Θεοσεβούμενοι και με τη... Βουλή

Οι συμβολισμοί που εξέπεμψε η απόφαση της Κυβέρνησης να προβάλει το επίμαχο βίντεο στην πρόσοψη της Βουλής είναι αανησυχητικοί.
Θεοσεβούμενοι και με τη... Βουλή

Τα πράγματα που μας κάνουν ως κοινωνία να προχωράμε προς τα εμπρός είναι αμφισβητήσιμα. Αμφισβητήσιμο είναι ακόμη και το τι θα μπει «μπροστά», μια που αυτό που για κάποιον είναι πρόοδος για κάποιον άλλον είναι «ξεπούλημα των αξιών και των παραδόσεων τους τόπου μας».

Ωστόσο, δεν μπορώ να φανταστώ ότι η απόφαση της διοίκησης να προβάλει επ΄ αφορμή της μέρας των ενόπλων δυνάμεων και των εισοδίων της Θεοτόκου τις προάλλες στην πρόσοψη του κτιρίου της Βουλής ένα μικρό βίντεο, ότι προωθεί με κάποιον τρόπο την εξέλιξή μας ως κοινωνία, ως σύγχρονο κράτος, ως υπεύθυνοι πολίτες.

Αναγκαστικά η επιλογή της Βουλής ως… οθόνης προβολής συνεπάγεται συμβολισμούς. Το οπτικό πανηγύρι του εορτασμού λοιπόν εξέπεμψε το μήνυμα ενός κράτους, στην ταυτότητα  του οποίου οι  ένοπλες δυνάμεις παίζουν βασικό ρόλο, αλλά και το μήνυμα μιας ελληνορθόδοξης παράδοσης που αγνοεί και περιθωριοποιεί όσους πολίτες δεν ασπάζονται το συγκεκριμένο δόγμα. Είναι άραγε αυτή η εικόνα που θέλει για την χώρα μια φιλελεύθερη κυβέρνηση, μια κυβέρνησης της σύγχρονης δεξιάς; Πολύ φοβάμαι πως ναι.

Όπως συμβαίνει στα περισσότερα κόμματα εξουσίας, η εξαγγελλόμενη πολιτική τους ταυτότητα, αυτό το πολιτικό στίγμα που θέλουν τα ίδια να εκπέμπουν, αποτελεί ένα μικρό μόνο ποσοστό της φυσιογνωμίας τους- εκείνο που θα ήθελε η ηγεσία τους να είναι. Στην πράξη, οι πολιτικοί σχηματισμοί εξουσίας απευθύνονται σε πολλά ακροατήρια για τα οποία εικάζω ότι δεν είναι καθόλου περήφανοι, λέγοντας πράγματα για τα οποία επίσης πιθανότατα δεν καμαρώνουν.

Ασχέτως των προθέσεών του, ο Κ. Μητσοτάκης είναι ένας πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας που έχει αντιπρόεδρο στο κόμμα του και κορυφαίο υπουργό τον Άδωνη Γεωργιάδη, τον τηλεπωλητή των νανογιλέκων και των ακροδεξιών εκδόσεων για τους Εβραίους, τη Σιών και άλλα ευτράπελα. Προφανώς δεν φταίει για όλα αυτά ο Άδωνις Γεωργιάδης. Απλώς η παρουσία του δείχνει το μίγμα του ακροατηρίου της Κυβέρνησης αυτής και- συνεπώς- των όσων κατασκευάζονται και απευθύνονται στην κοινή γνώμη. Τρέμω στην ιδέα του τι τελικά  θα δούμε το επόμενο έτος- γιορτή των 200 χρόνων από το 1821.

 

Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v