Διλήμματα για... δεύτερης κατηγορίες ευρωπαίους

Να πεθάνουμε με της πείνας ή να πεθάνουν κάποιοι ηλκιωμένοι. Τα διλήμματα- ψευδή ή πραγματικά- μοιάζουν ηθικά, αλλά τελικά είναι απλώς πρακτικά.
Διλήμματα για... δεύτερης κατηγορίες ευρωπαίους

Το μεγάλο κοινωνικό διακύβευμα αυτής της πανδημικής κρίσης έχει να κάνει με το δίπολο οικονομία-υγεία. Έχοντας χτυπήσει το σύστημα της ελεύθερης αγοράς εκεί που πονάει πιο πολύ- στην κυκλοφορία χρήματος, ο Covid 19 έφερε τις ανα τον κόσμο κυβερνήσεις αλλά και τον καθένα από εμάς αντιμέτωπους με ένα δίλημμα που θυμίζει λίγο αυτές τις διασκεδαστικές ιστορίες, οι οποίες περιλαμβάνουν ηθικά διλήμματα που πρέπει να «λύσει» ο παίκτης στον οποίο απευθύνονται.  

Αν μπορούσες να διαλέξεις θα περίμενες μέχρι να είναι εξασφαλισμένος και ο τελευταίος από εμάς πριν ξαναλειτουργήσει η οικονομία;

Μπορεί η απάντηση να φαίνεται εύκολη ως υπαγορευόμενη από τις αυτονόητες αρχές του ανθρωπισμού, αλλά όλοι γνωρίζουμε πως δεν γίνεται να είναι κανείς τόσο κατηγορηματικός- και αυτό από μόνο του είναι βασανιστικό.

Και πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά αφού η κρίση της προηγούμενης δεκαετίας δημιούργησε χιλιάδες ταλαίπωρων και απελπισμένων ανθρώπων, αρκετοί εκ των οποίων είδαν τις ζωές τους να καταστρέφονται, λόγω της δεινής οικονομικής τους κατάστασης; Ποιος μπορεί να αγνοήσει ότι έτσι όπως είναι δομημένος ο κόσμος μας, η έλλειψη χρημάτων είναι μια αναπόδραστη πηγή δυστυχίας;

Και λοιπόν τι; Να ξεπαστρέψουμε τους γέρους με τη λογική του «ας κολλήσουμε όσοι είναι να κολλήσουμε» για να μην πεινάσουμε;

Ευτυχώς οι πρακτικές αποφάσεις δεν είναι ανάγκη όταν λαμβάνονται να σηματοδοτούν μια τόσο σκληρή θέση όσο η μια από τις δύο. Εν ολίγοις, ούτε θα θυσιάσουμε ηλικιωμένους, ούτε θα βρεθούμε στην ψάθα. Ή μήπως θα γίνουν λίγο και τα δύο;

Στον ενδιάμεσο χώρο του πως γίνεται κάθε τι υπάρχουν πρακτικές λεπτομέρειες που δεν καθορίζονται επακριβώς κατά την λήψη μιας κυβερνητικής απόφασης. Λίγο η μεγάλη κλίμακα, λίγο το ότι κανείς δεν ξέρει πως εξελίσσονται τα πράγματα στο επόμενο διάστημα και τι μπορεί να ανακληθεί, η συνείδησή μας- και των ιθυνόντων, εικάζω- έχει ορισμένα μέρη να κρυφτεί για να μην βαρύνεται ότι διαλέγει την μία ή την άλλη καταστροφή.

Όμως, η λήψη αποφάσεων σημαίνει πράγματα, ακόμα και αν πάνω τους υπάρχει ο μανδύας του «τι να κάνουμε;». Έτσι, ενώ εδώ στο Ελλάντα κρατάμε τις αποστάσεις και μπαίνουμε ένας παρά έναν στα μέσα μεταφοράς, όσοι έρχονται απ’ έξω (και άρα είναι πιο πιθανό να είναι φορείς) θα κάθονται στους 30 πόντους απόσταση από τον διπλανό τους στο αεροπλάνο. Τι να κάνουμε; Αλλιώς δεν συμφέρει να γίνει η πτήση. 

Μπαίνοντας στην «καθαρή από αρρώστια γη των διακοπών» δεν θα περνούν από κάποιο τεστ, ούτε θα ενημερώνουν για τις κινήσεις τους, ούτε θα έχουν καμία διαφορά με εμάς τους εδώ που έχουμε 1-2 κρούσματα την ημέρα. «Μα, τι θέλατε; Αν κάναμε τεστ θα ήταν σαν να μην ανοίγαμε. Και τότε, εσείς που είστε τώρα έξαλλοι για τις δικές σας θυσίες, θα κλαίγατε τον Σεπτέμβριο όταν θα ήσασταν άνεργοι», πόσταρε φίλος στο Facebook.

Να λοιπόν τι σημαίνει να είσαι δεύτερης κατηγορίας ευρωπαίος. Όταν σε χρειάζονται εσύ θα τους κοιτάς στα δόντια; Μα, αυτοί έχουν το χρήμα που χρειάζεσαι. Και όταν το χρήμα θέλει να έρθει σε εσένα, εσύ δεν το καθυστερείς, δεν του βάζεις προσκόμματα. Ακόμα και αν η πρακτική του ανθρώπου που θέλει να το ξοδέψει είναι αντίθετη με τη δική σου και αδρανοποιεί τις δικές σου προσπάθειες. Όχι, δεν υπάρχουν μέτρα για αυτούς που έρχονται από το εεξωτερικό. Υπάρχουν τα reservations και, αν κάτι πάει στραβά, θα ξανακλειστούμε μέσα και θα ζήσουμε με τις προκαταβολές.

Και με την επίγνωση των οικονομικών και πολιτισμικών ορίων που σημαίνει το να είσαι ένας απλός «τόπος αναψυχής».

 

Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v