Πώς να την σπάσεις στον Μπογδάνο
Όσο αντιπαθή και αν είναι, τα πρόσωπα έχουν σημασία μόνο σε επικοινωνιακό επίπεδο. Για κάθε έναν που σταυρώνει ένα πολιτικό πρόσωπο υπάρχει και ένας που το λατρεύει.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος ανήκει κατά τη γνώμη μου σε εκείνους τους οπορτουνιστές της δημοσιότητας σκοπεύοντας την δημοσιότητα για λόγους κυρίως βιοπορισμού και, δευτερευόντως, ματαιοδοξίας και προσωπικής ικανοποίησης. Δεν τον συγκαταλέγω στους επικίνδυνους για την κοινωνική ειρήνη και τη δημοκρατία, όπως δεν συμπεριλάμβανα σε αυτούς και τον Γιώργο Καρατζαφέρη με το ΛΑ.Ο.Σ.
Είναι μια κατηγορία ανθρώπων που ασχολούνται με την πολιτική, τους οποίους λίγο απασχολεί η ιδεολογία, ενώ αυτό που τους κόφτει είναι να επιβιώσουν και να θησαυρίσουν στον κόσμο της εξουσίας. Οι ακροδεξιές τους τοποθετήσεις δεν είναι τόσο πηγαίες, όσο των χρυσαυγιτών, αλλά αντιστοιχούν σε μια κατασκευασμένη στρατηγική που στόχο έχει να προσεταιριστεί ένα πολιτισμικά κατώτερο κομμάτι του πολιτικού φάσματος, το οποίο εύκολα πείθεται από όποιον φωνάζει. Η ρητορική του Μπογδάνου είναι με δυο λόγια μια επικοινωνιακή στρατηγική.
Ο ίδιος γίνεται πολύ αντιπαθής σε μεγάλη μερίδα του κόσμου. Όποιος όμως γίνεται πολύ αντιπαθής σε ορισμένους, γίνεται και πολύ συμπαθής σε κάποιους άλλους- αυτούς τους τελευταίους θα τους πιάσει πελάτες και θα κάνει τη δουλειά του.
Τις τελευταίες μέρες (ξανα)βλέπω μια προσπάθεια διαφόρων ανθρώπων του δημόσιου λόγου να προσπαθούν να πληγώσουν τον Μπογδάνο και το κοινό του, με ευφάνταστες κριτικές που διαλαλούν και επισημαίνουν την απαξία του. Πρόκειται προφανώς για λάθος πρακτική. Πρώτον γιατί ο θόρυβος κάνει καλό σε αυτούς του τύπους, και δεύτερον και σημαντικότερον γιατί αποπροσανατολίζει τις συζητήσεις και τις αντιδράσεις από τα σπουδαία, δηλαδή από τις πολιτικές που ακολουθούνται και από τα δομικά στοιχεία της Κυβερνητικής πολιτικής.
Αν και εξυπηρετούν στο να προσελκύσουν το ενδιαφέρον, την αντιπάθεια και να ξεφορτώσουν από δόσεις οργής, τα πρόσωπα δεν πρέπει να είναι σημαντικά στην πολιτική. Πέρα ίσως από τις συνδηλώσεις που μπορεί να έχει η ίδια η παρουσία τους στις παρατάξεις που τους φιλοξενούν.
Ειρήστω εν παρόδω η παρουσία και η έμμεση αποδοχή της συμπριφορά του Μπογδάνου από τη Νέα Δημοκρατία δεν είναι τυχαία. Όπως δεν ήταν τυχαία και η έλευση των Γεωργιάδη- Βορίδη από το ΛΑ.Ο.Σ και η ανάδειξή τους σε προβεβλημένα στελέχη. Η κεντροδεξιά παράταξη δεν μπορεί να αγνοήσει τις ψήφους που σωρεύονται στα δεξιά της και πάντα ψάχνει τον τρόπο να βάλει χέρι στην συγκεκριμένη δεξαμενή. Η “alt right”, η πιο δυναμική έκφραση της ακροδεξιάς σήμερα, πρακτικά δεν εκπροσωπείται στην Ελλάδα. Ο κ. Μπογδάνος το γνωρίζει και το εκμεταλλεύεται. Και πίσω από αυτόν το εκμεταλλεύεται και η Νέα Δημοκρατία.
