Δεν τρελάθηκα με το "Σκοϊλ Εληκικου"

Αν το "Σκοιλ Εληκικου" είναι μια μικρή επικοινωνιακή μπανάφλουδα για την κυβέρνηση, υπάρχουν άλλα στον δεξιο χώρο που δεν μοιάζουν με πταίσματα.
Δεν τρελάθηκα με το Σκοϊλ Εληκικου

Το ΣΚΟΙΛ ΕΛΙΚΙΚΟΥ είναι μια κακή στιγμή της Κυβέρνησης. Πιο πολύ όμως είναι μια καλή στιγμή της αντιπολίτευσης που δεν θα έχανε, και δεν έχασε, ευκαιρία να αρχίσει το δούλεμα για την προς τα έξω αστοχία κατά το… μασούλημα των επιδοτήσεων.

Τα ακαταλαβίστικα που βρέθηκαν αναρτημένα στις επιδοτούμες για εξ αποστάσεως κατάρτιση ιστοσελίδες μαρτύρησαν ότι οι «τυχεροί» αμειβόμενοι δεν ασχολήθηκαν με την προετοιμασία των παραδόσεων περισσότερο από όσο χρόνο χρειάζεται για να πεις… «αρπαχτή».

Και ενώ η καζούρα πάει σύννεφο- και δικαίως- εγώ αναρωτιέμαι για την βαρύτητα του ατοπήματος. Προφανώς και είναι μια εν δυνάμει παρατυπία που έχει συμβεί στην διακυβέρνησή σου και τίποτα δεν μας διαβεβαιώνει ότι ο τελέσας την παρατυπία δεν ήταν κάποιος «ημέτερος» που το είχε από πριν μιλημένο το πράγμα και τσέπωσε τα λεφτά χωρίς να κάνει παρά ένα google translate. Μολονότι οι κυβερνώντες ευθύνονται, ο βαθμός της ευθύνης τους κινείται πιθανόν στο επίπεδο της απουσίας ελέγχου. Σημαντικό αλλά όχι τραγικό.

Η μεγάλη απήχηση του ΣΚΟΙΛ ΕΛΙΚΙΚΟΥ είναι επικοινωνιακή. Τόσο γιατί σε συμβολικό επίπεδο η Κυβέρνηση εμφανίζεται να διαχειρίζεται το δημόσιο χρήμα «με ελαφρότητα», όσο και γιατί ο Σύριζα διαθέτει εκείνα τα σοσιαλμιντιακά ακάουντς που μπορούν να γίνουν πολύ παραγωγικά και εξόχως καυστικά με ένα τέτοιο ευτράπελο.

Προσωπικά όμως θα ήθελα κάτι πιο ζουμερό για να κράξω την Κυβέρνηση, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν διασκεδάζω με τα memes που κυκλοφορούν σε Twitter ή με αυτό το φοβερό βιντεάκι.

Αν απομακρυνθούμε ωστόσο από το αμιγώς κυβερνητικό επίπεδο και μετακινηθούμε σε αυτό που αποκαλούμε «δεξιός χώρος», τα παραστρατήματα είναι πολύ σοβαρότερα. Σε δημοσίευμα της με ημερομηνία 19 Απριλίου και τίτλο «Ακόμα πληρώνουμε την 21η Απριλίου 1967», η εφημερίδα Καθημερινή φιλοξενεί μια δέσμη πολύ προβληματικών και ελαφρώς αντισυνταγματικών απόψεων σχετικά με την Δικτατορία.

Το νόημα, όπως το περιγράφει ο συντάκτης του κειμένου, είναι ότι η κοινωνία μας σήμερα κατατρύχεται από την αριστερά και ο λόγος που της το επιτρέπουμε είναι ότι την ψιλοκυνήγησε η Χούντα του 1967. Περίπου σαν αυτό που λένε οι αρνητές του Ολοκαυτώματος για τους Εβραίους δηλαδή. Ο συντάκτης αναφέρει μια σειρά από αριστερόστροφες ή κινηματικές καταστάσεις, τις οποίες συνδέει με τις διώξεις των αριστερών επί δικτατορίας. Για να αποφύγει το κράξιμο δε, συγκρίνει τα μεταδικτατορικά μας… χάλια όχι με την επταετία, αλλά με τα χρόνια πριν το 1967- χρόνια, ως γνωστόν, δημοκρατικής ελευθερίας και ισονομίας.  

Αντιγράφω τυχαία ένα λήμμα, από αυτά που ο συντάκτης αναφέρει ως ένδειξη κακοδαιμονίας που προκλήθηκε από την Χούντα. Είναι το λήμμα της «ανομίας»: 

«Ανομία. Μετά τη Δικτατορία, η ανομία θεωρήθηκε σαν αντίσταση στις Αρχές και «μαγκιά». Οσοι από εμάς θυμούνται την Αθήνα πριν από το 1967, νοσταλγούμε την εποχή που γυρίζαμε ανέμελοι τα ξημερώματα, χωρίς να φοβόμαστε απολύτως τίποτα. Ξένοι επισκέπτες στη χώρα μας, θαύμαζαν την ηρεμία που απολάμβαναν στην Ελλάδα. Οι δρόμοι ήταν φωτισμένοι από τις βιτρίνες των καταστημάτων που σήμερα παραμένουν ερμητικά κλειστές για τον φόβο των βανδαλισμών. Διαδηλώσεις είχαμε και τότε, αλλά δεν θυμάμαι οι διαδηλωτές να κατέστρεφαν ό,τι εύρισκαν στο πέρασμά τους. Ετσι για την ιστορία αναφέρω τον περίφημο Νόμο 4000 περί τεντιμποϊσμού. Εγινε και επιτυχημένη ταινία. Ενα γιαούρτι πέταγε ο νεαρός και αμέσως τον κούρευαν και τον διαπόμπευαν. Δεν ισχυρίζομαι ότι πρέπει να γυρίσουμε στην εποχή εκείνη, αλλά από το σημείο αυτό, σήμερα έχουμε πάει στο άλλο άκρο, όπου καμία ανομία δεν τιμωρείται, με αποτέλεσμα οι πρωταίτιοι να αποθρασύνονται και συνεχώς να προκαλούν μεγαλύτερες καταστροφές».

Λίγο πιο κάτω, στο λήμμα «αριστερά» ο συντάκτης αναφέρει, μεταξύ άλλων: «Μετά το τέλος της Δικτατορίας το 1974, επήλθε η πλήρης απενοχοποίηση της Αριστεράς. Και όχι μόνο. Στην πραγματικότητα έγινε και “αγιοποίησή” της»! 

Το άρθρο είναι ενυπόγραφο και προφανώς ο συντάκτης αναλαμβάνει την ευθύνη των λεγομένων του. Στο μυαλό μου όμως δεν μπορώ να μην χρεώσω και το ιστορικό έντυπο με λίγη από την ευθύνη. Τα εμβληματικά Μέσα Ενημέρωσης είναι κομμάτι των παρατάξεων. Αν όχι του μηχανισμού λειτουργίας τους, κομμάτι της ψυχής τους.

Και τέτοιες κηλίδες μου χτυπάνε στο μάτι περισσότερο και από το Μέτζη του νεόκτη.   

 

Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v