Οι Μόριες θέλουν Λιάκους

Οι δηλώσεις Λιάκου, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο ήταν η τοποθέτηση ενός ανθρώπου που θέλει να καταλάβει τον απεγνωσμένο, εκείνον που έχει ανάγκη.
Οι Μόριες θέλουν Λιάκους

Πόσο σοβαρά πρέπει να λαμβάνονται τα όσα δηλώνει κανείς στα social media, αυτό το διαδικτυακό καφενείο που αλλάζει εκ βάθρων τους τρόπους με τους οποίους διεξάγεται ο δημόσιος διάλογος; Μονολεκτική απάντηση δεν μπορεί να δοθεί. Πρέπει πάντα να εξετάζεται το πλαίσιο που γίνονται οι δηλώσεις, και από μόνο του το εκάστοτε κοινωνικό δίκτυο δεν αποτελεί σταθερό πλαίσιο.

Οι δηλώσεις του Αντώνη Λιάκου για την Μόρια δεν ήταν «μετρημένες» με την έννοια της πολιτικής διπλωματίας. Ήταν όμως «μετρημένες» με το συναίσθημα, «με βιας» που λέει και ο εθνικός μας ύμνος. «Αν ήμουν 16-17 χρονών, είχα περάσει από χίλια μύρια κύματα για να φτάσω σε ευρωπαϊκή γη της επαγγελίας και βρισκόμουν στην κόλαση της Μόριας, κι εγώ φωτιά θα έβαζα», είπε ο ομότιμος καθηγητής Ιστορίας, και στέλεχος του Σύριζα.

Είναι μια τοποθέτηση που γίνεται σε μια προσπάθεια να ανιχνευτεί ο τρόπος κατά τον οποίο το θυμικό αυτών των κατατρεγμένων της αθλιότητας που λέγεται Μόρια, κυριαρχεί στις πράξεις τους και καταστρέφει τα τείχη που τους φυλακίζουν. Ο Λιάκος θέλει να μπει στην θέση αυτών των ανθρώπων και τα καταφέρνει. Αυτή του η θέληση είναι πολιτική επιλογή. Μια πολιτική επιλογή που αν την κάνει κάποιος δεν μπορεί παρά να οδηγηθεί στο συμπέρασμα «και εγώ θα την έκαιγα».

Είναι φτηνός σχολαστικισμός να θεωρήσει κανείς ότι μια τέτοια δήλωση ωθεί σε κάτι άλλο παρά στην κατανόηση της απόγνωσης των προσφύγων. Πρόκειται για την ουσία της αποδοχής του «άλλου», του «διαφορετικού». 

Και με την διαδικασία τι γίνεται; Με την δημόσια σφαίρα που έτσι καταλήγει να φιλοξενεί προτροπές σε βία; θα ρωτούσε ίσως κάποιος.  

Η χαλαρή φύση του Facebook δεν αρκεί για είμαστε ανεκτικότεροι έναντι όποιου επιλέγει αυτή την οδό δημοσιοποίησης αντί για μια φροντισμένη και ισορροπημένη «ανακοίνωση τύπου». Θα πρέπει και αυτός να κρίνεται με τον ίδιο τρόπο, αφού ξέρει ότι μιλά δημόσια. Όσοι χρησιμοποιούν αυτό το βήμα- πολλώ μάλλον αν θέλουν να πάρουν γενναία και ξεκάθαρη θέση- ξέρουν ότι θα εκτεθούν σε κριτική. Η καρτερία που καλούνται άλλωστε να επιδείξουν στην κριτική είναι και το κυρίως τίμημα για αυτόν που βούλεται να αγορεύει. Ένα τίμημα, που οι ακέραιοι χαρακτήρες πληρώνουν χωρίς τσιρίδες και για αυτόν τον λόγο δυναμώνει τα λόγια τους.
Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v