Οι δυό ψυχές της Γαλλίας
Οι τσαμπουκάδες στυλ μακρόν δεν είναι τρόπος για να φέρεις δύο κομμάτια της κοινωνίας κοντά.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Παρακολουθώ τη διαμάχη ανάμεσα στην ηγεσία της Γαλλικής δημοκρατίας και τους απανταχού φανατικούς μουσουλμάνους, με αφορμή τα σκίτσα του προφήτη Μωάμεθ και την δολοφονία του καθηγητή που τα έδειξε στην τάξη.
Υπάρχει ένα έλλειμμα στις δυτικές κοινωνίες. Και δεν είναι ακριβώς έλλειμμα δημοκρατίας, μολονότι είναι κάτι εξίσου πολιτικό. Είναι έλλειμμα ενσωμάτωσης. Η γαλλία θα έπρεπε να το ξέρει αυτό, καθώς είναι ίσως η χώρα που κατέβαλε τις μεγαλύτερες προσπάθειες- τουλάχιστον σε επίπεδο εξαγγελιών- να απορροφήσει όσο το δυνατόν περισσότερο πληθυσμό από τις πάλαι ποτέ αποικίες της.
Οι δεύτερης και τρίτης γενιάς κάτοικοι των αποικιών θα έπρεπε να είναι πλήρως Γάλλοι, σωστά; Λάθος γιατί εδώ υπεισέρχεται το κοινωνικό. Κρατώντας με ταξικούς όρους τους ανθρώπους αυτούς στο περιθώριο η γαλλική κοινωνία, αλλά κυρίως οι γαλλικές κυβερνήσεις τους έσπρωξαν σε μια γκετοποίηση. Τα εκατομμύρια ανθρώπων που ζουν στα προάστια των γαλλικών μεγαλουπόλεων εξακολουθούσαν να φτωχοποιούνται για δεκαετίες. Τελικά, νιώθοντας απόβλητα της ευρωπαϊκής κοινωνίας, οι επόμενες γενιές επέστρεψαν στα προγονικά πολιτισμικά τους πρότυπα, κόβοντας πιθανότατα για πάντα τις γέφυρες με την σημερινή κοινωνική κουλτούρα της Γαλλίας- όποια και αν είναι αυτή.
Αυτό το έδαφος βρίσκοντας οι πρόσφυγες και οι μετανάστες που κατέληξαν στη Γαλλία μετά το 2000 θεώρησαν λογικό να περιχαρακώσουν τον πολιτισμό τους, παρά να αφεθούν και να προσπαθήσουν να ενσωματωθούν σε μια κοινωνία που δεν τους θέλει. Το ζήτημα όμως σε πρώτη φάση δεν είναι οι άνθρωποι που έρχονται από μακριά να γίνονται «ένα» με τους κατοίκους των χωρών προορισμού. Το ζήτημα είναι να μπορούν να συμβιώνουν, έως ότου αυτή η συμβίωση διαμορφώσει μια κοινή κουλτούρα που θα έχει και τον σεβασμό στον Μωάμεθ και τα σκίτσα του Charlie Hebdo.
Αυτό όμως δεν γίνεται με «τζατζαρίσματα» όπως αυτά του Προέδρου Μακρόν που έδωσε εντολή να προβάλλονται τα επίμαχα σκίτσα του Charlie Hebdo σε δημόσια κτίρια. Αυτή η δράση φέρνει αντίδραση και στεγανοποιεί τους διαφορετικούς πληθυσμούς που δεν μπορούν να έχουν επαφή μεταξύ τους.
Υπάρχει ένα έλλειμμα στις δυτικές κοινωνίες. Και δεν είναι ακριβώς έλλειμμα δημοκρατίας, μολονότι είναι κάτι εξίσου πολιτικό. Είναι έλλειμμα ενσωμάτωσης. Η γαλλία θα έπρεπε να το ξέρει αυτό, καθώς είναι ίσως η χώρα που κατέβαλε τις μεγαλύτερες προσπάθειες- τουλάχιστον σε επίπεδο εξαγγελιών- να απορροφήσει όσο το δυνατόν περισσότερο πληθυσμό από τις πάλαι ποτέ αποικίες της.
Οι δεύτερης και τρίτης γενιάς κάτοικοι των αποικιών θα έπρεπε να είναι πλήρως Γάλλοι, σωστά; Λάθος γιατί εδώ υπεισέρχεται το κοινωνικό. Κρατώντας με ταξικούς όρους τους ανθρώπους αυτούς στο περιθώριο η γαλλική κοινωνία, αλλά κυρίως οι γαλλικές κυβερνήσεις τους έσπρωξαν σε μια γκετοποίηση. Τα εκατομμύρια ανθρώπων που ζουν στα προάστια των γαλλικών μεγαλουπόλεων εξακολουθούσαν να φτωχοποιούνται για δεκαετίες. Τελικά, νιώθοντας απόβλητα της ευρωπαϊκής κοινωνίας, οι επόμενες γενιές επέστρεψαν στα προγονικά πολιτισμικά τους πρότυπα, κόβοντας πιθανότατα για πάντα τις γέφυρες με την σημερινή κοινωνική κουλτούρα της Γαλλίας- όποια και αν είναι αυτή.
Αυτό το έδαφος βρίσκοντας οι πρόσφυγες και οι μετανάστες που κατέληξαν στη Γαλλία μετά το 2000 θεώρησαν λογικό να περιχαρακώσουν τον πολιτισμό τους, παρά να αφεθούν και να προσπαθήσουν να ενσωματωθούν σε μια κοινωνία που δεν τους θέλει. Το ζήτημα όμως σε πρώτη φάση δεν είναι οι άνθρωποι που έρχονται από μακριά να γίνονται «ένα» με τους κατοίκους των χωρών προορισμού. Το ζήτημα είναι να μπορούν να συμβιώνουν, έως ότου αυτή η συμβίωση διαμορφώσει μια κοινή κουλτούρα που θα έχει και τον σεβασμό στον Μωάμεθ και τα σκίτσα του Charlie Hebdo.
Αυτό όμως δεν γίνεται με «τζατζαρίσματα» όπως αυτά του Προέδρου Μακρόν που έδωσε εντολή να προβάλλονται τα επίμαχα σκίτσα του Charlie Hebdo σε δημόσια κτίρια. Αυτή η δράση φέρνει αντίδραση και στεγανοποιεί τους διαφορετικούς πληθυσμούς που δεν μπορούν να έχουν επαφή μεταξύ τους.
