Ο Τραμπ και οι πραγματικοί κίνδυνοι
Οι ΗΠΑ δεν κινδύνευσαν με ανατροπή του πολιτεύματος. Κινδυνεύουν όμως από την ευκολία με την οποία καταναλώνεται η ρητορική Τραμπ.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Η αγάπη που έχουμε ως είδος για την ηρωοποίηση και την δαιμονοποίηση όποιου (υπερ)προβάλλεται, μας κάνει πολλές φορές να ξεχνάμε ότι τα φαινόμενα της Ιστορίας δεν ξεκινούν και τελειώνουν στα πρόσωπα, αλλά πηγαίνουν πολύ βαθύτερα.
Έτσι, ο κόσμος που ανταποκρίνεται στη ρητορική Τραμπ, που δεν διστάζει να επιλέξει το μικρό οικονομικό του όφελος- το οποίο μπορεί να αντιστοιχεί σε μια αύξηση μισθού- έναντι μιας πιο φιλελεύθερης και κοινωνικής πολιτικής, αποτελεί μια πραγματικότητα που θα συνεχίσει να υπάρχει και μετά την απομάκρυνση Τραμπ από την εξουσία. Αυτό φάνηκε ξεκάθαρα και τις προάλλες στο Καπιτώλιο, αλλά ήταν ούτως ή άλλως εύκολο να το φανταστεί κανείς.
Το ερώτημα του ενός εκατομμυρίου, που θα λέγανε και οι φίλοι μας οι Αμερικανοί, είναι τι κάνει δεκτικό έναν κόσμο σε τέτοιες ρητορικές, που τον ποδηγετούν προς το μίσος υποσχόμενες μια μικρή αύξηση αποδοχών και που τον προτρέπουν να μην βλέπει τίποτα άλλο στον κόσμο εκτός από τις ΗΠΑ και τα συμφέροντά τους.
Όσο και αν προσπαθώ, δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι πέρα από τις οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες που ολοένα και αυξάνονται οδηγώντας τους ανθρώπους να σκέφτονται όλο και περισσότερο τον εαυτό τους. Κατά τα λοιπά δεν θεωρώ ότι έγινε στα σοβαρά προσπάθεια «ανατροπής» ή πραξικοπήματος στις ΗΠΑ. Εξίσου ανόητες μου φαίνονται οι φωνές που επιχειρούν να παραλληλίσουν τους Αγανακτισμένους ή τα γεγονότα στις παρελάσεις κάποιων εθνικών επετείων με τα της Ουάσιγκτον. Παραλληλισμοί που καταρρέουν από μόνοι τους και κοινά σημεία που τραβιούνται από τα μαλλιά.
Αν η λαϊκή δυσθυμία ήταν τόσο μονοδιάστατα ερμηνεύσιμη, η δουλειά των καθεστώτων θα ήταν πολύ ευκολότερη. Τα απλουστευτικά σχήματα μπορεί να έχουν το καλό ότι εμπλέκουν περισσότερους πολίτες σε συζητήσεις, αλλά έχουν και το κακό ότι αυτές οι συζητήσεις τίθενται σε λάθος βάση.
Έτσι, ο κόσμος που ανταποκρίνεται στη ρητορική Τραμπ, που δεν διστάζει να επιλέξει το μικρό οικονομικό του όφελος- το οποίο μπορεί να αντιστοιχεί σε μια αύξηση μισθού- έναντι μιας πιο φιλελεύθερης και κοινωνικής πολιτικής, αποτελεί μια πραγματικότητα που θα συνεχίσει να υπάρχει και μετά την απομάκρυνση Τραμπ από την εξουσία. Αυτό φάνηκε ξεκάθαρα και τις προάλλες στο Καπιτώλιο, αλλά ήταν ούτως ή άλλως εύκολο να το φανταστεί κανείς.
Το ερώτημα του ενός εκατομμυρίου, που θα λέγανε και οι φίλοι μας οι Αμερικανοί, είναι τι κάνει δεκτικό έναν κόσμο σε τέτοιες ρητορικές, που τον ποδηγετούν προς το μίσος υποσχόμενες μια μικρή αύξηση αποδοχών και που τον προτρέπουν να μην βλέπει τίποτα άλλο στον κόσμο εκτός από τις ΗΠΑ και τα συμφέροντά τους.
Όσο και αν προσπαθώ, δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι πέρα από τις οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες που ολοένα και αυξάνονται οδηγώντας τους ανθρώπους να σκέφτονται όλο και περισσότερο τον εαυτό τους. Κατά τα λοιπά δεν θεωρώ ότι έγινε στα σοβαρά προσπάθεια «ανατροπής» ή πραξικοπήματος στις ΗΠΑ. Εξίσου ανόητες μου φαίνονται οι φωνές που επιχειρούν να παραλληλίσουν τους Αγανακτισμένους ή τα γεγονότα στις παρελάσεις κάποιων εθνικών επετείων με τα της Ουάσιγκτον. Παραλληλισμοί που καταρρέουν από μόνοι τους και κοινά σημεία που τραβιούνται από τα μαλλιά.
Αν η λαϊκή δυσθυμία ήταν τόσο μονοδιάστατα ερμηνεύσιμη, η δουλειά των καθεστώτων θα ήταν πολύ ευκολότερη. Τα απλουστευτικά σχήματα μπορεί να έχουν το καλό ότι εμπλέκουν περισσότερους πολίτες σε συζητήσεις, αλλά έχουν και το κακό ότι αυτές οι συζητήσεις τίθενται σε λάθος βάση.
