Να είμαστε όλοι Ζακ

Στον χυλό της σοσιαλμιντιακής ενημέρωσης, που λέγαμε και τις προάλλες, τα γεγονότα έχουν την λειτουργία διάτοντα αστέρα. «Τρεντάρουν», αποτελούν δηλαδή trend, τάση, για λίγες ώρες και μετά σταδιακά χάνονται στο επόμενο κύμα εντυπωσιασμού, που έχει ήδη ξεκινήσει όσο ακόμη εμείς εντυπωσιαζόμαστε με το τρέχον. Σημεία των καιρών και χώρος για γκρίνια δεν υπάρχει- θα την κρατήσω για συνάντηση παλιών συμμαθητών.

Κάθε ένας από όσους ασχολούνται με την ενημέρωση επαγγελματικά ή ημι-επαγγελματικά νιώθει κάποιες φορές την ανάγκη να βουτήξει σε αυτό το τεράστιο ρέμα πληροφόρησης και να διασώσει από την θνησιγενή επικαιρότητα μια είδηση που για αυτόν μπορεί να έχει μια σημασία. Για εμένα αυτή η είδηση ήταν το λυντσάρισμα του Ζακ Κωστόπουλου μέρα μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας, σε ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση.

Τρία χρόνια έχουν περάσει από εκείνο το μεσημέρι που αρκετές από τις βεβαιότητές μας σχετικά με το τι είδους κοινωνία είμαστε δέχτηκαν μια γερή κλωτσιά- σαν αυτές που οδήγησαν στον θάνατο το θύμα. Τότε φάνηκε ότι η απειλή της περιουσίας είναι στο μυαλό ορισμένων ικανή να δικαιολογήσει κάθε βία. Τότε φάνηκε και ότι η ανοχή του διαφορετικού μόνο κατ΄ όνομα υπάρχει στο μυαλό των απανταχού κυρ- Παντελήδων.

Τα τελευταία τρία χρόνια το περιβάλλον του Ζακ Κωστόπουλου κάνει μια γενναία και συντονισμένη προσπάθεια ώστε ο άδικος θάνατός του να γίνει μοχλός αλλαγής. Και, μολονότι δεν μπορώ να το αποδείξω, νομίζω πώς κάτι έχει κατορθωθεί. Ένα αυξημένο επίπεδο συνείδησης της διαφορετικότητας είναι πια εδώ, ενώ το μήνυμα κατά της έμφυλης βίας που τόσο απεγνωσμένα διατύπωνε ο Ζακ Κωστόπουλος μοιάζει τώρα θλιβερά επίκαιρο. Τα λόγια του Ζακ έχουν πια ταξιδέψει πολύ μακριά και εργάζονται αυτόνομα για να γίνει αυτός ο κόσμος στοιχειωδώς καλύτερος.

Όσο τον θυμόμαστε και όσο σκεφτόμαστε πόσο άδικα δολοφονήθηκε, θα βοηθάμε και εμείς,