Έξω τα "ναι μεν αλλά" από την αντιφασιστική χαρά

Το μήνυμα του αντιφασισμού που διάλεξε ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας να εκπέμψει με αφορμή την απόφαση για την Χρυσή Αυγή, πρέπει να είναι αδιαπραγμάτευτο.

Δεν κολακεύομαι αυτάρεσκα να πιστεύω ότι το 99% του ελληνικού λαού από την προηγούμενη Τετάρτη και έπειτα τάσσεται αναφανδόν υπέρ της φυλάκισης της Χρυσής Αυγής.   

Αυτό που νομίζω πιο πιθανό είναι ότι, πέρα από το σταθερά αντιφασιστικό κομμάτι που είναι και πιο ενεργό στους κοινωνικούς χώρους, αλλά και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και για αυτό «ακούγεται»  περισσότερο, η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου δεν πολυενδιαφέρεται και περιμένει να διαμορφώσει την άποψή της από την τάση που θα ακολουθήσει τα γεγονότα. Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι λίγοι που με την πτώση της Χρυσής Αυγής ζημιώνονται υλικά, όπως και ορισμένοι μπούφοι που όντως πίστεψαν στον ιδεολογικό εφιάλτη του κοκκινόμαυρου μαίανδρου. Δεν θα ασχοληθώ με αυτούς. Τους εύχομαι περαστικά. 

Αρκετοί οπαδοί της δεξιάς βρίσκονταν και βρέθηκαν συντεταγμένοι στην προσπάθεια να σταματηθεί η Χρυσή Αυγή. Και δεν το έκαναν για να προσποριστεί η Νέα Δημοκρατία το 2-3% αυτού του πυρήνα, αλλά γιατί έχουν πίστη στη δημοκρατία και το αστικό κοινοβούλιο. Αυτοί άλλωστε δικαιούνται περισσότερο να ισχυριστούν κάτι τέτοιο από όσους αυτοτοποθετούνται στην αριστερά- τουλάχιστον αφού το επίδικο ήταν η αστική νομιμότητα, στην οποία και επανήλθαμε.

Είναι κρίμα να ακυρώνεται αυτή η ομοθυμία από αστερίσκους και από υποσημειώσεις οι οποίες συχνά- πυκνά συνοδεύουν την ικανοποίηση του μεγάλου μέρους της συντηρητικής παράταξης- και εδώ αναφέρομαι σε έναν πολύ ευρύτερο πολιτικό χώρο από αυτόν των ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας. Είτε η αναφορά είναι στην πολυθρύλητη Marfin και τους νεκρούς της, είτε στους δύο δολοφονημένους από εκδίκηση χρυσαυγίτες, είτε στην επικινδυνότητα του συλλαλητηρίου έξω από το Εφετείο, τα «ναι μεν, αλλά» δεν έχουν καμία θέση.

Στην συγκυρία αυτή είναι ιστορική ευκαιρία για τον καθέναν από εμάς και για όλες τις παρατάξεις, κομματικές ή μη, να εγγράψουν την καθαρή και αταλάντευτη βούλησή τους για πλήρη και οριστική εξορία των νεοναζιστικών ιδεών από την ελληνική πολιτική σκηνή, που δεν μπορεί και δεν πρέπει να σκιάζεται από οτιδήποτε άλλο.

Και δηλαδή; Τα θέματα αυτά να μην συζητηθούν ποτέ; Να συζητηθούν, ναι. Στην ώρα τους. Όχι στη βράση ενός τεράστιου θέματος, του οποίου η σημασία πρέπει να φτάσει όσο πιο μακριά και όσο πιο καθαρά γίνεται. Οι αφελείς συμψηφισμοί διαφορετικών θεμάτων δεν βοηθούν. Οι συμψηφισμοί σε θέματα πολιτικής και δικαιωμάτων είναι μια τεράστια πλάνη και ποτέ δεν παράγουν τα ευγενή αποτελέσματα τα οποία- γιατί να είμαστε κακόπιστοι;- πιθανότατα επιθυμούν όσοι τους προτείνουν.

Το «πώς διαμαρτύρεσαι  για την τάδε συμπεριφορά χωρίς να διαμαρτύρεσαι για την δείνα που μοιάζει;» είναι επιχείρημα 7χρονου και όχι τρόπος να γίνει η κοινωνία μας δικαιότερη  ή έστω να γίνει απλώς μια συζήτησή μας ουσιαστικότερη.