Ένα σπυράκι (στο μάτι)
Αντί να έχουμε σταματήσει έντρομοι για να σκεφτούμε όσα αποκάλυψαν οι ηχογραφήσεις στην Πυροσβεστική υπηρεσία, βολευόμαστε με αλληλοκατηγορίες.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Στην πολιτική γίνονται παιχνίδια. Έτσι δουλεύει το σύστημα και νομίζω πως αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα. Τα παιχνίδια αυτά θα έχουν κάθε φορά άλλο αντικείμενο. Πότε θα πρόκειται για κάτι που δεν πρέπει να αποκαλυφθεί, πότε για μια συναλλαγή, πότε για κάτι που πρέπει να «περάσει» επικοινωνιακά στον πολύ κόσμο. That’ s the name of the game που λένε και οι Αγγλοσάξωνες.
Είναι σχεδόν ρομαντικό να λέμε ότι «είναι απαράδεκτο να γίνονται πολιτικά παιχνίδια με τους νεκρούς στο Μάτι», ενώ η ίδια αυτή η φράση αποτελεί ταυτόχρονα ένα πολιτικό παιχνίδι, μια προσπάθεια να δημιουργηθούν εντυπώσεις για τον απέναντι από αυτόν που κάθε φορά το λέει.
Προσωπικά δεν ξέρω τι μου προκάλεσε μεγαλύτερη φρίκη στην όλη υπόθεση. Η ίδια η τραγωδία της απανθράκωσης τόσων ανθρώπων ή οι διάλογοι των αξιωματικών της Πυροσβεστικής που δείχνουν το πόσο προσπελάσιμο είναι ένα τέτοιο γεγονός για αυτό που έχουμε στο μυαλό μας ως διοικητική δομή. Οι ανατριχιαστικοί διάλογοι που αποκαλύπτουν τις ενδοϋπηρεσιακές μάχες δημόσιων λειτουργών με πιόνια φλεγόμενους πολίτες, δείχνει το σάπιο που υπάρχει «στο βασίλειο της Δανιμαρκίας»· τον λάθος τρόπο που είναι δομημένο όλο το σύστημα παροχής υπηρεσιών και τον κυνισμό με τον οποίο αναπαράγεται.
Θα περίμενα οι αποκαλύψεις αυτές να είναι κάτι που θα δώσει σε όλους τους κυβερνήσαντες και τους κυβερνώντες την ευκαιρία για μια αυτοκριτική και για μια επανεκκίνηση. Αντί για αυτό όμως, αντί αυτή η συλλογική μας ντροπή να γίνει δημιουργική αφορμή για αλλαγές, είδα πάλι το γνωστό μοτίβο της δημόσιας αλληλοκατηγορίας- του πολιτικού παιχνιδιού που λέγαμε.
Και πίσω από την στείρα αλληκατηγορία βρίσκεται η ανησυχία για την δομή του μηχανισμού, για τις εξουσίες ίσως και για τις προσωπικές ευθύνες. Γιατί όταν είσαι κυβέρνηση, δεν είναι ανάγκη να κάνεις εσύ ο ίδιος τις ατιμίες για να έχεις ευθύνη: αρκεί να μην μπορείς να ελέγξεις τον μηχανισμό- αν βέβαια έχεις τη βούληση να ανατρέψεις κατεστημένες σχέσεις και νοοτροπίες- διόλου αυτονόητο.
«Σσσσσσς! Ησυχία! Δεν θα καταστρέψουμε όλο το κράτος επειδή βρέθηκαν ορισμένοι ακατάλληλοι άνθρωποι σε υπεύθυνες θέσεις», σαν να ακούω. Αντιθέτως, θα προστατέψουμε τα πεπραγμένα μας και θα αξιοποιήσουμε την ευκαιρία να βλάψουμε επικοινωνιακά τους άλλους διεκδικητές της εξουσίας Γιατί εκεί είναι το πρόβλημα, στην εξουσία. Στον διαγωνισμό για την εξουσία που εξοντώνει κάθε τι «πολιτικό», με την ουσιαστική έννοια του όρου. Που μετατρέπει τον διάλογο σε κούρσες εντυπώσεων.
Σε μια άλλη, πιο ώριμη (και μάλλον μελλοντική) κοινωνία θα ντρεπόμασταν να έχουμε εντός των μηχανισμών μας τέτοια διαφθορά. Εδώ το αντιμετωπίζουμε σαν μια δερματική ανωμαλία, ένα ύποπτο σπυράκι- που «πρέπει να το κοιτάξω ρε γαμώτο, αλλά να δω πότε θα προλάβω να πάω στον γιατρό».
