Ο φόβος φυλάει τα έρμα

Ένα μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης φαίνεται να βλέπει στα αυτοδιαγνωστικά τεστ μια νέα ελπίδα για την όλη κατάσταση. Αναρωτιέμαι πραγματικά γιατί.

Καθώς ακόμη και το ποσοστό της αναξιοπιστίας τους είναι συζητήσιμο (είναι 3%; Είναι χαμηλότερο; ), τα αυτοδιαγνωστικά τεστ αποτελούν ένα καλό πρόσχημα ότι κάτι άλλαξε, ώστε να προχωρήσουμε σε ανοίγματα που δεν μπορούν- για διαφορετικούς λόγους το καθένα- να καθυστερήσουν άλλο. Ακόμη και αν οι διασωληνωμένοι είναι σε αριθμό- ρεκόρ.

Αυτό λέγεται «ζαριά» και, αν δεν βρίσκει τις αντιδράσεις που θα ήταν λογικό να βρει, αυτό εξηγείται από το ότι ο κόσμος έχει μπουχτίσει από το να μην συμβαίνει κάτι και προτιμά να συναντήσει ο ίδιος το όποιο πεπρωμένο του από το να το περιμένει στον καναπέ του εγκλεισμού του. Ένα από τα πράγματα για τα οποία θα μπορέσουμε να βγάλουμε ενδιαφέροντα συμπεράσματα όταν τελειώσει όλο αυτό είναι η μαζική ψυχολογία και οι τρόποι που αυτή επηρεάζεται από τα γεγονότα και- κυρίως- την επικοινωνία και την πρόσληψη από τους πολίτες των όσων ανακοινώνονται.

Μια έρευνα που θα συνέκρινε την γνώμη των πολιτών για την παρούσα αξιοπιστία της επιτροπής των ειδικών σε σχέση με την αξιοπιστία τους τον περσινό Απρίλιο θα έδειχνε καταβαράθρωση του κύρους των ειδικών- μεγαλύτερη από αυτή των κυβερνητικών υπευθύνων. Η αίσθηση ότι πορευόμαστε χωρίς σταθερή ρότα δημιουργεί ανασφάλεια και η ανασφάλεια ροκανίζει το αίσθημα της αλληλεγγύης.

Και έτσι συναντάμε ξανά τα αυτοδιαγνωστικά τεστ τα οποία απαιτούν ότι απλώς την συνεργασία του πολίτη αλλά την προθυμία του να εξακριβώσει αν ο ίδιος είναι επικίνδυνος για τους άλλους και την επιθυμία του να ενημερώσει αν τυχόν δεν είναι- πράγματα καθόλου αυτονόητα.

Θα αισθανόμουν λίγο ασφαλέστερος αν αυτή η «ζαριά» της κυβέρνησης με τα σταδιακά ανοίγματα αποτελούσε πηγή ανησυχίας, αντί για όχημα (συγκρατημένης, έστω) αισιοδοξίας. Όχι για τίποτε άλλο αλλά γιατί φαίνεται ότι τελικά θα μας μείνει μόνο ο φόβος για να φυλάει τα έρμα.  Τουλάχιστον μέχρι να φτάσουν τα εμβόλια- ως άλλο ιππικό.