Ας σταματήσουμε να αναφερόμαστε σε αυτόν και να πολλαπλασιάζουμε τον θόρυβο που κάνει. Θα του κοστίσει, και αυτό είναι μεγάλο δέλεαρ.
Είναι μια κατηγορία ανθρώπων που ασχολούνται με την πολιτική, τους οποίους λίγο απασχολεί η ιδεολογία, ενώ αυτό που τους κόφτει είναι να επιβιώσουν και να θησαυρίσουν στον κόσμο της εξουσίας. Οι ακροδεξιές τους τοποθετήσεις δεν είναι τόσο πηγαίες, όσο των χρυσαυγιτών, αλλά αντιστοιχούν σε μια κατασκευασμένη στρατηγική που στόχο έχει να προσεταιριστεί ένα πολιτισμικά κατώτερο κομμάτι του πολιτικού φάσματος, το οποίο εύκολα πείθεται από όποιον φωνάζει. Η ρητορική του Μπογδάνου είναι με δυο λόγια μια επικοινωνιακή στρατηγική.
Ο ίδιος γίνεται πολύ αντιπαθής σε μεγάλη μερίδα του κόσμου. Όποιος όμως γίνεται πολύ αντιπαθής σε ορισμένους, γίνεται και πολύ συμπαθής σε κάποιους άλλους- αυτούς τους τελευταίους θα τους πιάσει πελάτες και θα κάνει τη δουλειά του.
Τις τελευταίες μέρες (ξανα)βλέπω μια προσπάθεια διαφόρων ανθρώπων του δημόσιου λόγου να προσπαθούν να πληγώσουν τον Μπογδάνο και το κοινό του, με ευφάνταστες κριτικές που διαλαλούν και επισημαίνουν την απαξία του. Πρόκειται προφανώς για λάθος πρακτική. Πρώτον γιατί ο θόρυβος κάνει καλό σε αυτούς του τύπους, και δεύτερον και σημαντικότερον γιατί αποπροσανατολίζει τις συζητήσεις και τις αντιδράσεις από τα σπουδαία, δηλαδή από τις πολιτικές που ακολουθούνται και από τα δομικά στοιχεία της Κυβερνητικής πολιτικής.
Αν και εξυπηρετούν στο να προσελκύσουν το ενδιαφέρον, την αντιπάθεια και να ξεφορτώσουν από δόσεις οργής, τα πρόσωπα δεν πρέπει να είναι σημαντικά στην πολιτική. Πέρα ίσως από τις συνδηλώσεις που μπορεί να έχει η ίδια η παρουσία τους στις παρατάξεις που τους φιλοξενούν.
Ειρήστω εν παρόδω η παρουσία και η έμμεση αποδοχή της συμπριφορά του Μπογδάνου από τη Νέα Δημοκρατία δεν είναι τυχαία. Όπως δεν ήταν τυχαία και η έλευση των Γεωργιάδη- Βορίδη από το ΛΑ.Ο.Σ και η ανάδειξή τους σε προβεβλημένα στελέχη. Η κεντροδεξιά παράταξη δεν μπορεί να αγνοήσει τις ψήφους που σωρεύονται στα δεξιά της και πάντα ψάχνει τον τρόπο να βάλει χέρι στην συγκεκριμένη δεξαμενή. Η “alt right”, η πιο δυναμική έκφραση της ακροδεξιάς σήμερα, πρακτικά δεν εκπροσωπείται στην Ελλάδα. Ο κ. Μπογδάνος το γνωρίζει και το εκμεταλλεύεται. Και πίσω από αυτόν το εκμεταλλεύεται και η Νέα Δημοκρατία.
Ας σταματήσουμε να αναφερόμαστε σε αυτόν και να πολλαπλασιάζουμε τον θόρυβο που κάνει. Θα του κοστίσει, και αυτό είναι μεγάλο δέλεαρ.