Σε ένα τέτοιο πλαίσιο αδιαφορίας, πώς να μην είναι η εξουσία ο ύψιστος στόχος και πώς να μην είναι οι διαδικασίες για το κυνήγι της ο «άριστος οιωνός»;
Είναι σχεδόν ρομαντικό να λέμε ότι «είναι απαράδεκτο να γίνονται πολιτικά παιχνίδια με τους νεκρούς στο Μάτι», ενώ η ίδια αυτή η φράση αποτελεί ταυτόχρονα ένα πολιτικό παιχνίδι, μια προσπάθεια να δημιουργηθούν εντυπώσεις για τον απέναντι από αυτόν που κάθε φορά το λέει.
Προσωπικά δεν ξέρω τι μου προκάλεσε μεγαλύτερη φρίκη στην όλη υπόθεση. Η ίδια η τραγωδία της απανθράκωσης τόσων ανθρώπων ή οι διάλογοι των αξιωματικών της Πυροσβεστικής που δείχνουν το πόσο προσπελάσιμο είναι ένα τέτοιο γεγονός για αυτό που έχουμε στο μυαλό μας ως διοικητική δομή. Οι ανατριχιαστικοί διάλογοι που αποκαλύπτουν τις ενδοϋπηρεσιακές μάχες δημόσιων λειτουργών με πιόνια φλεγόμενους πολίτες, δείχνει το σάπιο που υπάρχει «στο βασίλειο της Δανιμαρκίας»· τον λάθος τρόπο που είναι δομημένο όλο το σύστημα παροχής υπηρεσιών και τον κυνισμό με τον οποίο αναπαράγεται.
Θα περίμενα οι αποκαλύψεις αυτές να είναι κάτι που θα δώσει σε όλους τους κυβερνήσαντες και τους κυβερνώντες την ευκαιρία για μια αυτοκριτική και για μια επανεκκίνηση. Αντί για αυτό όμως, αντί αυτή η συλλογική μας ντροπή να γίνει δημιουργική αφορμή για αλλαγές, είδα πάλι το γνωστό μοτίβο της δημόσιας αλληλοκατηγορίας- του πολιτικού παιχνιδιού που λέγαμε.
Και πίσω από την στείρα αλληκατηγορία βρίσκεται η ανησυχία για την δομή του μηχανισμού, για τις εξουσίες ίσως και για τις προσωπικές ευθύνες. Γιατί όταν είσαι κυβέρνηση, δεν είναι ανάγκη να κάνεις εσύ ο ίδιος τις ατιμίες για να έχεις ευθύνη: αρκεί να μην μπορείς να ελέγξεις τον μηχανισμό- αν βέβαια έχεις τη βούληση να ανατρέψεις κατεστημένες σχέσεις και νοοτροπίες- διόλου αυτονόητο.
«Σσσσσσς! Ησυχία! Δεν θα καταστρέψουμε όλο το κράτος επειδή βρέθηκαν ορισμένοι ακατάλληλοι άνθρωποι σε υπεύθυνες θέσεις», σαν να ακούω. Αντιθέτως, θα προστατέψουμε τα πεπραγμένα μας και θα αξιοποιήσουμε την ευκαιρία να βλάψουμε επικοινωνιακά τους άλλους διεκδικητές της εξουσίας Γιατί εκεί είναι το πρόβλημα, στην εξουσία. Στον διαγωνισμό για την εξουσία που εξοντώνει κάθε τι «πολιτικό», με την ουσιαστική έννοια του όρου. Που μετατρέπει τον διάλογο σε κούρσες εντυπώσεων.
Σε μια άλλη, πιο ώριμη (και μάλλον μελλοντική) κοινωνία θα ντρεπόμασταν να έχουμε εντός των μηχανισμών μας τέτοια διαφθορά. Εδώ το αντιμετωπίζουμε σαν μια δερματική ανωμαλία, ένα ύποπτο σπυράκι- που «πρέπει να το κοιτάξω ρε γαμώτο, αλλά να δω πότε θα προλάβω να πάω στον γιατρό».
Σε ένα τέτοιο πλαίσιο αδιαφορίας, πώς να μην είναι η εξουσία ο ύψιστος στόχος και πώς να μην είναι οι διαδικασίες για το κυνήγι της ο «άριστος οιωνός»;
