσπαση του κινήματος για προσωπικές επαναστάσεις». Καθόλου τυχαία, αυτή ήταν η κριτική, ας πούμε για τον Μάη του ’68 και τα δικά του αιτήματα, τα οποία δεν θεωρήθηκαν «πραγματικά προλεταριακά».
Σήμερα η τάση για ατομικές παρεμβάσεις εξαπλώνεται από την χρήση των social media. Είναι θετική ή αρνητική η εξέλιξη; Δεν νομίζω ότι υπάρχει απάντηση σε αυτό. Εκείνο όμως που θα ήταν χρήσιμο να υπάρξει ήταν μια ουσιαστική αξιολόγηση του σύγχρονου τρόπο που τα κόμματα της ελληνικής αριστεράς πολιτεύονται και του κοινού στο οποίο απευθύνονται.
